De schrijver Gauz schreef een fictieverhaal over een drugdealer uit de Parijse Banlieu die geen geld meer had en een contract tekende bij Wagner, het huurlingenleger van Poetin. Hij deed zijn twee-jarig contract uit en kreeg sociale zekerheid en een appartement in een rustige wijk in Parijs. Een Vlaams Alternatief Medium kon dit bewijzen, maar het ligt voor de hand dat dit veel makkelijker is voor Poetin in Afrika.
We beginnen met Ayiti, de spiegel op Afrika. Wordt sinds jaren geteisterd door gangs die de volkse wijken onveilig maken. Cité Soleil, een sloppenwijk in Delma’s werd in 2012 nog gebrandmerkt als de gevaarlijkste sloppenwijk ter wereld. Hier heersten de gangs die met moeite in de hand werden gehouden door de MINUSTA – de internationale stabilisatie missie. Door een kapitaal injectie per kop werden deze omgevormd tot een politieke arm van de politici. Er werd betaald per betoging om de mensen op straat te krijgen en de elite kreeg de coördinaten door waar de betogingen werden gehouden. Hierdoor ontstond er sociale vrede bij Wijze van spreken.
Op het einde van het regime van Kabila in de DRC onstond het probleem van de gangs in Katanga, Katanga dat ondertussen in drie is opgedeeld. Deze gang(s) vallen huizen binnen en plegen roofmoorden. In Lubumbashi werd er met de vinger naar de Verenigde Staten van Amerika gewezen. Dit probleem kent nog altijd geen oplossing omdat het slecht gaat in de mijnbouw in het oude Katanga.
Het lijkt allemaal een beetje bij de haren gegrepen, maar de terugkeer van Afro-Amerikanen leidt nog altijd tot zulke zaken. Ayiti is een land dat hier heel veel last van heeft, de gevolgen van de globale migratiecrisis zijn daar het meeste voelbaar. De doorsnee midden-klasse Ayitiaan vliegt zijn land al binnen voor een projectmatige job. Dit verhaal begon met ‘cahier de retour à un pays natal’ – Aimé Cesaire of de vulgarisering ‘Americanah’ – Chimamanda Ngozi Adichie, het idee blijft duidelijk. De diaspora moet vaak kiezen tussen blijven of terugkeren.
Een munteenheid bepaalt natuurlijk niet over welke regio dit artikel gaat, daarom zou ik eens over de Sovjet diaspora in Europa willen spreken. Deze mensen stonden aan de verkeerde kant van de geschiedenis, leerden al vroeg in hun leven militarisme kennen. Eén op twee was natuurlijk soldaat. Ze werden hard ingezet in Afghanistan, niet zoals de VS die legers koopt voor haar buitenlandse missies, maar natuurlijk wel goed betaald zoals in het geval van Zuid-Korea.
Natuurlijk zijn zij in hun woorden narcomanen, in Rusland werd je nog gedrogeerd als soldaat. Deze mensen zitten al jaren op de rand van de samenleving te wachten op het einde van hun fysieke en mentale honger. Vaak als staatloos of ‘in procedure’ op de rand van de rand, maar het is in de zomer een pet en in de winter een muts om door het leven te gaan.
Deze mensen, worden begrepen door Luiz Inácio Lula da Silva President van Brazilië, hij zegt dat deze in een overlevingsstrijd zitten en hierdoor voordurend balanceren met het illegale en het informele.
Deze mensen zijn dus kritiek voor het overleven van onze sociale, economische en politieke structuren, dus pleit ik ervoor om deze een formele structuur te geven. Wat hebben we te verliezen, ze zijn bijna met pensioen.
Deze blog vormt een geheel in ‘cursief’ – de informele blog
