ArmAntwerpen, 13/01/2011

UITZETTING KRAKERS / INWONENDE AKTIVISTEN & HUN DAKLOZEN
+
ONTRUIMING VAN DE GEKRAAKTE EX-RIJKSWACHTKAZERNE, ST ANDRIES
_____________________________________________________________________________________

(verslag door aanwezige aktiviste Poepoes)

De ochtend van maandag, 10 januari 2011 werden we door een reporter verwittigd dat een “speciale eenheid” van de antwerpse politie het hele blok had omsingeld en op het punt stond met geweld binnen te vallen.
Daar we korte tijd tevoren van een hooggeplaatst persoon binnen de welzijnssector hadden vernomen dat “de Stad” ons en onze daklozen niet op straat ging zetten tijdens de wintermaanden, verkeerden we in de overtuiging dat ze enkel het “achterhuis” met ingang aan de Prekerstraat kwamen ontruimen.
Niemand van al degenen die een ruimte binnen de kazerne bewoonden waren dus voorbereid op de plotse ontruiming van het ganse complex.
Zij die buiten poolshoogte waren gaan nemen mochten niet meer terug naar binnen en stonden dus letterlijk en figuurlijk “in hun hemd” op straat.
Zodra duidelijk werd dat het ook om de kazerne zelf ging, ben ik onmiddellijk naar onze woonruimte gesneld om onze poes (het meest waardevolle voor mij!) in haar draagmand te stoppen. Vanuit het venster zag ik -tot aan de tanden bewapende- agenten in “battle dress” het dak opklimmen. Kort daarop kwam een 5-tal mannen mijn kamer binnen, ik kreeg van hen precies 2 minuten de tijd om de hoogstnodige zaken bijeen te scharrelen, anders “moesten” ze me arresteren. Ik grabbelde snel een klein hoopje kleren, sokken en ondergoed bij elkaar en propte het in een zak. Op ‘t allerlaatste ogenblik kwam het kleine katje -dat ooit door de politie zelf bij ons was afgezet- in paniek binnen gelopen, ik stond erop om het beestje ook nog te kunnen meenemen.
Met in elke hand een kattenmand werd ik naar buiten begeleid, daar stond m’n vriend Fred te wachten met enkel de kleren die hij aanhad toen hij buiten was gaan kijken en niet meer naar binnen mocht.
Tijdens de ganse “operatie” cirkelde er een helicopter boven de daken, van waaruit ook agenten werden gedropt op het dak. Later hoorde ik dat het om zo’n 150 manschappen ging, een gigantische overmacht tegenover 7 mensen die al lang hadden ingezien dat eender welke vorm van verzet totaal nutteloos was.
Ik persoonlijk wou ik geen geval onze diertjes in gevaar brengen, dat sommigen ons als “makke krakertjes” afschilderen kan mij daarom geen barst schelen. Net door het contrast met de zwaarbewapende agenten zijn het deze laatsten die op geen enkele vorm van sympathie konden rekenen en zich zwaar belachelijk hebben gemaakt in de ogen van de vele toeschouwers! Zelf heb ik het niet gezien, maar volgens verschillende ooggetuigen stond er even verderop een waterkanon en zelfs een lijkwagen klaar.
Het eerste wat Fred en ik deden was de poezen veilig onderbrengen, daarna gingen we met z’n 7 richting Stadhuis, waar we graag met iemand hadden gesproken over de belofte die ze niet waren nagekomen, maar we werden buiten al verjaagd door de groep agenten in burger die ons de hele tijd volgden, als we niet onmiddellijk vertrokken werden we met z’n allen gearresteerd. We besloten terug richting St Andries te gaan, Fred en ik wilden de poezen terug oppikken en de rest wou bij de toeschouwers en de reporters gaan staan om te weten wat er met onze inboedels & spullen ging gebeuren, alsook met al het materiaal van onze daklozenopvang en de schamele persoonlijke bezittingen van de daklozen zelf (ondertussen kwamen we te weten dat hun schamele bezittingen en kleingeld zijn weggegooid, alsook alle dekens, lakens, kussens, slaapzakken en alle matrassen die we hadden, inclusief onze eigen matrassen, beddegoed, matten, en kleren die in de kast zaten). Erg ver zijn we niet geraakt, ter hoogte van de overgang “Oever” naar “Kloosterstraat” werden we -onder veel publieke belangstelling- “totaal onterecht” aangehouden, en geboeid naar een reeds ter plekke klaarstaande (?!) overvalwagen (met aparte cellen, normaal bedoeld voor hooligans) gebracht. Die bracht ons naar de Luchtbal waar we de (grote, onverwarmde) cel in gingen, zonder schoenen en zonder jas. Het was toen 11 uur, we waren gearresteerd om 10 uur. Om een bekertje water moesten we specifiek vragen, rond 18 uur kregen we pas na lang aandringen en het nodige kabaal elk twee belegde malse broodjes, op het normaal toegestane telefoontje naar een familielid had geen van ons recht, “Ana” mocht enkel een smsje sturen naar haar 13-jarige zoon die toen reeds onderweg was van school naar de kazerne, opweg naar z’n grootmoeder even verderop. Er werd gezegd dat we op een uurtje weer buiten zouden zijn, tegen 13 uur bleek het uitgesteld te zijn tot 17 uur, en om 18 uur kregen we te horen dat we pas zouden worden vrijgelaten als de kazerne “verzegeld” was, uiteindelijk was het 21 uur eer we terug op vrije voeten waren. Het viel mij daarbij op hoe “mathematisch” de ordediensten tewerk gingen,“de stroom werd afgesloten op 10 december, op 10 januari werd de kazerne ontruimd en ze hielden ons 10 uur vast”.
