Met afschuw las ik vanmorgen de Jerusalem Post. Iedere Palestijn die zijn land of huis aan een Israëliër of jood verkoopt kan nog steeds de doodstraf krijgen. Dit om een natuurlijke uitbreiding van het Israëlische grondgebied tegen te gaan. Geen nieuwe wet maar de Palestijnse Autoriteit wou dit nog eens open en bloot roepen zodat iedere burger gewaarschuwd is. Naast het verkopen aan joden is het werken in de bouw van nederzettingen of het werken in een joodse fabriek ook bij wet verboden. In de Gazastrook zijn er hier nog recent mensen voor terechtgesteld. In een gebied waar gemiddeld 65% van de bevolking onder de armoedegrens leeft (Westbank iets meer dan 50% en Gaza bijna 90%) kan je toch moeilijk verwachten dat een man met de rug tegen de muur geen rare sprongen maakt. De torenhoge werkloosheid biedt de jonge Palestijnse bevolking een uitzichtloze situatie. Kan je het een vader kwalijk nemen dat hij de bezittingen, die reeds eeuwen familiebezit zijn, wil verkopen om zijn gezin te voeden en zijn kinderen deftig onderwijs te geven? Kan je het een vader verwijten dat hij de enige kans op inkomen, tegen ideologische overtuiging in, met beide handen grijpt om wie hij graag ziet een betere toekomst te verschaffen?
Aan de andere kant van de muur zijn ze niet lakser op verraden van het vaderland. De weigering van dienst in een leger dat wekelijks geconfronteerd wordt met nieuwe klachten over mensenrechtenschendingen kan je hier een jaar in de gevangenis kosten. Verricht kwaad of kwaad zal je overkomen.
Deze aversie van het ene landsdeel ten opzichte van het andere leidt niet tot de samenhorigheid van de bevolkingsgroep, au contraire. Onder Palestijnen bevinden zich de extremistische Moslims van Hamas, de gematigde bewoners van de Gazastrook, de Hamas-aanhangers van de Westelijke Jordaanoever, de mensen die Fatah en het huidige vredesproces steunen en de Arabieren die er zich niets van aantrekken en een beter leven zoeken in de Israëlische grootsteden. De joodse zijde is met de vredesactivisten van bijvoorbeeld B’Tselem, de orthodoxe joden die zij aan zij met de Palestijnen protesteren en de echte hardliners van de regerende partijen even sterk verdeeld. Een situatie die de Belgische moeilijkheden op kinderspel doet lijken. De doodstraf voor het werken aan de andere kant van de taalgrens? De zogenaamde “Wooncode” werd in België reeds als een verontrustende evolutie gezien. De doodstraf voor het verkopen van je woning in een faciliteitengemeente aan een Waalse medeburger is er gelukkig nog volledig uit den boze.
De vermoorde neef van Ibrahim is zo nooit op Palestijns grondgebied kunnen begraven worden want in zijn huis woonde er bij zijn dood een jood. Zelfs de man die recruteerde voor de intifada en de kerktoren van de Mount Of Olives ooit beklom om er een Palestijnse uit te hangen tijden nieuwe rellen werd een begrafenis in de buurt van zijn familie geweigerd. Een patriot kan snel van zijn troon vallen, hier ben je best extremist tot in de kist.
De onderlinge verdeeldheid van de bevolking merk je niet enkel tussen de Israëliërs en Arabieren. Ook onderling merk je dat men van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat op de tippen van zijn tenen loopt. Een dubbel geparkeerde wagen wordt door iedere chauffeur op luid getoeter en gevloek onthaald terwijl ze enkele meters verder zelf hun wagen met beiden pinkers aan op het midden van de weg laten staan. In de post trek je je nummer en tracht je direct bij een vrijgekomen loket jezelf op te dringen om vlug bediend te worden. Als dit niet lukt zet je nog eens liefst gans de boel op stelten omdat ze je niet van dienst willen zijn, wat dan weer het langere wachten van alle andere personen tot gevolg heeft. In een rij aanschuiven is onbestaande, je duwt met zijn allen zo hard mogelijk tegen de persoon die bediend wordt zodat je bij zijn verdwijnen hopelijk het eerst aan beurt kan komen. Gevolg: verhitte discussies aan ieder loket of aan iedere checkpoint.Verdraag niets van een ander en doe constant de dingen waar je je een ganse dag aan ergert. Homen homini lupus est.
De haat tussen beide groepen zit zo sterk ingebed dat de dood van je eigen bevolking te verantwoorden valt met de schade die je de andere bevolkingsgroep berokkent. Ik mis de positieve alternatieven van beide bevolkingsgroepen. Waar is er enige toenadering tot de andere bevolkingsgroep? Kan de energie die besteed wordt aan het vermoorden van verraders niet gebruikt worden in het creëren van arbeid zodat er geen grote afstanden meer moeten afgelegd worden om een inkomen te verkrijgen? Kan er niet gebouwd worden in de vrije vlaktes van het eigen gebied in plaats van niet enkel dat groenere stukje van de heuvel te willen annexeren? Waar bestuur het welzijn van de eigen burgers zou moeten garanderen staat het hier voor het ondermijnen van het welzijn van de andere bevolkingsgroep . Een voedingsbodem voor een haatdragende maatschappij waar de wet van de sterkste heerst.
T.T.
Deze reportage kwam tot stand met de steun van het Fonds Pascal Decroos:
