Een mensenleven is niet altijd wat we ervan kunnen verwachten. We worden geboren, maar kiezen helaas niet uit welk nest we gevallen zijn. De situatie waar we in terechtkomen is niet altijd wat we gewild hebben. Ook de personen, de mensen in je omgeving, je familie, ook zij hebben zich in hun leven moeten ontplooien of ontwikkelen om een goed leven te creëren of een goed mens te willen zijn. Geeft men dit dan ongewild door van generatie tot generatie om je uiterste best te kunnen of moeten doen hoe hard je leefwereld ook is vanaf wanneer je geboren bent? Zit het ingeworteld in ons DNA als kind, ouder, grootouder om te blijven proberen het steeds beter te doen voor onze volgende generatiestroom?
Als man met 50 levensjaren plaatste ik me vandaag voor mijn laptop. Ik stelde me de vraag: Hoe gaat het nu na 50 jaar met mij? Wat heb ik sinds kind tot nu moeten dragen in mijn leven om mezelf te benoemen tot een oprecht persoon? Een goede huisvader met 3 prachtige kinderen te kunnen zijn? Heb ik hard genoeg gewerkt en mijn best gedaan om mijn kinderen naar een goede toekomst te brengen? Wat ben ik allemaal niet tegengekomen in mijn leven om tot dit doel te bekomen?
Een economische crisis in de jaren 80 waardoor ik het land ontvlucht ben om mijn gezin te onderhouden. De Golfoorlog, een situatie die hierop volgde waarbij ik geen werk vond in een vreemd land. Mijn relatie stukgelopen, hen helaas moeten achterlaten, kon hen geen warm thuis meer bieden. Niets geen perspectief om naar uit te kijken. 2 jaar ronddolend op straat. Netwerken die wegvallen, familie die het niet weet uit schaamte om hen te moeten vertellen dat ik mijn gezin kwijt ben. Ik leef in armoede, niet sterk genoeg om te blijven vechten in mijn eigen sociaal aspect en welbevinden van het leven. Dat we als burger geen invloed of schuld hebben op de maatschappij of gebeurtenissen. Een gevoel dat men ons toewijst om te blijven vechten of door te zetten.
Dit heeft en geeft me als mens toch een enorme deuk in mijn welbevinden en sociaal leven met reële gevolgen. Waar de maatschappij wel bij stilstaat en hoort, maar niet kijkt en luistert naar ons. Welke impact dit gaat geven op langere termijn. De sociale zorg en gezondheid, het terugvallen van de economie als we niet gaan investeren in het welzijn van ons als mens en burger. Zijn wij niet die economie die de boel laat draaien? Vergeet men soms niet dat je moet investeren in het welzijn, de cultuur, ons menszijn om een goeie economie te herbouwen?
Welk impact heeft de crisis nu op mijn leven en mijn gezin sinds een jaar? Als kind werd ik opgevoed dat wanneer ik iets goed deed, ik een snoepje kreeg of een cadeautje. Dit gaf me een warm en leuk gevoel. Het gaf me een enorme boost op mijn welbevinden als kind. Het positief blijven ontplooien en ontwikkelen als een sociaal open kind. Om het goede te kunnen ontdekken wanneer je iets juist doet voor je medemens of anderen. Dat je hen er mag of moet voor belonen als men iets goed doet of volhoudt. Het afstraffen of berispen van kinderen gaat alleen maar tegenwerken.
Hierdoor geef je het verkeerde signaal waardoor men meer opstand en weerstand creëert om het tegenovergestelde te gaan doen of vlug ophoudt om mee te werken. Zij gaan dan onbewust leren dat je mensen alleen iets kunt laten doen of laten luisteren door te bestraffen. We moeten nog even volhouden, nog efkes, versoepelende omstandigheden, dan weer niet. Ik zit als invalide man al meer dan een jaar binnen.
Voel me gevangen in mijn eigen huis, een gedetineerde zonder enkelband. Mijn netwerken zijn totaal zoekgeraakt. Mijn familie woont in de Kempen waardoor ik hen nauwelijks zie of hoor. Geen knuffel of sociaal contact met mijn zus, moeder of nicht die me dat warme gevoel gaven als ik op bezoek kwam. Worden uitgenodigd om samen te kunnen zijn, is niet meer. Mijn werkende partner die hard werkt dag in dag uit om zich in te zetten in de zorg van anderen.
Toch na een week hard werken van mensen is de uitlaatklep in het weekend verloren. Je zit binnen, geen voldoening meer in je inzet en werk, geen enkele kans om je stress, uitlatingen, de leuke momenten met je omgeving weg te kunnen werken. Het gevoel van eenzaamheid en isolatie, de verbinding naar de andere persoon in je gezin geraakt elke dag meer zoek. Waar is mijn cultuurleven gebleven waar ik mijn remmingen kan loslaten? Om mij terug te kunnen opladen naar een nieuwe werkweek? Waar ik met mijn collega’s samen kan vertellen hoe leuk en aangenaam ik het wel niet had? De diepe relatie op zich sinds de crisis is helaas ook verdwenen. Het gevoel om bij elkaar te willen zijn, het knuffelen, de intieme momenten die je met elkaar koestert geven alleen maar meer angst niet besmet te geraken omdat je partner in de zorg werkt. We zien elkaar graag, we houden van elkaar, maar hou toch maar even afstand. Ik weet niet met wie je omging, waren zij beschermd of niet? Helaas mijn seksleven is ook verdwenen in de slaapkamer.
