De kerstsfeer zweeft door de straten. De tijd van kerstbomen en kerstmarkten breekt weer aan en ondertussen bereidt de radio ons voor op de Warmste Week. Ik word teruggeslingerd naar vorig jaar. Terwijl iedereen zich opmaakte voor kerst, inclusief mooi verlichte straten en kalkoen, bakte ik wekenlang koekjes die ik tijdens de Warmste Week verkocht ten voordele van mijn gekozen goede doel: de Palestijnse Circusschool. Wachtend op een lading koekjes die in de oven stond, opende ik snel mijn e-mails. Een bericht van een vriendin van de Palestijnse Circusschool. Ik las het opnieuw en opnieuw. Jawel. Ik begreep het goed. Abu Sakha, een trainer van de school en goede vriend, was een dag eerder opgepakt door het Israelische leger. Zomaar, uit de bus geplukt aan een checkpoint op weg naar huis. Enkele dagen later zou blijken dat hij administratief aangehouden werd voor een periode van zes maanden. Geen aanklacht, geen proces, enkel een geheim dossier dat zelfs zijn advocaat niet mag inkijken.
Het nieuws verspreidde zich als een vuurtje, acties voor Abu Sakha schoten in verschillende landen uit de grond. En daar droeg ik vol geloof mijn steentje aan bij. Iedereen moest het weten: vrienden, familie, media, politici,… Als we onze stem maar luid en vaak genoeg lieten horen, zouden we wel gehoord worden, zou dit onrecht ongedaan gemaakt worden.
Vandaag, een jaar later, maak ik een winkellijstje en verzamel genoeg borden en bestek om de hongerige magen van mijn vrienden en familie te vullen met pannenkoeken. Pannenkoeken for life. Pannenkoeken die ervoor zorgen dat kinderen met een beperking in Palestina circusles kunnen volgen. Dat die lessen vandaag bestaan heeft veel te maken met het doorzettingsvermogen van Abu Sakha. Hij begon enkele jaren geleden op zijn enige vrije dag van de week te experimenteren met het aanleren van circustechnieken aan kinderen met een beperking. Vol overgave. En of het resultaat had. Momenteel krijgen 24 kinderen met een beperking één keer per week circusles in de tent van de Palestijnse Circusschool.
Dat deze kinderen het al 12 maanden zonder hun trainer Abu Sakha stellen, dat had ik een jaar geleden nooit voor mogelijk kunnen houden. Misschien was ik naïef. Ik overschatte allesinds de kracht van het politiek systeem, van internationaal recht, van onze eigen gedrevenheid en ons geloof in gerechtigheid. Ondanks acties in de straten van 15 landen verspreid over vier werelddelen. Ondanks de steun van Amnesty International. Ondanks meer dan 50 nieuwsberichten op o.a. De Redactie, Al Jazeera en de Hufftington Post. Ondanks zoveel andere acties. Ondanks dat alles werd Abu Sakha’s administratieve aanhouding gisteren voor de tweede keer verlengd voor een periode van zes maanden. Nog steeds zonder aanklacht en zonder proces.
Een gevoel van wanhoop overvalt me. Gelukkig zijn er de woorden van Hannah Prytherch, ook een vriendin van Abu Sakha: “But the people in power depend on despair so, as a society, we have a collective responsibility to fight this feeling. We can do things and we can promote change. Although nothing justifies Abu Sakha’s detention, I hope that at least, by using his story to raise global awareness about the situation faced by Palestinian detainees, we’re making him proud.” Ik knoop deze woorden in mijn oren, bak zondag pannenkoeken met Abu Sakha in mijn gedachten en zal over hem blijven praten. Omdat ik geloof in gerechtigheid.
*Al het nieuws over Abu Sakha vind je hier.
