Rusland telt in totaal dertig miljoen burgers in het buitenland. Het idee om deze te politiseren begon met de Jeltsin Doctrine in 1993. Toch is het steeds meer duidelijk dat dit enkel op cultureel vlak is gelukt en dat dit beleid nog geen echte vruchten heeft afgeworpen.
De eerste Russen kwamen in het begin van de 19de eeuw naar Latijns-Amerika, dit waren vooral arbeiders. Na de machtsgreep van de Boljewieken kwamen er nog, maar toen gingen de vluchtelingen voornamelijk naar Azië en Europa. Na de val van het ijzerengordijn kwamen de meesten en in 2012 begon er opnieuw een golf. In totaal zijn er 170.000 in Argentinië, evenveel in Brazilië en dan nog eens 85.000 in Mexico. Over de rest van Latijns-Amerika zijn er maar tienduizend.
Sinds de Russische staat de Jeltsin doctrine organiseert worden de banden met het land van herkomst actief aangehaald. Dit gebeurt door culturele centra die de taal, cultuur, voeding en literatuur uitdragen. Natuurlijk ook door de ambassades die actief de diaspora gaan organiseren. Er zijn ook lokale raden, zoals ‘Council of Russian Compatriot Organizations (KSORS)’ deze dienen voornamelijk als coördinerende organen. Daarnaast heeft de Russische media en de Orthodoxe Kerk ook een belangrijke rol. Deze zijn nog allemaal nieuw, ze begonnen zich maar begin jaren negentig te organiseren en dit is te zien aan de beperkte vooruitgang die ze hebben gemaakt.
De bedoeling is dat deze diaspora actief wordt in de ‘Russkiy Mir’ of de Russische wereld. Dat ze het uithangbord is van Rusland en actief de belangen van de Russische staat vertegenwoordigen. We zien dit wel vaker zoals met de Syrische gemeenschap in Latijns-Amerika. Toch is de Jeltsin Doctrine nog niet verder geraakt dan een cultureel bewustzijn en heeft dit beleid al ravages aangericht zoals de oorlog in Georgië en de annexatie van de Krim. In totaal bestaat de Russische diaspora uit dertig miljoen leden.