Kijk, ik ben een voetballiefhebber en dus blij dat de Belgen zich tegenwoordig meer dan behoorlijk uit de slag trekken op de internationale grasmat. Maar de barnum-campagnes en het commerciële sfeertje dat rond het nationale elftal hangt en waar iedereen zo euforisch over doet – kijk eens, wij zijn ook zoals de Nederlanders ! – beginnen me zo onderhand mateloos te storen. Na een resem Duivelse uitdagingen heten de Rode Duivels tegenwoordige een ‘ijzersterk merk’, het woord alleen al. Kijk ik tv, dan krijg ik Gladiator-of The Patriot-style clipjes van Courtois en co op me afgevuurd, in slow motion uiteraard, kom ik op een miezerige maandagmorgen aan in het station dan vertelt  sponsor ING me dat ik zo snel mogelijk een ticket voor Brazilië moet op de kop tikken.  En we zijn nog maar een paar dagen na de kwalificatie, dat belooft voor volgend jaar.

Ik begin me zo onderhand af te vragen wat de Rode Duivels (en al zeker hun no-nonsense coach) zelf van dit hele circus denken – akkoord, een twaalfde man hebben is belangrijk, en ze zijn op commercieel vlak wel wat gewend van de Premier League, vermoed ik, maar moet het er echt zo dik op liggen?  ‘Als je wint, heb je vrienden, …”  – en valt er blijkbaar (bakken) geld te verdienen.

En dan heb ik het nog niet over het opgefokte “kijk, dit is het Nieuwe België” sfeertje, dat me minstens evenveel ergert, en de politieke recuperatie door Jan en Alleman van Kompany, Stromae  en anderen. Voor een goed begrip: ik heb het allerminst voor de N-VA en hun Antwerpse voorman,  maar dit “Nous sommes tous des Belges et c’est formidable” sfeertje is er voor mij ook over. Call me oldfashioned, of noem me een oude verzuurde Belg, maar trop is teveel.

Laat die jongens gewoon doen waar ze goed in zijn en iedereen naar huis sjotten in Brazilië. Dat ze allemaal zwaar overbetaald zijn, zien we dan voor een keer wel door de vingers. Dit is een generatie waar we, met wat geluk, nog jaren kunnen van genieten. Voetballers moeten voetballen. Dat ze  ’s avonds bij Filip Joos en, à la limite, Reyers laat, nog wat gaan ouwehoeren over het spelletje, daar kunnen we inkomen. Maar laat in godsnaam de marketingjongens en de Kristof Calvo’s van deze wereld een beetje dimmen. De mensen komen nu wel vanzelf naar het stadion.