Nadat ik mijn vorig artikel gepubliceerd had, belde een vriend mij op om te vragen of het wel goed met me gaat. Mijn vrienden, die betekenen heel veel voor mij. Ze zijn de bron van hoop die mij op mijn benen houdt, die mij doet blijven geloven dat er ooit een dag komt dat ik mij aan de samenleving mag geven. Mijn vrienden zijn in staat mijn gevoel van zelfvertrouwen enigszins in stand te houden, daar waar er in de rest van mijn leven geen kans op is. Zij blijven mij waarderen, hoe dan ook. Die vrienden, tegelijkertijd, hebben een nevenwerking die moeilijk ligt en die de confrontatie met mijn kwetsbaarheid constant zichtbaar houdt. Ik ben opgegroeid in een familie waar iedereen een diploma hoger onderwijs heeft behaald. In de omgeving waarin ik opgegroeid ben, kwam niemand tekort. Dat mag. Het is ook mijn privilege geweest. Bij ons thuis werd gediscussieerd, kwam kunst ter sprake, lag altijd een krant op tafel, werd muziek gespeeld, werden boeken gelezen. Er was een rijkdom aan kennis en verhalen die de saaie school-materie tot leven bracht. Het was ook mijn geluk gereisd te hebben naar plaatsen van historische waarde. Toen ik als jongere bij voorbeeld de ‘eed van hypocrates’ van dichtbij zag, heeft dat een diepe indruk gemaakt op de persoon die ik aan het worden was. Ik weet dat deze ervaring, samen met een context van dergelijke privileges een bron van intellectuele rijkdom zijn die deel vormen van de mens hier schrijft. Toen ik dan de overgang maakte van school naar universiteit, voelde ik mij daar erg op mijn gemak. Ik zocht en vond de intellectuele uitdaging waarnaar ik al zo lang naar hunkerde. Zalig was het om die waanzinnig moeilijke, randend aan het absurde misschien, materie door te maken. Het veroorzaakt een soort cathartische ervaring waarmee je je eigen grenzen leert verleggen. Ook in mijn werk vond ik zulke uitdagingen, vroeger: De verantwoordelijkheid hanteren over het leven van een kind, waarbij elk gebaar dat je maakt, elk woord dat je zegt of niet zegt, bepalend kan zijn voor het verdere leven van een kind, die is een uitdaging die je moet aangaan, elke dag opnieuw. De mens die ik door het leven geworden ben, werd op mijn werk altijd gewaardeerd. Ik loop niet te koop met mijn kennis, ik ervaar mijn opleiding veel meer als een maatschappelijke verantwoordelijkheid en werk als een geluk die verantwoordelijkheid te kunnen nemen. Zo ook mijn vrienden. Zij zijn stuk voor stuk fantastische en hard werkende mensen. De meesten waren mede-studenten, en sommigen heb ik sindsdien leren kennen. Mijn vrienden doen het goed. Bijna allemaal hebben ze een huis, een partner, kinderen, een auto. Bijna allemaal gaan ze regelmatig naar het buitenland voor ontspanning. Het is hun gegund, het maakt mij blij te bedenken dat zij de inspiratie kunnen blijven opsnuiven die in mijn leven zo belangrijk geweest zijn. Naast de absolute verveling van het thuiszitten dag in dag uit, die mij zwaar valt, en de sociale isolatie, die ook een niet onderschatten gewicht vormt, is er ook nog het verschil tussen het geluk en de zorgen van mijn vrienden en van mijzelf. Terwijl zij verbouwen, met alle stress die ermee gepaard gaat, moet ik voorzichtig overwegen hoeveel euros er overblijven om de verwarming in de winter aan te steken. Terwijl zij een vakantie bestemming kiezen, vraag ik mij af of ik ergens een plek zou vinden om gratis te kamperen. Ik overdrijf niet, en hoeveel ik ook geniet van de ideeën en de verhalen van mijn vrienden, toch blijft de confrontatie met de kloof tussen hun en mijn leven hard. Het gaat om het gebrek aan opties. Als ik niet snel goed betaald werk vind, zal die kloof alleen maar groter worden, en dat zal een impact hebben op het leven van mijn kind. En precies DAT breekt mijn hart.Als mijn vrienden vragen om te komen, dan wordt ik nerveus. Wat kan ik meebrengen om respect te tonen EN hun gelukkig te maken. Nee, ze verwachten niets, maar iets delen maakt deel uit van vriendschap en vind ik belangrijk. Meer en meer kom ik toe met lege handen. Dat doet pijn.  