Verbinden, in tijden van polariseren… 

Mijn grootvader vertelde ooit over de vervreemding met de bewoners van het naburig dorp.

De clinch, die er jaarlijks ontstond bij de plaatselijke kermis was eentje met getrokken messen. De anderen werden als anders, als vreemdelingen beschouwd. Die anderen van het naburig dorp werden de ‘slechte-ikken’ en de illusie van een geborgen gemeenschap was geboren.

Erg ironisch , als je dit in de huidige tijd plaatst. Waar de realiteit is dat de wereld naast, boven, of onder jou woont…Niet eens meer bewoners van een dorp, 5 km verderop, die -buiten heel kleine accentverschillen- dezelfde taal gebruiken, hetzelfde verkeersonderricht hebben gevolgd,… Nee, we hebben te kampen met wereldverschillen om u tegen te zeggen!

Hoe complex ook om met deze verschillen dagdagelijks om te gaan, zoekend naar gemeenschappelijke normen en waarden en zoekend naar verbinding met het hart. Hoe we deze moeilijkheden proberen te bezweren met meer regelgeving en misschien meer mensen , die angstvallig terugvallen in de eigen gelederen en luid: “Buiten, buiten…” schreeuwen. Het vergt teveel onrust van binnen. Niet altijd gemakkelijk om binnen en buiten met aandacht te verbinden.

De terreurgruwel op mens en dier, op de planeet, de kans op een massa-extinctie… Als je bij dit alles stilstaat, wordt het verlammend stil. De machteloosheid snoert je de keel!

Dan zoek en vind ik troost in die kleine, alledaagse dingen. De hoop, die ontspruit als mens en dier onbaatzuchtig willen tegemoet komen aan de nood en behoeften van anderen.

In een steeds complexer wordende maatschappij, zijn er mensen , die zomaar voor andere mensen iets willen doen, iets willen betekenen. We zouden het kunnen/durven vergeten, bedolven onder een massale instroom van onheilspellende mediaberichten.

Ik woon in de stad, een smeltkroes van talen en eigen-(misschien wel aardige!) normen en gebruiken. Het was ontroerend mee te maken dat 1 gekwetst zwaluwjong, een 5tal mensen rondom hem of haar kon verzamelen door simpel-weg kwetsbaar te zijn. Mensen, die geen gemeenschappelijke, gesproken taal hebben, maar die onmiddellijk getroffen werden door die universele, oordeelvrije oer-taal met de aanblik van het kwetsbare zwaluwjong. Er werd zonder woorden samen nagedacht, initiatieven werden genomen, hulpeloosheid werd getoond en mededogen stond voorop.

En daar komt het vrijwilligerswerk om de hoek kijken, mensen die deze niet-talige taal willen spreken met anderen, die zich verbinden met anderen. Waar een moment , een moment mag zijn. Waar anders zijn, anders mag zijn. Waar er aandacht is hoe het met elkaars hart gesteld is.

Ik las in Gewone Helden (een boek van Katrien Schaubroeck) “Iets goeds willen doen, is zelden de reden om vrijwilligerswerk te doen. Maar dat wil niet zeggen dat het niet goed is wat vrijwilligers doen. Vaak is het willen zorgen voor anderen een onuitgesproken onderliggende drijfveer.”

Ze schrijft verder: “In verbinding staan met mensen is objectief waardevol. Maar die objectieve waarde wordt alleen gerealiseerd wanneer het iemand aanspreekt om die contacten aan te gaan. Als ik naar mijn omgeving kijk, merk ik bij veel mensen een ‘gemis’ dat ze niet goed kunnen benoemen. Volgens mij heeft het te maken met een nood aan contact met andere mensen en het verbreden van je horizon.

Dat geeft hoop, in soms bange tijden! Laat ons dit in de (sociale) media brengen…

Een ode aan Vrijwilligerswerk

Leen Hendrickx en Sabrina Nys

Coördinatoren Vrijwilligerswerk

03 380 30 45             03 380 25 56 

Psychiatrisch Centrum Bethanië

Andreas Vesaliuslaan 39 | 2980 Zoersel | www.pzbethanienhuis.be | Emmaüs vzw

Zin in vrijwilligerswerk? Wij horen het graag…

Typ of plak de tekst in dit veld…