Op zondag 20 februari vertrokken we met acht mensen in de voormiddag op solidariteitsbezoek naar Ford-Genk. We bezochten zowel de poorten van de toeleveranciers als de poort van Ford zelf.
Zware sneeuwbuien, een dichtgesneeuwde autostrade maakten dat we deze keer anderhalf uur reden.

Bij de toeleveranciers was er elders een syndicale vergadering aan de gang. Er werd gevreesd dat het piket maandag door de ordediensten zou ontruimd worden en men beraadde zich over wat me zou doen.
Maar toch was de syndicalist die ons ontving direct bereid van een aantal vragen te beantwoorden. Met een lekkere kop koffie in onze handen stelde hij ons op de hoogte over het verloop van het conflict.
“4 bedrijven zijn met een conveyor verbonden met Ford en werken volledig voor Ford . Het gaat om de aanlevering van de motor,  het dash-bord, de zetels en de bekleding ervan. Het gaat over zo’n 1500 mensen. Dat zijn niet de enige bedrijven die voor Ford werken.” (Hij noemde een aantal andere bedrijven in Genk die volledig of in belangrijke mate voor Ford werken). “Maar als die conveyor niet bevoorraad wordt valt Ford stil. “

Hij vertelde waarom bij de toeleveranciers zo gereageerd werd. Daar is de onzekerheid nog groter. Niet alleen hebben de mensen daar lagere lonen, maar terwijl ze ook hun werk zouden verliezen is het hoogst onzeker wat de uitkomst zou zijn. Bij de toeleveranciers is de gemiddelde leeftijd veel lager (32 jaar). Veel keren gaat het over gezinnen die pas gebouwd hebben, uit Genk en de omliggende omgeving.
Hij vond het heel erg wat er gebeurde: “Wij zijn in de steek gelaten. Door Ford zelf, die werk beloofde tot 2020. Maar ook door onze nationale en provinciale vakbondsverantwoordelijken“. Doordat ze geen stakingsgeld uitbetaald krijgen  begrijpt hij dat voor verschillende mensen de toestand onhoudbaar wordt. “Mensen met gezinnen, een lening lopende, daar is geld voor nodig.”
Hij vertelde ook dat er vorige week geprobeerd was om het piket met de politie op te ruimen, maar binnen een halfuur waren er bijna 200 mensen naar het piket gekomen om dat te verhinderen.
Om 13 h kwam er aflossing. Een andere syndicalist gaf uitleg over het voorbije referendum. “De vakbonden hadden dat nooit mogen toelaten. Het verdeelt de mensen. De situatie is totaal anders voor iemand op het einde van zijn carriere, die op brugpensioen kan. Hier zijn het jonge gezinnen. Nee, hier is geen democratie.Dat referendum werd naar de mensen opgestuurd. Niemand kreeg uitleg. Ja er was een brief bij… Van de directie, waarop een telefoonnummer opstond voor inlichtingen. Dat was het telefoonnummer van Ford “.
Hij vreesde dat als morgen de poorten terug opengaan mensen met  tijdelijke contracten wel zouden willen werken. Want hun contracten werden verlengd. In een van de 4 bedrijven werken bijna de helft van de mensen met zo’n tijdelijk contract. Zo wordt de situatie binnen nog meer gespannen, ook al kan hij de mensen wel begrijpen. Ford wil 40000 auto’s nu, maar daarna staan we allemaal definitief op straat

Na een hartelijk afscheid, vertrokken we naar Ford zelf. Daar stonden “controle” posten van de vakbonden. Zij controleren dat via camions er niets buiten gaan van afgewerkte producten
Zij zijn niet langer in staking maar hebben nu technische werkloosheid: omwille van de staking bij de toeleveranciers hebben ze geen onderdelen voor de wagens
Na een uitgebreide klare uitleg van een van de delegees over de situatie van de automobiel, over de moordende concurrentie en de noodlottige gevolgen voor de Belgische auto-industrie stelden we vele vragen:
– Over solidariteit met de toeleveranciers
– Over wederzijds begrip
– Over de stand van zaken. In Ford zelf is de gemiddelde leeftijd hoog (48 jaar)  1800 mensen vanaf 50 jaar zouden kunnen beroep doen op recht op werkloosheid met bedrijfstoeslag (et vroegere brugpensioen). Die 1800 is bijna de helft van wat er bij Ford zelf werkt Dit in tegenstelling tot de toeleveringsbedrijven, met veel jonge mensen, jonge gezinnen met een gemiddelde leeftijd van 32 jaar.
– De complexiteit van de problemen.
Natuurlijk willen ze dezelfde premies zowel bij de toeleveranciers als bij Ford. Maar er zijn ook specifieke situaties: CAO’s die verschillen, lonen en premies die verschillen. Het zou goed zijn om al die punten (ook al zijn er veel verschillen) in één pakket te gieten. Maar het gevoelen is dat Ford  dat nooit zal toelaten. Ford heeft jaren gewerkt op deze verdeeldheid. De opsplitsing die Ford bewerkstelligde tussen het hoofdbedrijf enerzijds en de conveyers anderzijds zorgt ook nu voor een pijnlijke verscheurdheid onder de delegees, onder de mensen.  Dat kwam ook tot uiting in het referendum. “Zo’n uitkomst, met een bijna fifty-fifty situatie, dat wil geen enkele vakbondsdelegee”.Want dat schept verdeeldheid en in hun hart zijn ze solidair met elkaar.

Ook op andere vlakken is de situatie  complex. “Ford wil nog wat productie draaien,  en vooral NU. Want Ford-Genk levert ook onderdelen voor andere Ford-vestigingen en wil de (bestelde) auto’s op de parking vrij.
Ford wil ook later een kleine produktie aanhouden (in vele kleinere mate, zelfs tot 2015).”
Maar de mensen willen ook zekerheid. Er was werkzekerheid beloofd tot 2020. Die belofte is verbroken. 
We zijn dus een procedure gestart  om Ford voor de rechtbank in gebreke te stellen.
We willen op de eerste plaats gaan voor jobs, maar dat kan niet te lang duren zegt een delegee. Mensen willen zekerheid omtrent hun inkomen, hun toekomst.”

Er was een gans gesprek over reconversie met veel interessante denkbeelden maar ook veel ongeloof.  Vooral over politici. “Politici beloven nu van alles, maar hadden al 10 jaar geleden geleden hiermee kunnen beginnen”.
“Kennis en technologie om aan reconversie te doen, is er. Er is een immense kennis in Ford aanwezig. In Luik was er ook nogal wat technolgie ontwikkeld voor bepaalde hybride wagens. Maar Kris Peeters (van de Vlaamse deelregering) heeft daar nooit iets mee willen doen.”

Gaan zij subidies terugeisen? Ford heeft goedkope grond gekregen. Ook veel geld. “Voor opleiding van personeel bijvoorbeeld.”, werd ons gezegd “Dat werd dan gebruikt om het werken op verschillende werlkposten aan te leren. Dat was gewoon kassa voor Ford.”

We hadden voorzien om drie uur terug te zijn in Leuven, maar al deze boeiende gesprekken maakten dat het wat uitliep. Ondertussen was de snelweg al goed bereidbaar en om vier uur kwamen we terug in leuven.