Het kan natuurlijk puur “toeval” zijn, maar het is geweten dat “controle organismen” zeer gestructureerd en systematisch te werk gaan, omdat ze louter op de ratio afgaan.
Ik kon het niet nalaten daarbij heel even de vergelijking te maken met 9/11 en 3 maanden later op 9/03, al was dat natuurlijk véél grootschaliger en ingrijpender, en qua menselijk leed geenszins vergelijkbaar!, maar louter “theoretisch” gesproken ging het in beide gevallen om tot in de puntjes voorbereide en lang op voorhand geplande interventies, gericht tegen nietsvermoedende, ongewapende en onschuldige mensen, door een overmacht wier optreden overmaats was en voor een golf van publieke verontwaardiging heeft gezorgd.
Maar terug naar voorbije maandag, ondertussen was het 21 uur en stonden we zonder thuis en zonder warme kleding op straat. Onze dank gaat uit naar de medewerkers van CAW (jullie weten wie jullie zijn!) die ons lot ter harte namen en nog diezelfde avond zorgden voor noodopvang voor onze groep van 7 mensen en onze 2 poezen (een 3e konden we bij de uitzetting niet vinden, we hopen dat onze 10-jarige kater ergens tijdelijke!) opvang heeft gevonden, net als de twee kippen die door de politie werden meegenomen). We kunnen nog tot eind deze week in onze tijdelijke noodwoonst blijven, we hopen dat er tegen dan een oplossing is gevonden. We zijn niet alleen onze thuis kwijt, maar hebben ook abrupt onze sociale en culturele aktiviteiten moeten staken, o.a. de opvang van daklozen die nergens anders terecht kunnen omdat ze geen papieren hebben of niet willen scheiden van hun huisdier (vaak hun enige kameraad, die zowel hun hart als lijf en leden warm houdt tijdens de koude winternachten op straat).
Er werden in totaal 8 containers vol met onze persoonlijke bezittingen rechtstreeks naar de verbrandingsoven gebracht, wat overblijft kunnen we gaan halen in het vochtige, momenteel vol met grondwater staande stadsmagazijn. Als eerste zijn we op zoek gegaan naar de spullen die we hadden geleend voor het nieuwjaarsfeest, en die we op 11 januari moesten terugbrengen, er stond ook nog materiaal van de muzikanten die bij ons een repetitieruimte hadden. Gelukkig vonden we alles terug wat van die mensen was, hopelijk heeft het materiaal niet geleden onder de soms brute behandeling tijdens de verhuis en de opeenstapeling, en het vocht (sommige electronica stond in een plas water!) M’n geliefde ouwe verfomfaaide teddybeer heb ik terug, maar bvb van alle mooie en degelijke dingen die ik doorheen de jaren van mijn pleegmoeder heb gekregen heb ik tot hiertoe nog niks teruggevonden, ook alle aandenken aan mijn gestorven ouders mis ik, het portret van mijn vader ben ik ook nog niet tegengekomen, een prachtige jaarlijks bloeiende Clivia -het enige “levende” aandenken aan m’n vader is samen met al m’n andere planten weggesmeten, planten die op sterven na dood waren toen ik ze kreeg en die ik liefdevol had verzorgd tot ze opnieuw vol gezonde en glanzende bladeren stonden. Wat voor mensen zijn dat die zonder verpinken “levende dingen” bij de vuilnis gooien, hoeveel respekt hebben ze dan voor het menselijk leven?!
Eén van onze daklozen die nog lag te slapen en “verwijderd” werd -toen wij reeds waren opgepakt- heeft diezelfde nacht al opnieuw buiten moeten slapen, omdat hij nergens anders welkom is met z’n hond.
Zolang we geen nieuw pand hebben slapen talloze daklozen opnieuw op straat, en staat alles wat we nog bezitten van materiaal en ook onze persoonlijke bezittingen te verrotten, nét zoals de spulletjes van zovele andere mensen en gezinnetjes die pech hadden in het leven, het ongeluk hadden in een arm gezin te zijn geboren, slachtoffer zijn geworden van de crisis (zoals Fred en ik, na méér dan 20 jaar werken en afdragen zijn we nu paria‘s!), of van het slechte woonbeleid. Oorzaken genoeg dezer dagen waardoor de gewone man of vrouw de stijgende huurprijzen en peperdure rekeningen niet langer te kan betalen en zo het dak boven het hoofd en hele hebben en houden, waar men lang en hard heeft voor gewerkt, van de ene dag op de andere kwijt raakt en in armoede verzinkt.
Met het huidige beleid is de kans voor bepaalde groepen, zoals bvb laaggeschoolden, allochtonen en 50-plussers zeer klein om er financieel ooit terug helemaal bovenop te komen.
Vooral Antwerpen scoort op gebied van sociaal beleid zeer slecht in vergelijking met andere steden.
Als ik burgemeester was dan zou ik dergelijk wanbeleid niet dulden in mijn stad!
Op gebied van algemeen welzijn van z’n burgerbevolking is Antwerpen een schandvlek op de kaart van België. Zolang onze burgervader meer aandacht en geld besteed aan zijn imago en dat van de stad, voor het oog van de toeristen (is dat de betekenis van ’t stad is voor iedereen?!) ipv te zorgen voor z’n eigen bevolking, tot zolang ben ik beschaamd Antwerpenaar te zijn, en afgaande op de vele positieve reakties “uit vele lagen van de bevolking“, ben ik zéker de enige niet!
Meneer Janssens, een groeiend gedeelte van uw bevolking leeft in almaar toenemende ontevredenheid met uw beleid. Ik zeg het u in de hoop dat het bij u ook doordringt!

