Al sinds gisteren denk ik regelmatig aan het liedje “driving home for christmas”. Het spookt zo met de regelmaat van de klok door mijn hoofd.
Het meeste is ingepakt, de boel is opgekuist en de laatste was is gedaan. We waren gisteren tegen de middag al flink klaar met ons werk. Zo hebben we nog kunnen doen, waar de mist eergisteren roet in ons eten had gegooid. Via de super mooie Clarence Drive zijn we dan toch nog in Harold Porters Botanic Garden geraakt. De tuin op zich is mooi onderhouden maar niet zo spectaculair. De omgeving daar en tegen. Wat we niet wisten is dat je hier dagwandelingen kan maken naar twee kloven, die meer dan de moeite waar zou zijn. Blijbaar moet je hiervoor toelating krijgen via een dagpas en krijg je een sleutel om buiten de tuin in het reservaat te geraken. Jammer dat dit nergens vermeld wordt. Ook aan de ingang wordt deze nuttige informatie niet verteld. Op dat vlak is er toch nog wel heel wat werk in dit mooie land. De mensen grondig informeren over wat er allemaal te zien is, wat je kunt doen, vooral dan buiten de super toeristische dingen, laat soms nog heel wat te wensen over.
Vandaag, dinsdag 21 december 2010.
Ik ben al vroeg wakker. Maar ja, dat is meestal zo. Toch voelt het vandaag toch nog wel anders. Dit heeft alles te maken met het feit dat we vandaag onze terugreis aanvatten. We komen terug naar België. Het is niet dat we dat niet zouden willen maar de informatie over sneeuw, ijzel en vooral de koude, schrikt ons wel wat af. Het weerzien met de familie, vrienden en buren daarentegen zal hartverwarmend zijn. Dat het ook plots kerstmis en Nieuwjaar zal zijn voelt heel vreemd aan. We zijn daar eerlijk gezegd totaal niet mee bezig geweest de afglopen maand. En buiten wat kerstversiering in de grote shoppingcentra en kerstmuziek op de autoradio die niet past bij zeer zonnig weer, merk je er hier niet echt veel van. Toch hopen we dat het kerstfeest met de familie leuk zal worden.
Vlucht R7LS8S.
Dit is onze vluchtnummer met Turkisch Airlines. Aangezien we tijdig op de vlieghaven willen zijn vertrekken we in Gordons Bay zo iets over de middag. Om 13.30 uur moeten we onze huurwagen inleveren bij iemand van het bedrijf die deze komt afhalen. Na het afleveren van de auto kunnen we dan inchecken. We hebben gisteren reeds via internet onze plaatsen in het vliegtuig gereserveerd. Dit kan je 24 uur op voorhand doen en werkt reflatief eenvoudig. Eens onze bagage op de band staat en hopelijk niet te zwaar weegt (max 20 kg per persoon), we onze instapkaarten in de hand hebben, rest ons enkel onze handbagage.
En dan is het wachten. Maar daar zitten wij niet veel mee in. Nog een broodje eten of iets anders, een pintje of een koffie drinken, een boek lezen of gewoon wat rondkuieren op de vlieghaven zelf. Cape Town International Airport, is sinds de wereldbeker van dit jaar, flink gegroeid. Meer dan waarschijnlijk nu veel te groot voor het aantal passagiers dat komt. Nog gauw de paspoort- en veiligheidscontrole passeren en dan naar terminal A en de juist gate.
17.10 uur.
Dit is het exacte uur dat we zullen opstijgen. Tenminste als alles normaal gaat. We zijn dan goed op weg voor een eerste vlucht van een 12 uurtjes vliegen, met een tussenstop in de Oliver Tambo International Airport van Johannseburg. Het lijkt wel een semi direct, zoals bij de trein. Wij mogen daar echter blijven zitten tot de andere passagiers zijn opgestapt. Het eerste deel van onze vlucht duurt ongeveer 02.05 uur. Aan boord krijgen we een eerste kleffe broodje, dat meestal naar niets smaakt, in zo van dat voorverpakt plastiek dat je bijna nooit openkrijgt.
