“Het was zo’n aardige teddybeer om te knuffelen, maar nu is het precies Schralen Tsjip van de mussenschrik’, zegt de jonge vrouw die naast me zit in de leeshoek van de bibliotheek. Ze heeft net het artikel gelezen over het dieet van Bart De Wever dat is verschenen in het weekblad van De Standaard van afgelopen zaterdag.

Ik: “Ben jij geïnteresseerd in politiek?”

De jonge vrouw: “Niet echt. Maar ik had gehoord dat er wat loos was met dat dieet.”

Ik: “Wil je het misschien ook eens proberen? Hoewel, in jouw geval hoeft dat toch niet.”

De jonge vrouw: “Nee, hoor. Ik voel me goed in mijn vel. Maar dit artikel, dat is toch straffe kost. Hij heeft zich gewoon laten misbruiken door die mensen van het dieet. Voor hen rinkelt nu de kassa. En dat voor de Slimste Mens!”

Ik: “De verpeutering van de politiek.”

De jonge vrouw: “Verpeutering? Goed gevonden. Volg jij de politiek?”

Ik: “Zo een beetje. Per slot van rekening bepalen de politici een stuk van ons leven. Of we nu links of rechts mogen rijden. Hoeveel belastingen we moeten betalen en zo. Je moet ook maar eens naar de boekhandel gaan. Daar wordt in de vitrine opzichtig reclame gemaakt voor dat dieetboek van De Wever.”

De jonge vrouw: “Ik zal eens gaan kijken. Dan kan ik het in de winkel ook eens doorbladeren. Je weet maar nooit waarvoor dat goed is.”

Ik: “Je moet ook P-Magazine van vorige week maar eens lezen.”

De jonge vrouw: “Dat mannetjesblad met elke week een babe op de cover?”

Ik: “De nieuwe hoofdredacteur heeft de babe’s op de cover afgevoerd. Nee, je moet het interview lezen met Bart zijn broer Bruno. Da’s een heel goeie historicus, gespecialiseerd in de geschiedenis van de Vlaamse Beweging. Bruno heeft zelfs gepubliceerd in een uitgave van de universiteit van Oxford. En dat kan tellen, hoor. Het interview gaat over de verzakelijking van de Vlaamse Beweging.”

De jonge vrouw: “Wat is dat?”

Ik: “Lees het interview eens. Of je kunt mijn blog lezen over de rode pet van Bart De Wever.”

De jonge vrouw: “De Wever is toch geen communist.”

Ik: “Oh, helemaal niet. Maar hij misbruikt de Vlaamse Beweging voor iets helemaal anders. Voor hem is Vlaanderen een alibi om…”

De jonge vrouw: “Zoals de mensen achter zijn dieet hem misbruiken om reclame te maken voor hun afslankingsmethode.”

Ik: “Ja, zoiets.”

De jonge vrouw: “Sorry, maar ik moet er vandoor. ’t Was een leuke babbel. Ciao.”

Het verhaal over het dieet stond in De Standaard Weekblad van 22 september. Het interview met zijn broer in P Magazine van 18 september. Mijn blog van 19 augustus op deze site. Het gesprekje met de jonge vrouw had gisteren plaats.