De militaire rechter die het voorzitterschap bekleedt bij de krijgsraad zittingen van de soldaat eerste klasse in het leger van de Verenigde Staten, Bradley Manning heeft de meest ernstige beschuldiging tegen hem bevestigd – dat hij willens en wetens de vijand geholpen heeft door het geven van honderdduizenden geheime documenten aan WikiLeaks.
Manning werd gearresteerd op 27 mei 2010 en overgebracht naar Camp Arifjan in Koeweit. Hij werd beschuldigd van diverse misdrijven in juli 2010, die beschuldigingen warden later vervangen door 22 aanklachten, met inbegrip van inbreuken op de artikelen 92 en 134 van de Uniform Code of Military Justice (UCMJ), en van de wetgeving tegen spionage.
De meest ernstige beschuldiging is “het helpen van de vijand”, is een misdaad waar de doodstraf op staat. Aanklagers zeggen dat ze niet proberen de doodstraf opgelegd te krijgen, maar indien veroordeeld zal hij met een levenslange gevangenisstraf worden geconfronteerd.
Manning’s verdedigings-team had kolonel Denise Lind gevraagd om de aanklacht, die kan leiden tot een veroordeling tot levenslang zonder voorwaardelijke vrijlating plus een extra 154 jaar, niet ontvankelijk te verklaren. Maar op donderdag besliste Lind dat er genoeg bewijs was om aan te tonen dat bij het geven van informatie aan Wikileaks, Manning zich bewust was dat vijandelijke groepen, zoals Al-Qaeda ook toegang hadden tot die stukken.
De verdediging presenteert Manning als naïef en vol goede bedoelingen en met het idee dat de informatie eigenlijk al publiek was toen hij die op het internet zette. De ervaringen van Bradley Manning tijdens zijn verblijf in Irak veroorzaakten zijn gevoel dat de mensen niet wisten wat er aan de hand was en dat die informatie nodig was.
Vorige week getuigde een professor van Harvard Law School, Yochai Benkler nog dat en dergelijk argument “in wezen betekent dat het eventuele lekken naar een media-organisatie die door elke vijand gelezen kan worden, overal in de wereld, automatisch hulp aan de vijand inhoudt.” De partijen gaan vandaag verder met hun argumentatie.
De Washington Post vraagt zich af hoe het mogelijk is dat een schijnbaar instabiele soldaat toegang heeft tot gevoelig materiaal. De seksuele geaardheid van Manning kwam ook ter sprake en de “Don’t ask, don’t tell” politiek werd afgezworen kort na de arrestatie van Manning.
Extreem rechts in de VS gebruikt het gebeuren rond Manning om ‘aan te tonen’ dat homoseksuelen ongeschikt zouden zijn als militairen en de pers presenteert Manning als een homo-soldaat, gek gemaakt door bullying. Dat Bradley Manning problemen heeft gehad in het leger staat wel wast. Dat mensen om hem heen zich bezig hielden met het pesten van de kleine man, die soms wel, dan weer niet als homoseksueel naar buiten trad, we mogen gerust aannemen dat ook dit echt waar is, en was.
Maar om dan maar een onlogische beschuldiging te bevestigen, hetgeen tot gevolg kan hebben dat zelfs dit artikel, dat informatie bevat die “de vijand” behulpzaam zou kunnen zijn, een gevaar kan opleveren voor de schrijver, gaat, volgen de schrijver dezes dus, een beetje ver.
Een rechter heeft juist invloed op de beschuldigingen die voor zijn of haar rechtbank naar voren gebracht worden om te voorkomen dat dergelijke fouten gemaakt worden.
Bronnen: Wikipedia, Wikimedia Commons, GoneNative, Gone Native Translations