De kapitein en het vliegpersoneel van de airbus A343 zullen ons veilig en wel naar Ataturk Airport Istanboel, brengen. Normaal landen we daar om 06.10 uur, woensdag 22 december ’10. Onderweg kunnen we nog genieten (!!!) van een opgewarmde maaltijd waarbij kip of vis steevast het zelfde smaken. Vliegtuigmaaltijden, altijd weer iets om naar uit te kijken. Al goed dat je aan boord nog een goed wijntje of pintje kan krijgen. Onderweg kan je lezen, muziek beluisteren of naar de film kijken. Elke passagier heeft een schermje voor zich en kan kiezen uit een behoorlijk aantal films. Het is wel allemaal in het Engels, maar goed.
Op zij, die ’s nachts kunnen slapen op een vliegtuig, ben ik jaloers. En al heel vroeg in de ochtend is er weer het kleffe broodje als ontbijt, mogelijk een eitje en een potje yoghurt.
Toch weet ik dat ik drie a vier films later bijna zal landen op Turkse bodem.
07.50 uur.
In Istanboel stappen we over en hebben in principe rustig de tijd om naar de juiste terminal te gaan. Ook hier, eens de paspoort- en veiligheidscontrole voorbij, op zoek naar de juiste vertrekgate. Het zal nu een Airbus A 320 zijn die ons naar Brussels Natioal Airport zal brengen. En ja hoor, ook hier zal het kleffe broodje niet ontbreken. Dit wordt weer en paar dagen last om naar het toilet te kunnen. Maar 03.40 uur later?
10.30 uur.
Indien alles goed gaat en we kunnen landen in België, zullen we om 10.30 uur terug op Belgische bodem verkeren. Volgens de laatste berichten zou de sneeuw en ijzel geen probleem vormen om te landen. Eens goed en wel geland, via paspoortcontrole, wordt het wachten op onze bagage. In de aankomsthal zal mijn goede vriend Johan staan wachten op ons. Het wordt een eerste hartelijk weerzien met iemand van het thuisfront. Nog onder de indruk van onze lange terugvlucht zullen we eerst al wat bijpraten bij een heerlijk Belgisch biertje. Daarna voert Johan ons naar Lier en ons kleine huisje. Het zal er koud en kil zijn, zo zonder verwarming.
Maar, in ons hartje is nog steeds het aangename en warme Zuid Afrika, aanwezig. We hebben een ongeloofelijk mooie, aangename maar ook leerrijke ervaring achter de rug. Het is allemaal meer dan de moeite waard geweest. Het vertrek, aankomen in Gordons Bay, het Reuzenproject in de Mcgregor Waldorfschool, onze 10 daagse rondrit en een laatste rustige week terug in Gordons Bay.Ook het klimaat, de zon, de zee, de bergen, de natuur en het landschap zijn onwaarschijnlijk. Maar ook en vooral de mensen, de ontmoetingen, het weerzien met Katleen en de kinderen op school, de spontane gesprekjes met lokale mensen en andere (wereld) reizigers. Er is niks zo mooi als mensen ontmoeten en leren kennen. Het stond allemaal bol van de hoogtepunten. We zullen dan ook de beste herinneringen bewaren aan Zuid Afrika 2010.
Volgend jaar.
En volgend jaar….
Komen we meer dan waarschijnlijk gewoon terug voor hopelijk een nieuw project en nieuwe avonturen.
Baie Dankie.
Wij danken hierbij alle lezers van onze blog. We hadden blijkbaar een vaste kern van lezers. Gemiddeld zo’n 100. Ook dank aan diegene die af en toe een reactie geplaatst hebben, hetzij op de blog zelf, via mail of facebook. We hebben steeds geprobeerd onze eigen impressie te geven van opgedane ervaringen en belevingen. Dit elk op onze eigen manier. Ik via het neerpennen van beknopte artikeltjes en Sylvie via haar prachtige en voor zich zelf sprekende foto’s.
Skypen, was voor ons een hele nieuwe ervaring. Wonderbaarlijk dat mensen die 10.000 km van elkaar zitten met elkaar kunnen praten en daarbij eventueel elkaar nog kunnen zien ook. De fijnste skype – ervaring was deze met mijn 83 jarige vader. Hij stond versteld dat dit allemaal mogelijk is maar wij zijn blij dat ook hij van deze ervaring heeft mogen proeven.
Alle reacties van familie, vrienden en kennissen hebben ons steeds weer deugd gedaan. Contact met het thuisfront is toch wel belangrijk.
Maar de reacties van mensen die we helemaal niet kennen, hebben ons het meest verrast. Het was ongeloofelijk leuk, dat voor ons volstrekt onbekenden mensen, vol lof over onze ervaringen reageerden. Het waren heerlijke momenten!
