Ik zie u al denken geachte heer verzekeraar, dat ik daar niet flauw over hoef te doen. Het betreft uw schrijven van 24 oktober jongstleden betreffende de schade die ik aanbracht en ik citeer: “aan auto BMW”.
Daar gaat mijn Sinterklaas- en oudejaarsbudget. Wat nu gedaan?
Twee jaar en twee maanden na datum viel de gevreesde brief in de bus: of ik kan overgaan tot betalen. “Dank bij voorbaat.” Ondergetekend: J. Ik had het eerlijk waar niet meer verwacht. Ik dacht er wel aan telkens ik de plaats van het voorval passeerde. Er valt niets te ontkennen, diegene die “schade aan auto BMW” had toegebracht, dat was ik. Mea culpa!
Die ochtend lagen de wegen er nat bij. De diep matte kleur van stoeptegels onthulde dat het al even gestopt was met regenen. Vol vertrouwen nam ik de steile helling aan het einde van de straat waar ik woon. Mijn conditie dacht er anders over. Men zegt wel eens dat je het fietsen nooit verleerd. Ik ben het daar niet mee eens. Wanneer je na enkele decennia besluit de wagen te laten staan om de fiets te nemen dan moet je dat weer onder de knie krijgen. Je moet weer leren je evenwicht te bewaren, straten leren kennen vanuit een ander perspectief of grip krijgen op trappers die naar alle kanten opdraaien. Gevaren liggen in andere hoeken en dat is best wel even wennen en aanpassen.
Maar die dag vertrok ik vol goede moed, stapte af op de helling met de bedoeling bovenaan weer verder te fietsen. Ik zag hem staan, de “auto BMW”. Dat herinner ik me nog goed. Donkerblauw, zoals ik het ook graag heb met een mooie sticker die aanduidt dat het een geleasede wagen betrof. Een bedrijfswagen gekoppeld aan een functie. Nam er misschien een manager plaats in de lederen zetels, of een consultant? Ik had er het raden naar en het doet er eigenlijk weinig toe. Ik plaatste mijn voet op de natte trapper die dadelijk de verkeerde kant opdraaide. Met mijn zwaartepunt boven de trapper en de fiets in de hand kon ik geen kant meer uit. Ik viel, met fiets en al. Dat ik me bezeerd had liet ik meteen varen want onmiddellijk stond ik recht om te controleren of de rem van mijn fiets de “auto BMW” had geraakt. In mijn val zag ik het gebeuren en lap, er zat een krasje op de bumper.
Karma bitch
Zomaar vertrekken kon ik niet. Dat is vluchtmisdrijf! Daarvoor is de hardnekkigheid van mijn moreel kompas net iets te koppig en dus belde ik aan om het voorval te melden. Samen bezorgd kijken naar het krasje, papieren invullen en oh ja! nog net op de valreep “En gaat het wat met jou?”. Het deed iets vreemd met me. Het plaatste de waarde van mijn welzijn tegenover “auto BMW” in een vreemd perspectief. Verward fietste ik verder en begon wat later aan mijn werkdag. Ik was ok, na enkele dagen pijnlijke stramme spieren althans. Ik moest daar toch niet flauw over doen.
Maar daar gaat mijn Sinterklaas- en oudejaarsbudget. Ondertussen is de bedrijfswagen vervangen. Er staat nu een andere wagen op de oprit. Ook een “auto BMW”. Mensen blijven trouw aan hun automerk zegt men weleens. Ik weet het zo niet. In een vorig leven was ik informaticaconsultant met bedrijfswagen, tankkaart en omniumverzekering. Tot ik moeder werd van een wolk van een baby en ik plots niet meer rendeerde. Consultancy en op tijd je baby afhalen bij de onthaalmoeder, dat is een combinatie die duidelijk wringt. Zodus werd ik ontslagen en kreeg ik de wijze raad mee: “zoek een job bij de overheid”. Ik mocht stante pede mijn wagen inleveren en kon gaan. Ik bleef niet trouw aan het automerk, wat dacht je. De wereld van bedrijfswagens en particulierwagens ligt ver uiteen, budgetgewijs weliswaar.
Die job met een gezonde balans tussen het moederschap en de wereld van informatica kwam er. Meer nog, nadat ik een kind had gebaard bleek ik nog steeds over dezelfde kwaliteiten te beschikken als voorheen. Maar wat als ik geen job had en ik zo’n brief in de bus kreeg? Wat als ik op het scherp van de snee elke euro twintig keer moest omdraaien om elke dag de brooddozekes te kunnen vullen?
Drie zinnen: Dit is het bedrag dat uw verzekeraar heeft betaald. Dit is het bedrag dat u dient te betalen en dit is de rekening waar u dient te storten.
Zou ik door mijn sint- en nieuwjaarsbudget over te maken op de rekening van de verzekeringsmaatschappij een groot verschil maken vroeg ik me af. Zou mijn bijdrage 5%, 1% of 0.01% bedragen van het saldo op de rekening van deze verzekeringsmaatschappij? Het voelt een beetje wrang allemaal. Een krasje op “auto BMW”, twee grote verzekeringsmaatschappijen met mooie logo’s en fancy kantoren en vervolgens mijn sint- en nieuwjaarsbudget. En toch, ik maak het braaf over en een volgende keer bel ik opnieuw aan. Ik kan niet anders.
