Het verzet van de dierenactivisten op de Oostvaardersplassen in Nederland brachten herinneringen naar boven aan mijn eigen lieve, kleine ezel. Het moet 1975 zijn geweest; ik liep samen met opa en de ezel, vanuit mijn geboortedorp Arbo in Assyrië, naar mijn tante in een nabijgelegen dorp. De reis duurde ongeveer vijf uur wandelen. We passeerden een Yezidi-dorp waar al gauw bleek dat opa van plan was de ezel te verkopen. Te klein en zwak, dus ongeschikt als pakezel. Inmiddels weet ik dat Yezidi vrij ruw om kunnen gaan met dieren. Mijn ezeltje heeft daar geen leuke tijd gehad. Tevergeefs probeerde ik opa op andere gedachten te brengen; het mocht niet baten. Verdriet om het afscheid en mijn jonge machteloosheid.  Schuldgevoel bekruipt mij nu weer als ik de beelden op televisie zie op de Oostvaardersplassen.