Nooit hard genoeg kunnen
schreeuwen,

nooit schrijnend genoeg

om de pijn te omhelzen van dat
kind

dat niet meer is, nooit meer kan
zijn

Het bulderen en gebalde hopen

in het laatste hoekje van haar
gedachten,

de onderdompeling donker in de dreiging

het vreedzame verdwijnen

in de blauwe stilte van een
diepzee

God verdomme. Mens verdomme

Hier en nu mogen, moeten we
luider brullen

dan de schuimende golven die het
kind

hulpeloos wiegen in hun
baarmoeder

harder krijsen dan de eerste
keelklanken

van het kind dat weerbarstig de
wereld in schuurt

woest dat onze monden er zelf van
schuimen

en scheuren, dat we ons schamen
verdomme

dat we ons schamen om onze
geveinsde onschulden

vloeken om onze passieve wandaden

Godverdomme. wie God moge zijn

hoe is dit mogelijk. hoe zijn wij
mogelijk

en waarom zij niet? zij in haar
lievelingskleertjes,

zij die hier zoveel te bewijzen
heeft

ze laat niet meer los, zij

Als een kleine astronaute zal ze
blijven drijven

in die kleurenstroom, een vis
happend naar lucht

zal ze ons onophoudelijk in de
ogen kijken en reiken

ze kan niet anders dan raken

ze is de adem benomen en

laat de stilte bonzend achter

als de hartslag van een hele
oceaan

Vrouwen en kinderen opgeslokt

in een zee van smokkelschande

een laatste ademstoot en water

gulpt als vergif naar binnen in
de dood

hun enige vluchthaven

al wat rest is rust

Zij. zij. zij.

zij is ook ik. en zij is ook wij

laat ons dat vooral niet vergeten