Als moeder van kinderen die slachtoffer zijn van racisme, heb ik er echt genoeg van. Net zoals ikzelf, zijn mijn kinderen in België geboren. Wij zijn Belgen, maar dat doet er verder niet toe. Mijn kinderen zijn allochtone jongeren, zoals onze landgenoten boven de taalgrens (in Vlaanderen, nvdr.) zeggen.

Pas nu er op het internet een filmpje is opgedoken van twee racistische politieagentes in Anderlecht, vallen onze politici over de woorden die zij in de mond namen: makakken.

Zal ik eens wat zeggen? Dat ze ons uitschelden voor vuile Arabier en makak, dat wisten wij al. We zijn het zelfs gewoon. Racisme is een plaag bij de politie.

“Is er iets in de geschiedenis en de cultuur van dit land dat verklaart waar dat gratuite en laffe geweld vandaan komt? Op welke school hebben ze die hardvochtigheid meegekregen? Hoe slinks (vergeef mij de woordspeling) is de socialistische burgemeester Philippe Close als hij in de media zegt dat hij het politieoptreden van zondag verdedigt?”

En onze kinderen weten dat. Ze worden de hele tijd gecontroleerd. Zomaar. Soms noemen politieagenten hen bij hun naam terwijl ze hun identiteitskaart opvragen. Precies, ja, de politie controleert de identiteit van mensen die ze kennen. Is dat absurd? Als het de bedoeling is om iemands identiteit vast te stellen wel, ja. Maar niet als ze hun macht willen laten gelden en de jongeren willen vernederen.

Vernederingen, daar zeuren we al niet meer over. We leven nog. Maar sommige jongeren hebben minder geluk. Je kunt een confrontatie met de flikken ook niét overleven als je een jonge ‘allochtoon’ bent. Onze kinderen zouden wel eens de volgende Lamine, Sabrina, Quassim, Adil, Mehdi, Akram of Ibrahima kunnen zijn.

“Hoe hebben de moeders van die racistische politieagentes hun kinderen opgevoed? Waren de vaders van die agenten die op zondag 24 januari in de kazerne van Etterbeek jongeren met traangas en matrak hebben bewerkt, soms brute geweldenaars?”

Onze kinderen mogen het goed doen op school, ze mogen lief zijn en gedienstig, opstaan voor oude mensen in de bus, ze mogen geen enkel laakbaar feit gepleegd hebben, het doet er allemaal niet toe.

Ze zijn bang voor de politie. Wij zijn bang voor de politie. Wij, de mama’s.

Als mijn zoon uitgaat, ben ik niet bang voor vechtersbazen, maar voor de politie. Want de vechtersbazen zitten nu bij de politie, met de zegen van de politici. Dus zou ik de vragen die ze ons steeds maar weer voor de voeten gooien over onze opvoeding eens willen omdraaien.

Hoe hebben de moeders van die racistische politieagentes hun kinderen opgevoed? Waren de vaders van die agenten die op zondag 24 januari in de kazerne van Etterbeek jongeren met traangas en matrak hebben bewerkt, soms brute geweldenaars?

Is er iets in de geschiedenis en de cultuur van dit land dat verklaart waar dat gratuite en laffe geweld vandaan komt? Op welke school hebben ze die hardvochtigheid meegekregen? Hoe slinks (vergeef mij de woordspeling) is de socialistische burgemeester Philippe Close als hij in de media zegt dat hij het politieoptreden van zondag verdedigt.

Kinderen werden uitgescholden, geslagen met de matrak, bewerkt met traangas, in de boeien geslagen en vernederd. 86 minderjarigen, en de rest was nauwelijks ouder.

In welke maatschappij valt zoiets te verdedigen? De hele wet op het politie-ambt moet dringend herzien worden. Want deze herhaalde incidenten zijn nog maar de voorbode van iets wat veel erger is.

‘Opgelet, als een democratie ziek is, komt het fascisme naar het ziekbed en dat is niet om te kijken hoe het met de zieke gaat.’ (Albert Camus)

De opinie “Quand mon fils sort, c’est des policiers dont j’ai peur, pas des voyous” (carte blanche) van Selma Benkhelifa verscheen op 1 februari 2021 in het weekblad Le Vif en werd vertaald door Bea De Koster. Selma Benkhelifa is advocate bij Progress Lawyers Network en vertegenwoordigt de familie van Mawda, het tweejarige meisje dat in de nacht van 16-17 mei 2018 door een politieagent werd doodgeschoten.

In deze video gepost op 3 november 2020 legt Benkhelifa uit wat er op het spel stond tijdens het proces rond Mawda op 23 en 24 november en hoe de politie meerdere keren heeft gelogen om hun rol bij de dood van het 2-jarige meisje te verhullen.