“Mama, heeft de Kerstman al cadeautjes gebracht?”  We zijn onderweg naar huis. Ik heb thuis nog nooit met een woord over de Kerstman gerept. Toch komt mijn vierjarige Meneertje Wijsneus vragen of hij al is geweest. Met mijn mond vol tanden sta ik te kijken.

Het huis ruikt nog naar mandarijntjes en chocolade. Sinterklaas is net het land uit. Het was weer een magisch moment. Kindervoetjes trippelen de trap af, volgen het spoor van snoepjes, en eindigen bij een schat aan nieuw speelgoed. De afgelopen weken was de Sint de rode draad doorheen het leven. Eerst kwam hij met veel bombarie aan, dan kwam hij thuis op bezoek, daarna gingen we een film over de Sint in de cinema kijken. En uiteindelijk, na lang treuzelen, stapte hij weer op de boot richting Spanje. Ziezo, voorbij voor dit jaar.

SINTERKLAAS MET EEN BROEK AAN

Maar voor we het goed en wel beseffen staat de volgende wit bebaarde bejaarde in onze living. En eigenlijk wil ik hem helemaal niet in mijn huis, die Kerstman. Het is gewoon Sinterklaas met een broek aan. “Met Kerst kopen we cadeautjes voor elkaar, jongen. Omdat we elkaar graag hebben. Dat doen we om elkaar blij te maken.”  “Mag ik dan ook een cadeautje voor tante Kriek kiezen? Een boze dino?” Ja, natuurlijk. Als Meneertje tante Kriek blij wilt maken met een dino, dan is dat prima.

Ik heb hem niet nodig, die Noordelijke Sinterklaas. Met Kerst vertel ik aan mijn kinderen welke cadeautjes ik met veel zorg voor hen heb uitgezocht. En ontvang ik heel trots hun cadeautje voor mij: een tekening waar met veel overgave aan gewerkt is. Want kinderen geven graag cadeautjes. En Kerstmis is daar een ideaal forum voor. Dus waarom daar verder veel gedoe rond maken?

Vijf minuten later. We komen thuis aan. “Mama, mag ik dan nu gaan kijken of de Kerstman al is geweest?” Zucht. Ik zei het al: ik zit opgescheept met de Kerstman.