Het schooljaar in België is net begonnen terwijl wij hier bijna aan het einde van de derde termijn zijn en dus ook het einde van het schooljaar naderen.
De middelbare schoolstudenten zullen begin oktober examens afleggen. Vooral de 6 laatstejaarsstudenten beginnen nerveus te worden want voor hen zijn de lessen bijna voorbij en begint het studeren voor het examen. Zij staan natuurlijk op de grens tussen kindertijd en volwassenheid. Eens het examen achter de rug (hopelijk allemaal met een vrijstelling om verder te studeren) begint het leven waarin men echt verantwoordelijkheid op zich moeten nemen.
Het leven op school gaat zijn gewone gangetje alhoewel er altijd wel iets verandert. Een nieuw klaslokaal die met fondsen vanuit Duitsland werd gebouwd is ingezegend als het wetenschapslokaal. Shaun, de leerkracht wiskunde en wetenschappen, moest tot nu toe lesgeven op het podium in de hall. De hall zelf was volgestouwd met meubels en andere zaken die meekwamen met de middelbare school toen die eind vorig jaar verhuisde van een gebouw die de school huurde terug naar de eigendom waar de kleuter en lagere school gevestigd zijn. Nu de nieuwe klas klaar is is ook de hall opnieuw vrij.
En dat brengt mij tot een andere nieuwe beweging. Nico Drake is een karate sensei en geeft al een vijftal jaar gratis karate les aan de kinderen van het dorp die karate willen volgen. Zoals alles hier ging dit met ups en downs. De meeste kinderen die geregeld kwamen waren deze die onder de zorg van het Family Centre stonden, een centrum die kinderen van heel disfunctionele gezinnen in de namiddagen opving. Gezien de werking van dit centrum nu gestopt is gaan de kinderen niet meer naar karate. Nico stelde voor om in de hall van onze school karateles te geven want het is heel centraal gelegen. Toen Ken, de boekhouder op school, Nico ontmoette op een karatecompetitie, vertelde Nico dat hij een leerkracht lichamelijke opvoeding is. Het idee om Nico te vragen lichamelijk opvoeding op school te geven was geboren. Onze kinderen genieten van de vrijwilligers die sport en spel met hen doen maar de leerkrachten staan heel open om gerichte lessen lichamelijke opvoeding te geven aan de kinderen. Nico zou ook karate inbrengen wat een sport is die discipline en doorzetting vraagt. Mijn dochter Mary volgt al een aantal jaar karate bij Nico en het heeft haar heel wat geholpen met ruimtelijke oriëntatie, geheugentraining en structuur, iets waar veel van onze kinderen iets aan zouden hebben. Daarenboven zou lichamelijk opvoeding hen ook een bewustzijn van een gezondere levensstijl kunnen bijbrengen. In de culturele achtergrond van de meeste kinderen is de voeding ongezond – veel vlees, zout, suiker, en vetten.
Van eten gesproken, vorige week zaterdag was er in het dorp het Food and Wine Festival, een jaarlijks evenement. Ieder dorp op het platteland probeert toeristen te lokken met allerlei festivals en dit is een die McGregor jaarlijks brengt. Het ene jaar is al beter dan het andere maar dit jaar was goed. In de kerkzaal zijn de restaurants en de wijnboeren uit de streek aanwezig met meeneemvoedsel en wijn op te proeven. Buiten de zaal is er een markt voor de dorpelingen die iets te koop willen aanbieden. Ik stond er met een standje om ‘pecannoten’ te verkopen.
Op de eigendom waar ik een huisje huur zijn een 6-tal pecanbomen die ieder jaar een goede oogst geven. De eigenaar overleed vorig jaar en de oogst van dit jaar lag in de garage in appelsienzakken. De dorpelingen vroegen me of zijn noten te koop zouden zijn dus maakte ik een overeenkomst met de familie van de gewezen eigenaar. Ik kon de noten verkopen en 20% van de opbrengst schenken aan het klasje waar Mary nu naar toe gaat. De kinderen van de klas wogen en verpakten de noten. Dus zaterdag verkocht ik een goed aantal zakken! Ik geniet altijd van dergelijke evenementen want als je in een ‘rol van verkoper’ bent kun je met iedereen gesprekken aanknopen. Zoals je kunt zien op de foto had mijn dochter ook plezier gezien de kinderen van haar klas zich hadden verkleed en in een stoetje door de mensen liepen. De kinderen van ons internaat verkleden zich ook traditioneel voor dergelijke evenementen en doen straattheater.
