Op een dag als vandaag, met speelgoedwinkels die overrompeld worden door kooplustige ouders, en al even gretig klein grut dat tegenwoordig vaak meegaat om ‘de Sint toch zeker goed te laten kiezen’, kun je niet anders dan diep zuchten. Fun, Dreamland, …  de namen laten weinig aan de verbeelding over, en de lijst lijkt eindeloos. Ouders spenderen een kapitaal aan Star Wars, Harry Potter en andere Lego’s. Er valt niet aan te ontsnappen, ik pleit trouwens schuldig in deze. Het nettoresultaat van al die euro’s, zo valt te vrezen, is dat kinderen nog meer aan zichzelf gaan denken dan al het geval was. Delen, solidariteit met arme kinderen, …  als je erover begint, kijken ze je aan alsof ze het in Keulen horen donderen.  Daar doen we niet aan, zie je ze denken.

Ik stel dus het volgende voor: voor elke euro die ouders aan hun oogappels besteden in speelgoedwinkels, zou er een euro naar de belastingen moeten gaan. Belasting die integraal moet gaan naar organisaties en instanties die opkomen voor kinderen in het Zuiden. Ik weet wel, het klinkt niet direct als een bijster progressieve belasting – want ze zou zowel arme als rijke ouders in dit land in dezelfde mate treffen – maar volgens mij zou de samenleving er wel bij varen. En misschien, heel misschien, zouden kinderen in het Noorden zich gelukkiger voelen in het besef dat, terwijl ze spelen met het speelgoed van hun dromen, elders ook een kind het iets beter heeft.

Maar als we als alternatief een 100 % luxebelasting heffen op al wat in de Antwerpse Schuttershofstraat verkocht wordt aan kledij voor opgedirkte vrouwen, ben ik ook al tevreden, hoor. Het principe blijft trouwens hetzelfde.  Je kunt “trophy wives” die niet meer weten wat ze met het geld van hun eega aan moeten vangen, best vergelijken met kinderen, die het verschil niet meer kennen tussen één doos Star Wars en drie dozen.  Wij zijn het stadium al lang voorbij dat we daar treurig van werden.