Geven is altijd belangrijk geweest voor mij. Als ik iets over heb, krijgt iemand het die het wil. Kleren, eten, dingen… Doorgeven en lenen is een vorm van ethiek van het leven, die ervoor zorgt dat materie een ziel krijgt. Bij mijn laatste verhuis is de kringwinkel een heleboel komen halen. We gingen immers van een redelijk groot huis naar een klein appartement. Daarna heb ik niet veel tastbaars meer kunnen geven aan de wereld. Ik schaam mij. Ik ben inmiddels 18 maanden werkloos. Dat is veel langer dan ik mij ooit had kunnen voorstellen. Begin dit schooljaar heb ik nog met een gerust hart mijn zoontje ingeschreven in een aantal ‘buitenschoolse’ activiteiten die intussen veel belangrijker zijn voor hem dan school. Ze vormen zelfs een essentieel deel zijn van zijn identiteit. Maar wat als ik tegen deze zomer geen goed betaald werk vind? Welke van de dingen van het leven zijn misbaar voor mijn kind? Inschrijvingen in september lopen snel op! En zo ook constante kosten voor materiaal en boeken doorheen het jaar.En dan hoef ik nog te zwijgen over al mijn dromen over het ouderschap. Zo graag had ik met mijn zoon gereisd naar de plekken die voorkomen in zijn geschiedenislessen. Zo graag had ik hem de wereld getoond. Zo graag…Hoe kan ik het aanvaarden dat de werkloosheid zo erg wordt dat ik mijn kind zoveel moet ontzeggen? Kan ik het mijn ouders aandoen financieel afhankelijk te blijven? Ze maken zich zorgen over wat er met mij en met mijn zoon moet gebeuren in de toekomst. Waarom is het eigenlijk niemand mij laat werken, hoewel ik zoveel kan en wil doen, ook voor een laag loon? Eens je werk hebt, zal het gemakkelijker zijn werk te vinden, zegt men mij altijd. Eens je werkt in België, zal men meer vertrouwen hebben in uw ervaring. Dat zijn straffe uitspraken, maar ze blijven herhaald worden. Ik zie dat mijn blog gelezen wordt en hoop dat ik mij zo duidelijk mogelijk uitdruk om het perspectief van de hooggeschoolde werkloze voor anderen in beeld te brengen. Dat is nodig, want de Belgische media hebben gepubliceerd dat gemiddeld 1 op 5 werklozen hooggeschoold zijn. Dat was in november van vorig jaar. Er zijn aanwijzingen die het vermoeden wekken dat dit een onderschatting is, maar zelfs tijdens de verkiezingscampagne wordt hierover luid gezwegen. Dat wijst op een taboe, en dat wil ik niet kan laten gebeuren. Werkloosheid bij hooggeschoolden is erg, niet alleen omwille van de armoede op zich, maar ook omwille van het constante contrast met de omgeving en het gevoel van falen in relatie tot de verwachting.De recente publicatie van het boek ‘Wegwerpmens’ is een waardevolle schreeuw, maar zal ongetwijfeld snel in de doofpot worden gestopt. Wij, hooggeschoolde werklozen moeten blijven roepen. Wij moeten ons NU verenigen en onze situatie op de politieke agenda plaatsen, zodat de massale ignorantie geen schuilplaats vindt. Ik wil met mijn blog een stem geven aan de hooggeschoolde werklozen, en ik wil daarbij ook de generatie van de toekomst wijzen op de val van hooggeschooldheid. Bezint eer ge begint, is mijn advies aan hun. Ik wil ook de maatschappij beschermen want de combinatie van hooggeschooldheid en werkloosheid op de schaal dat die bestaat, zal leiden tot gevaarlijke sub-surface sociale spanningen in de maatschappij, en dat omwille van de sociale uitsluiting, samen met de constante confrontatie met hoe het ‘had moeten zijn’, hetgeen vroeg of laat ergens zal uitbarsten. De gevolgen ervan zijn een zorg voor iedereen.Warme groeten aan mijn vrienden en aan iedereen.