En van wijn gesproken, de Human Rights Watch bracht een rapport uit die de situatie op de wijnboerderijen in de Westkaap aan de kaak stelt (http://www.hrw.org/node/101158). Dit viel helemaal niet in de smaak van de wijnsector en het rapport werd ook aangevallen omdat het gebaseerd is op te weinig data om conclusies te trekken. En er zijn natuurlijk ook de wijnboerderijen die wel aan de wettelijke voorwaarden voldoen en hun werkers niet in onwaardige omstandigheden laten werken en leven. Niettegenstaande het feit dat het rapport wellicht niet op voldoende data gebaseerd is is het een feit dat veel arbeiders op dergelijke boerderijen inderdaad nog in mensonwaardige situaties leven en werken.
Wij hebben kinderen van arbeiders op school en ik weet dat ik altijd geshockt ben als ik op bezoek ga bij deze families. Ze moeten huur betalen voor een piepklein, tweekamerhuisje waar een hele familie leeft en slaapt. Het is er donker en koud en vol met gebroken meubelen. En ze verdienen heel weinig! Ik weet ook van een Xhosa moeder die vier kinderen bij ons op school heeft die de boerderij moest verlaten omdat haar man die op de boerderij werkte haar en de kinderen in de steek liet. Ze is dan maar in een krotje in de township gaan wonen en omdat ze geen Engels of Afrikaans machtig is is het ook moeilijk voor haar om aan werk te geraken. Dus hopelijk is de wijnsector na de publicatie van dit rapport opgeschrikt en doen ze meer om de leef- en werkomstandigheden op de boerderijen te verbeteren.
En als laatste wil ik vermelden dat we een meisje van het 6de leerjaar opvangen tijdens de week. Ze woont met haar moeder en een zus en broertje in een krotje in McGregor. Toen ik nog kleuterjuf was zat ze bij mij in de klas. Maar de laatste weken van de vorige termijn en het begin van deze termijn kwam ze niet naar school. Toen ik het bleef bevragen en zelfs de moeder belde ging de leerkracht op bezoek en ging de secretaresse het meisje op een ochtend ophalen. Ik vond het helemaal niet normaal dat een kind niet op school is en dat niemand weet wat ze doet en waarom ze niet op school is. De moeder zegt dat ze vroeg gaat werken dus niet weet of haar dochter naar school gaat of niet. De zus zegt dat ze niet weet waarom ze niet naar school gaat en dat ze de hele dag televisie kijkt. Uiteindelijk stelde ik voor dat ze bij ons komt tijdens de week zodat ik haar kan ondersteunen en uitvinden wat de reden is. De moeder stemde in en het meisje ook.
Dit is een typische situatie voor ons dorp waar de ouders van hun kinderen houden maar niet echt begaan zijn met hun dagelijks welzijn. Dit is een alleenstaande moeder die kinderen heeft van twee verschillende vaders. Haar kleine inkomen moet alles dekken en ze wonen in een zelfopgetrokken krotje. De kinderen moeten voor zichzelf zorgen gezien de moeder voor het grootste gedeelde van de dag niet aanwezig is. In de eerste week stelde ik geen vragen aan het meisje want ik voelde dat ze aandacht en zorg nodig had. Maar toen ik vragen stelde kon ze niet zeggen wat er gaande is want deze kinderen worden ook niet geleerd om gevoelens te uitten. Ik stelde dan maar gerichte vragen waarop ze ja of neen kon knikken. Ik vond uit dat dit meisje door de vriend van haar moeder emotioneel wordt misbruikt. Hij schreeuwt op haar en noemt haar dom en onwaardig; school is niet aan haar besteed. Haar moeder zegt daar niets op zo dit kind raakte zo depressief dat ze geen energie had om naar school te gaan.
Ik zal moeten bekijken hoe dit verder loopt met haar. De dagen dat ze bij ons was maakte ik zeker dat ze at en voldoende sliep en tijd had om te spelen. Mijn dochter Mary is een heel grote hulp want ze houdt ervan om te spelen en aanvaard dus gewoon dat dit meisje bij ons is. Het help het meisje om te ontspannen, te spelen en te lachen. Ik help haar ook met haar huiswerk en hoop zeker dat ze het maakt.