Hoe gaat het eigenlijk echt met mijn kinderen? Heb hen al meer dan een jaar niet gezien. Hoe geef ik hen het warme gevoel, de ondersteuning in deze situatie als ik niet mag reizen of hen mag bezoeken. Mijn kinderen uit een ander samengesteld gezin. Hij woont aan de andere kant van de wereld, de 2 anderen aan de andere kant van de stad. Essentiële reizen maken mag, maar doe het maar liever niet. Ben ik die ene die dan niet wil meewerken? Ben ik die ene die met de vinger gewezen wordt dat ik een ander virus in het land zou brengen, me niet houdt aan de regels van onze overheid? Onwetende vanuit de ander zijn perspectief dat ik alleen mijn kinderen wil gaan bezoeken en knuffelen?
Toch voel ik een blijk van een positief perspectief. Voor mij als invalide man, zelfstandigen en jongeren vanuit de overheid voor het aanbrengen van structurele maatregelen om deze crisis financieel te doorstaan. Toch even te vermelden dat deze maatregelen niet gelden voor mij. Hier val ik en zoals vele anderen uit de boot. Een blinde vlek die tot mijn spijt nog niet is ontdekt of besproken door de overheid.
Als 20 jaar werkende havenarbeider en belastingbetaler ben ik in invaliditeit geraakt door hard te werken, het zware labeur om mijn gezin en kinderen te kunnen onderhouden. Het heeft mijn lichaam, mijn gevoel, mijn leven en welbevinden om te kunnen zorgen voor, helaas geen deugd gedaan. Mijn lichaam heeft zich overgegeven aan een burn-out. Artritis en reuma spelen elke dag weer op De zware kosten van mijn ziekte en medicatie, het wegvallen van een deel van mijn uitkering uit samenwonende partner.
Het onderhoud van mijn kinderen en de kosten voor hun opleiding die blijven oplopen, terwijl ze niet eens naar school kunnen gaan. Geen begrip vanuit de scholen hiervoor. In het gescheiden / samengestelde gezin waar ik in vertoef kan ik geen aanspraak maken op de structurele maatregelen omdat de andere partij van het gescheiden gezin van deze maatregelen geniet, terwijl we dezelfde kosten moeten dragen.
De structurele maatregelen tellen helaas allemaal niet voor mij. Ik word niet erkend voor mijn ziekte vanuit de overheid. Waar zoeken we de balans voor onszelf uit dit verhaal? Ons gevoel te mogen weerleggen en de hulp te vragen op een herstel van ons welbevinden in de toekomst naar ons beleid? Naar de verschillende verhalen te luisteren van ons allemaal. De structurele en maatschappelijke domeinen in de maatschappij die anders moeten en kunnen gerealiseerd worden? Onze waarden en normen van het menselijke aspect te mogen laten herstellen tijdens en na de crisis als mens. Steeds veranderende opgelegde regels en voorwaarden om de crisis te kunnen doorbreken en het bestrijden van de pandemie maakt het ons niet gemakkelijk om te blijven doorgaan en te volharden. Om de geleden schade die men onbewust of ongekend berokkent te aanvaarden dat het maar gewoon is zoals het is. Dat we geen snoepje of waardering krijgen na ons jarenlange inzet en prestatie om dit te kunnen blijven dragen en volharden?
Hoe kunnen we onze economie herstellen? Van zij die zich niet meer goed voelen? Een remming voelen of de tijd en ruimte niet krijgen om onze menselijke behoeftes en schade die we dagelijks oplopen te herstellen? Ons stilaan terug mogen ontplooien en kunnen ontwikkelen naar een nieuwe start voor de toekomst? Eindelijk de erkenning gaan krijgen en mogen vragen dat we enorme schade opgelopen hebben op elk domein in ons menselijk welzijn. De primaire behoeftes waar we mee geboren worden als sociaal wezen dat nooit geleerd en bij geschroefd kan en mag worden. Dit wordt ons allemaal al meer dan een jaar ontnomen. Dit menselijk gegeven heeft echt een sociale impact op ons, maar ook op onze volgende generaties als we niet investeren in het menselijke aspect naar de toekomst en het opwaarderen van onze economie.
Het vervolmaken van onze energie te steken in het maatschappelijk en structureel domein. Een rechtvaardig versterken van ons welzijn en betaalbare zorg in mensen. Het eerlijker verdelen van de inkomsten en vergoedingen, een grotere gelijkheid van waarden, normen en erkenning van verschillende cultuur. Dat noem ik herstel en investeren in een mooie groeiende economie in de toekomst. Het menselijke aspect op de voorplaats durven zetten. Als de mens zich ziek voelt, gaat de economie vroeg of laat zich ook ziek voelen, wat op termijn ook een zware last en kost met zich gaat meebrengen. Wij zijn de economie die hersteld moet worden en moet draaien. We moeten durven investeren in de mens, dan gaat de economie en koopkracht automatisch ook blijven groeien.
