Tijdens haar persconferentie na de afgelopen Libië Top in Londen vernoemde Hilary Clinton expliciet haar ontmoeting met de Turkse minister van buitenlandse zaken Davutoglu. Het is immers duidelijk geworden dat Turkije geen NAVO-partner als een andere meer is. Niet alleen is Turkije de tweede grootste militaire macht van alle NAVO-landen (na de VS) maar ziet het zichzelf hoe langer hoe meer, aangedreven door een economisch succesverhaal in de laatste tien jaar en de AKP`s electoraal succes, als een regionaal machtscentrum. Wanneer de VS (of Frankrijk) een bevel geeft, blaft Turkije en laat het zijn tanden zien.
Ook in de Libische crisis laat Turkije zien dat de volgzame NAVO-partner van weleer wat de AKP betreft tot het verleden behoort. Hoewel Turkije een van de grootste bijdragen levert aan het maritieme VN-wapenembargo rond Libië, neemt het niet deel, als tweede grootste leger van de NAVO (!), aan het actief handhaven van de no-fly zone. Turkije was immers van bij den beginne gekant tegen een buitenlandse interventie. Enerzijds is het er oprecht van overtuigd dat militaire middelen de Libische problemen niet oplossen, anderzijds wil het liever geen Westerse interventie in de regio, met de tragedie van Irak in het achterhoofd en vooruitkijkend naar een mogelijke escalatie met Iran. Toen de interventie er na (?) VN resolutie 1973 toch kwam, was de Franse leidersrol dan weer “no pasaran” en stond Turkije erop dat de NAVO collectief de missie in handen nam. Zelfs anti-Westerse retoriek werd niet geschuwd door premier Erdo?an en president Gül. Uiteindelijk werd er dan toch een Libya contact group for political leadership in het leven geroepen mét Turkije. Ook mocht de no-fly zone vanuit de NAVO-luchtmachtbasis in Izmir gemonitord worden en mocht Turkije als prestigeproject de humanitaire hulp op de luchthaven van Benghazi in goede banen leiden. Toch blijft de positie van Turkije ook nu nog moeilijk tegenover de andere NAVO-leden.
De opkomende regionale grootmacht Turkije heeft dus opnieuw, na de Turkse nee-stem in de VN Veiligheidsraad tegen de sancties tegen Iran, zijn tanden laten zien als het zijn belangen geschaad ziet of de principes van zijn diplomatie in het gedrang komen. Zo is het inderdaad niet ondenkbeeldig, zoals Prof. Dr. Tar?k O?uzlu opmerkt in Today`s Zaman, dat indien Turkije in de Veiligheidsraad had gezeten het zich waarschijnlijk onthouden had bij resolutie 1973.
