Zodra een democratie haar gelaat toont wordt ze aangevallen door gieren en ongedierte.

De kranten en nieuwssites lopen niet over van diepzinnigheid bij het overlijden van Castro en als je al wat te lezen krijgt voel je vooral de angst van dezen die bang zijn dat met zijn overlijden hun pertinente onwil tot gelijkheid en herverdeling wordt blootgelegd of uitvergroot. Daarom voelen ze zich verplicht om hem nog eenmaal, zelfs na zijn dood en deze keer zonder mogelijkheid tot verweer, kalt te stellen. Zo hopen ze vurig dat de geschiedenis naar hun eigen roemrijke handelen en denken geschreven zal worden. Een tijdje geleden bv. besliste de ex-president van Chili Sebastián Piñera om de geschiedenis van Chili te herschrijven. Door de dictatuur van Pinochet voortaan een regime te noemen poogde hij het verleden een hak te zetten. Hier gebeurd nu het omgekeerde.

Cuba wordt reeds meer dan 50 jaar onderdrukt door een systeem waarvan we stilaan beginnen zien dat het niet langer houdbaar is.

Er worden echter hoe dan ook belangrijke dingen gezegd. Zo stelt Alma De Walsche, expert Latijns-Amerika bij MO in Knack verkeerdelijk het volgende vast, ‘Raúl voerde langzaam maar zeker hervormingen door maar de schim van zijn broer is altijd aanwezig gebleven. Dat neemt niet weg dat hij inzag dat het systeem waar hij voor stond stilaan politiek, economisch en psychologisch onhoudbaar werd.’

Nu dacht ik dat Fidel Castro én Raùl wel degelijk wisten en weten waar ze voor staan. Hun systeem stond echter meer dan 50 jaar onder economische, politieke en psychologische druk van regimes in het westen waarvan we nu stilaan beginnen te zien dat dit systeem niet langer houdbaar is. Voor een expert getuigd dit vooral van weinig wil tot evenwichtige observatie of vraagstelling en het maakt duidelijk wat er van komt als je je brein teveel laat wassen! Dat er op cuba  veranderingen zijn en komen is anderzijds logisch. De tijd betekend beweging en niemand heeft daar dacht ik de intentie om er een nieuw Noord-Korea van te maken. Afhankelijk dus van het respect dat de V.S. in de toekomst wil betonen voor dit land en van de openingen in de handelsblokkades zal het land evolueren. Bovendien ‘handelsblokkades’ van deze omvang, is dat niet een foltering van een samenleving? Is dat niet net iets voor dictators?

Als je ’t mij vraagt zullen Castro en Mandela deze tijdelijke verdwazing van Milton Friedman en Ayn Rand met stip overschrijven.

‘Die rode golf, waarmee ze doelt op de invloed van Castro in andere Latijns-Amerikaanse landen, brokkelt nu af’, zegt De Walsche nog, en dat terwijl Castro pas overleden is. Dit wijst eerder naar een vorm van wishful thinking dan naar werkelijkheid. Oorlogscorrespondentie vanop de sofa, zo werkt vandaag de media. Castro en met hem Mandela hebben immers een tijdloze indruk achtergelaten dat ook onder bijzonder zware druk de tegenstand belangrijk is. Hoe het de blauwe golf waar wij vandaag mee te maken hebben zal vergaan blijft nog even vingerdik kijken maar als je ’t mij vraagt zullen Castro en Mandela deze tijdelijke verdwazing van Milton Friedman en Ayn Rand met stip overschrijven.

Milton Friedman, die nadat de V.S. in Chili Allende had helpen vervangen door dictator Pinochet, er zijn economisch neoliberaal programma implementeerde. Die Milton Friedman dus.

Ik zie Bart De Wever of onze andere premier nog geen 27 jaar in vrijwillige opsluiting gaan voor hun idealen.

Nelson Mandela, ook een beetje gekend voor zijn strijd voor rechtvaardigheid zie ik niet snel met een dictator op de foto gaan, hij deed het met Castro. Mandela zat voor zijn idealen meer dan een kwart  van zijn leven in de gevangenis. Ik zie het Bart De Wever of onze andere Premier nog niet doen en de  enige foto die mij van Bart De Wever is bijgebleven is deze met Le Pen. Onze huidige regering nam evenwel ook stelling en liet weten dat ze omwille van de ideologische meningsverschillen, mij is niets gevraagd, geen extra vertegenwoordiging wou sturen naar Cuba en zo komen we stilaan bij onze eigen politici.

De Belgische oud-minister en -kamervoorzitter Herman De Croo, ooit een graag geziene gast bij de hofhouding van de voormalige dictator Mobutu stelt het in het programma Terzake als volgt: ‘Fidel Castro was een dictator, dat staat voor deze oud-minister als een paal boven water. Hij breide tegelijk een ideologische saus rondom een dictatorschap’.

Voor premier Charles Michel (MR) komt er met het overlijden van Fidel Castro “een definitief einde aan de Koude Oorlog die de vorige eeuw zovele bevolkingen heeft verdeeld”. Ofwel zorgt de eerste vrieskou ervoor dat zijn bril beslagen is ofwel moet hij dringend een staatsbezoek brengen aan Poetin, wat dit betreft.” Een belangrijke pagina in de wereldgeschiedenis wordt omgedraaid,” zo zegt hij nog. Misschien had hij wel geschiedenis geschreven met deze gewichtige woorden had hij alsnog een vertegenwoordiging gestuurd die naam waardig maar nu blijft de pagina openliggen. Michel heeft geen zin in een politiek die gaat voor de samenleving, dat mag duidelijk zijn.

Cuba heeft nooit een eerlijke kans gekregen.

Dat er bloed aan de vingers kleeft in Cuba durf ik aannemen. De wereld is besmeurd met bloed durf ik tegenwerpen. Dat een land dat meer dan 50 jaar in een wurggreep zit zich op deze manier heeft blijven manifesteren verdient hoe dan ook minstens dezelfde sympathie als deze die het Westen opbrengt voor minder samenlevingslievende landen met meer grondstoffen dan Cuba.

De standvastige ideologie van Castro is het tegengestelde van wat je vandaag in de V.S. ziet gebeuren.

Eén voor één maken republikeinen die Trump als Scumb omschreven een bocht en nemen plaats op het stoeltje van de macht, net niet aan de voeten van de leider. Het zijn dit soort mensen die onze planeet en samenleving naar de kloten helpen. Niet Fidel Castro, niet Nelson Mandela. En neen, de Cubanen hebben er niet veel aan overgehouden, althans niet dezen die gebleven zijn maar ze hebben hun trots en eigenwaarde ook dan nooit opgegeven of verkocht omdat ze naar mijn mening wisten dat Castro aan hun kant stond. Until victory, always.