Verbazingwekkend! Het gebeurt zelden dat een album nummer na nummer blijft verbazen en toch… Splazsh, de tweede langspeler van Actress, de alias van Darren Cunningham, is zo een plaat. Sommige sites omschrijven Splazsh als ‘Techno/House’, maar die term is te eng om te definiëren waar de jonge producer mee bezig is. Ook new wave, dubstep en zelf een streepje funk vinden hun weg naar de plaat.
Terwijl het merendeel van de technoproducers mooi binnen de lijntjes kleuren en altijd strak de regels van de kunst volgen, zijn er gelukkig nog creatievelingen als Cunningham bij wie het iets meer mag zijn en die het genre een niveau hoger weten te tillen. ‘Hazyville’ uit 2008 werd goed ontvangen door de gespecialiseerde pers en ook de twee 12 inches die volgden ‘Swarm/Hubble’ en ‘Ghosts Have a Heaven’ schepten hoge verwachtingen.
De verrassing was groot toen we te horen kregen dat de nieuwe plaat werd uitgebracht bij Honest Jon’s, het label opgericht door Damon Albarn en zich vooral specialiseert in funk, soul en folk. De elektronica van Actress past niet meteen in het rijtje van fijne artiesten als Moritz Von Oswald trio, Shakleton, Tony Allen of Martina Topley Bird.
‘Splazsh’, de titel verraad het al een beetje, is een plaat die ontploft in je gezicht. Toegegeven, de eerste luisterbeurt kan taai zijn, maar eens je de groove te pakken hebt, dan ben je verslaafd. Openingsnummer ‘Hubble’ begint met een arpeggioriedel, die pas later in het nummer vergezeld wordt van een vintagedrum en van subtiele synths en verknipte stemmetjes. De ietwat slome opbouw van ‘Lost’ zal de ongetrainde oortjes afschrikken, doch geen nood, na tweeënhalve minuut brengt de drumcomputer opnieuw redding. Opmerkelijk is dat de hihats schijnbaar net geen 4 maatstempo aanhouden. Door de repetitieve synthklanken, blijkt de luisteraar op het einde van het nummer onder hypnose te zijn en die aangename betovering wordt verdergezet op ‘Futureproofing’. ‘Bubble Butts and equations’ is een gruizige technokraker die, net als ‘Always Human’, dat eerder schachtplichtig is aan house, niet zou misstaan op de dansvloer. ‘Purple Splazsh’ is funky as hell en is een vette knipoog naar Prince (horen we daar trouwens geen sample van zijn paarse hoogheid?).
Zelf omschrijft hij zijn muziek niet ambienttechno of techno tout court, maar R&B concrète en dat is een accurate beschrijving. Zo gebruikt Actress R&B als kader waarin hij de nummers vormgeeft. De vrijere manier van musiceren is schatplichtig aan de musique concrète.
‘Splazsh’ beluistert als een kameleon die zich iedere luisterbeurt in een ander jasje wurmt. De diversiteit die Cunningham tentoonspreidt is fenomenaal. Er zijn invloeden van de elektronicapioniers Kraftwerk te horen (The Kettle Man), terwijl andere nummer aan Jeff Mills (Let’s Fly) doen denken. Splazsh balanceert tussen experimentele elektronica en recht-door-zee house en techno en weet steevast de kwaliteit hoog te houden. De plaat kent geen zwak punt. Hoe dan ook, ’Splazsh’ is een plaat die elke zichzelf respecterende fan van elektronische muziek in huis moet hebben!