Ter nabeschouwing enkele feiten waar men zich op z’n minst enkele vragen dient bij te stellen:

1) Collectief Duivenkot vzw moest het “achterhuis” verlaten, omdat het pandje beloofd was aan een andere vzw in verband met Jongeren&Media, een gesubsidieerde vzw die een locatie zocht voor haar werking. Toen we in november op het vredegerecht vroegen aan de advokaat van de Stad waarom onze vzw eruit moest ten gunste van een andere vzw, terwijl voordien gepubliceerd werd dat het pand niet meer in aanmerking kwam om opnieuw verhuurd te worden omdat het ging worden afgebroken, was zijn antwoord: “omdat 2011 het jaar van de Jongeren is”. Ons antwoord daarop was: “2010 was het jaar van de sociale uitsluiting en armoede, maar daar heeft niemand iets van gevoeld, de Stad heeft nog ruim een maand tijd om vooralsnog iéts daaraan te doen”, maar de man bleek selectief doof te zijn.

2) de kazerne moest worden ontruimd omdat de verkoopsovereenkomst met de koper niet konden worden afgerond, omdat in de overeenkomst stond dat het gebouw “volledig leeg” werd verkocht. Hoe komt het dan dat de Regie der Gebouwen diezelfde avond nog de firma Lancelot het beheer van de kazerne geeft en zij momenteel naarstig op zoek zijn naar een nieuwe huurder?! (iemand die het gebouw als een goede huisvader zal onderhouden…”wat deden wij dàn, ànders dan dat”? vragen zowél wij als de buurtbewoners zich verontwaardigd af!
Het gerucht deed de ronde dat de koper z’n geld terug eiste, wij vonden zélf een nieuwe koper die z’n zinnen op het gebouw had gezet en bereid was minstens een extra 400.000 € bovenop de oorspronkelijke vraagprijs van 1.850.000 voor het 3200m2 complex te betalen, maar de Regie der Gebouwen had daar geen oren naar en bleef liever elke dag 250 € schadevergoeding betalen aan de koper, vanwege de zogezegde contractbreuk. “Wat blijft daar nu nog van overeind?!” vragen de boze buurtbewoners zich af bij het zien van de “Lancelot banners“ die overal aan de gevel prijken, want de buurt zowel als de verschillende verenigingen waaronder het Cultureel Centrum St Andries (CoStA) stonden en staan nog steeds 100% achter ons, we zijn zelfs genomineerd voor de “Gouden Neus” eind deze maand, een onderscheiding voor het meest verdienstelijke buurt-initiatief. “Politiek gesjoemel” is de term die hierbij meermaals valt!

Ps: we kregen net een belletje, iemand heeft onze koddige kater gevonden, goed nieuws!, dat hadden we hard nodig!