Wie niet wit is, switcht zijn code. De 0 wordt 1, de 1 geaccepteerd.
Zwart-wit gecodeerd. Onze maskers vallen, waar we ons veilig voelen.
We doen het niet om jullie te pijnigen, We kunnen het ons niet behelpen.
Het is een in ons geweven instinct om te kunnen overleven.
Ik zou je willen zeggen dat het ‘smooth’ gaat, dat alles ok zit tussen ons.
Maar huidskleur speelt een rol.
Wie in witte ruimtes loopt, loopt op glasscherven,
draagt een wit masker, om te mogen passen in een systeem dat zich niet aan wil passen.

Wie in witte ruimtes loopt is een ondemocratisch verkozen ambassadeur.
Het symbool van zijn huidskleur of geloof. Op zoek naar aanvaarding,
Want zijn aanvaarding geeft een kans aan zijn broeders en zusters.
Het codewoord voor mensen in hetzelfde bootje. Crazy I know.
Acceptatie is het beest dat in je nek hijgt en om te leven, bezwijk je.
Je geeft je ziel eraan over. Je wil door dat beest worden gebeten,
om te tonen dat je het verdient om hier leven. Fucked up, ik weet het.
Maakt niet eens uit of je hier bent geboren of getogen. De mens hier kent geen mededogen.
Er wordt niet gekeken naar wie goed is, De ogen staan enkel gericht naar het slechte én dat maakt acceptatie moeilijk.

Je moet het verdienen, Hoewel dat je op school leert dat je het verdient.
Hier zijn veel goede mensen, maar weinig die zichzelf in vraag stellen.
Dus switchen wij in codes. We zijn zo ‘gewired’. Code-switching.
Jezelf aanpassen om te kunnen passen. Wie naar jou kijkt en naar mij kijkt,
ziet mij niet direct als mens, maar als ‘één van hun’.
Een van die ‘vreemde’ tot als ik kan bewijzen dat ik niet gevaarlijk ben, of dom, of niet hyperseksueel. Een zwart beest. Wat ik ergens begrijp en dat frustreert me.

Er zijn gevaarlijke gekleurde mensen. Maar kijk naar de derde wereld en je ziet hoe gevaarlijk witte mensen zijn. Overal waar zij zijn geweest zie je onrust.
Door naar het slechte van anderen te kijken, Zie je het slechte in jezelf niet.
Er is maar één ras, het menselijk ras, een eenvoudig concept, moeilijk gemaakt om moeilijk te doen.

Maar het voelt aan alsof gelijkheid tegenstrijdig is met de menselijke natuur.
Niemand is mens, iedereen is zichzelf. En ze zeggen dat de kleur die je huid heeft
niets uitmaakt. De enige kleur die we delen, is het bloed dat we bloeden.
Buiten dat, strijden we voortdurend. En om verder te kunnen ademen, pas ik mijn taal aan in witte ruimtes. De ‘bro of bruv’ wordt maat of maatje. Die Afro-arabische-hollandse tussentaal
die we takkie verdwijnt rustig voor het standaard aanvaard praatje.
De algemene tussentaal. Niet veel juister of fouter in spelling, ‘t Klinkt gewoon minder bedreigend.

Minder bedreigend is goed. het geeft ons een kleine, smalle, donkere ruimte om in te bewegen. Het werkt al eeuwen. Afrikaanse leeuwen bestaan al langer
dan de Vlaamse leeuw. Geen enkele Vlaming spreekt algemeen Nederlands.
Omdat het Algemeen Vlaanderen, niet meer kan veralgemenen.
De moderne taal, kan niet anders dan evolueren. Switch je code van 0 tot 1,
Je hebt het systeem begrepen. Zolang we niet gelijk zijn zal je moeten overleven.
Wees niet bang om jezelf te zijn, alles op z’n tijd.
Wie niet wit is, switcht zijn code, De 0 wordt 1, de 1 geaccepteerd. Zwart-wit gecodeerd.

Onze maskers zullen vallen, waar we ons veilig voelen.