Ik kan me wel vaker vinden in de
uitspraken en blogs van Bleri Lleshi. Dit vond ik op 29 mei ’13 terug op zijn
fanpagina op Facebook.
“De N-VA werpt zich als verdediger
van neutraliteit als het om hoofddoek gaat. Anderzijds tientallen burgemeesters
en schepenen overal in Vlaanderen zijn volop bezig met verandering van
straatnamen, afweren van Belgische vlaggen, weghalen van portretten van de
koning, en zelfs commerciële zaken die niet langer hun namen in een andere taal
dan het Nederlands mogen behouden. Heel neutraal inderdaad.” (Bron: Facebook –
status fanpagina Bleri Llehshi)
Onwillekeurig doet dit me denken aan
de vroege jaren ’70 van de vorige eeuw. Zelf was ik toen een jaar of 7. Van
Bleri Lleshi had men toen nog nooit gehoord en van de NVA al evenmin.
Toch doet de status update van Bleri Lleshi me heel erg aan de jaren ’70
denken.
Van enige commotie rond het al dan
niet dragen van hoofddoeken was er toen nog geen sprake. Vele Belgische
huisvrouwen droegen toen namelijk ook nog een hoofddoek (al was het maar om hun
permanent te beschermen) en ook nonnetjes maakten toen nog deel uit van het
straatbeeld.
Het Taal Aktie Komitee (TAK) bestond
al wel. Of deze actiegroep toen wel of niet legaal was, kan ik me niet zo goed
herinneren. Ik was nog een kind nietwaar. De groep liet wel van zich horen of
zoals de naam laat uitschijnen, maakte geregeld van haar tak! Toch was het een
actiegroep waar ik het als kind niet met eens was.
Ik ben als kind namelijk getuige
geweest van acties van het TAK. Ik was me er ten zeerste van bewust dat het TAK
alles deed om alle niet Nederlandse opschriften en bordjes uit het straatbeeld
te laten verdwijnen. Als kind vond ik dat een zeer vreemde gedachte: ik ben
namelijk opgegroeid in een meertalige omgeving.
In 1971 nam mijn vader een
ateliertje aan de Antwerpse Aarschotstraat van zijn oom over.
Deze oom ging op zijn 70ste met pensioen en had in mijn vader blijkbaar
een geschikte opvolger gevonden. Mijn vader’s oom repareerde stofzuigers. Zijn
klantenbestand bestond voornamelijk uit oudere dames van diverse afkomst en
nationaliteit. Zodoende kreeg mijn vader niet alleen een heleboel
recuperatieonderdelen voor de meeste diverse stofzuigermerken in zijn bezit
maar ook een klantenbestand van internationaal allure.
Vermits mijn in het Frans opgevoede
vader perfect tweetalig was, voorzag hij de etalage van perfect tweetalige
opschriften. Verder herinner ik me ook nog een bordje met ‘English Spoken’ wat
me toen alleen maar aan Engelse spoken deed denken. Dit is geheel terzijde. Ik
ben aan het afwijken!
Ook de eigenaar van het ateliertje
gelegen naast dat van mijn vader had meertalige opschriften op het raam van zijn
atelier.
Destijds kon je in Antwerpen ook nog
de laatste tweetalige straatnaambordjes vinden. Ik vond ze wel iets hebben. Ze
zagen er heerlijk ouderwets uit.
Als kind ging ik op vakantiedagen,
woensdagnamiddagen en zaterdagen maar al te graag mee naar het atelier van mijn
vader. Ik vond al die mevrouwen en meneren die allemaal een verschillende taal
schenen te spreken (en soms de combinatie van een paar talen) wel leuk.
Ik herinner me dat we op een
bepaalde zaterdagmorgen aankwamen in de straat van het atelier. Alle mooie
straatnaambordjes waren besmeurd. Ook bepaalde reclameborden met niet –
Nederlandse opschriften waren onleesbaar gemaakt en overschreven met het woord
“TAK”. Ook het etalageraam van mijn vaders atelier was besmeurd. Toen we wat
verder keken, zagen we dat er getracht was de voordeur van het atelier van mijn
vaders buurman in te beuken. Bij hem waren de ramen niet alleen besmeurd maar
ook gebarsten.
Heel de buurt sprak er toen schande
over. Wat het TAK gedaan had, kon toen duidelijk niet door de beugel. De status
van Bleri Lleshi deed me onwillekeurig terugdenken aan deze gebeurtenissen.
Bijkomend vraag ik me af, of indien
wat ik zonet beschreven heb, vandaag zou gebeuren de buurt nog steeds in rep en
roer zou komen te staan. Soms lijkt het wel of wat vroeger verboden was nu
wordt toegestaan en omgekeerd.
