Cartoon: Jérémy Van Houtten / Action Logement Bruxelles
Interview -

Wooncrisis: “Hoeveel jobs moeten onze kinderen en kleinkinderen combineren om huur of lening te betalen?”

In onze Europese grote steden maar ook elders in de wereld wordt betaalbaar en waardig wonen voor veel mensen haast onmogelijk. De huur- en koopprijzen swingen de pan uit terwijl de doorsnee lonen hetzelfde blijven. In Amsterdam kwamen in september meer dan 30.000 mensen op straat voor recht op waardig wonen en in Berlijn boekten de woonactivisten afgelopen week een succes met een referendum over de onteigening van grote vastgoedbedrijven. Ook in Brussel zitten de collectieven niet stil en willen de burgers bewust maken over het wanbeleid en de perverse mechanismen van de privé-woonmarkt. We spraken met Sarah De Laet naar aanleiding van de Housing Action Day, een Europese coalitie van organisaties die de wooncrisis willen aankaarten.

woensdag 29 september 2021 18:11
Spread the love

 

Sarah De Laet studeerde geografie aan de ULB en deed er onderzoek rond de peri-urbanisatie van de werkende klasse (het wegduwen van de arbeidersklasse naar de periferie). Ze werkte bij Inter-Environnement Bruxelles (de Franstalige tegenhanger van Bral), en is actief bij verschillende Brusselse collectieven rond recht op wonen zoals: het *‘Front Contre l’Expulsion’ en ‘Action Logement Bruxelles’.

Sarah De Laet opende monter de deur toen ik aanbelde aan een mooi herenhuis in het centrum van Molenbeek. Ze leidt me eerst rond in de gezellig gerenoveerde woonst. “Ik heb het samen met een bevriend gezin gekocht en grotendeels zelf gerenoveerd om de kosten te dekken.”

“Ja voor de middenklasse zijn veel wijken in Brussel niet meer betaalbaar, zelfs niet met twee lonen en een lening van 30 jaar”, beantwoordde ze haast verontschuldigend mijn vragende blik. “En inderdaad, ook ik draag in zekere zin bij aan de gentrificatie van deze wijk, maar dat maakt mijn activisme rond het thema er niet minder op. Integendeel, net doordat onze overheden het woonbeleid overlaten aan de markt, krijg je dit soort perverse mechanismen.”

Aangekomen op haar gezellig ingerichte woonzolderverdiep, had ze weinig woorden nodig om van wal te steken: “Waarom zien we het thema wonen alleen in de rubriek financiën. In de trant van de prijzen zullen stijgen, tijd om te investeren. Of in de rubriek miserie: met de meest miserabele verhalen waarvan mensen apathisch en machteloos worden. We moeten uit die frame komen. Wonen is politiek, het gaat iedereen aan en hoort op de voorpagina’s, in de politieke- en opiniepagina’s van de kranten. Het is een fundamenteel recht en de basis voor een waardig en zelfstandig leven”

Housing Action Day: wooncrisis op Europees niveau

Sarah is via het collectief ‘Action logement Bruxelles’ betrokken bij de ‘Housing Action Day’. Een platform van verenigingen die zich gegroepeerd hebben in een Europese context om gezamenlijk de urgentie van de wooncrisis aan te kaarten.

“Naast het collectief ‘Action Logement Bruxelles’ zijn er een 25-tal organisaties uit de drie gewesten die deelnemen aan de Housing Action Day. We constateren dat het woonprobleem in de Belgische grote steden grotendeels vergelijkbaar is met andere Europese steden. Er zijn hier en daar wat lokale verschillen, maar de mechanismen zijn gelijkaardig.”

“De algemene tendensen van een kapitalistische huizenmarkt is overal hetzelfde. De investeerders die de woonmarkt als lucratief en stabiel onderdeel zien van hun portefeuille. De politici die via citymarketing die investeerders met open armen ontvangen.”

“De historiek van het woonbeleid verschilt van land tot land, maar de algemene tendensen van een kapitalistische huizenmarkt zijn overal hetzelfde. De investeerders die de woonmarkt als lucratief en stabiel onderdeel zien van hun portefeuille. De politici die via citymarketing die investeerders met open armen ontvangen.”

“De dupe zijn de werkende mensen die de gigantische woonprijzen met lede ogen moeten aanzien. Daarom het idee voor een Europese samenwerking om de strijd te voeren rond het recht op wonen. Om dit te claimen moeten we de economische belangen in vraag stellen. Een van onze belangrijkste eisen is een algemene daling van de huurprijzen.”

Politiseren van recht op wonen

“In onze collectieven vinden we het vooral belangrijk dat er opnieuw een politisering komt in de bewegingen en collectieven rond wonen. Bij ons heb je aan de ene kant de eerste lijnhulp voor mensen zonder woonst of in crisissituaties die én onderbemand én onder gefinancierd zijn om dit immense probleem te tackelen. Ze hebben hun handen vol en amper tijd om het probleem in bredere politiek context te plaatsen.”

“De aanpak van de wooncrisis is bij ons ook enorm gefragmenteerd waarbij elke organisatie in eigen hoekje werkt. Bijvoorbeeld organisaties die enkel bezig zijn met woonst voor verslaafden of enkel met daklozen of enkel met mensen met een beperking, met vluchtelingen etc … Hun eisen rond wonen zijn dan ook heel specifiek voor hun doelgroep.”

“De stijgende huurprijzen zijn een problematiek die iedereen treft die geen eigenaar is. En ja het is natuurlijk veel erger als je een alleenstaande vrouw bent en erger als je geen werk hebt, gekleurd bent en kinderen hebt. Daarom willen we een algemene daling van alle huurprijzen.”

Wonen is fundamenteel, net als gezondheid en onderwijs, en toch geen politieke prioriteit?

“Wel de bescherming van het eigendomsrecht is artikel 5 van de Belgische grondwet. En het recht op wonen is artikel 23 in de grondwet. Dit zegt al veel.”

“Er is bij ons geen woonbeleid zoals je een onderwijspolitiek hebt. In het onderwijs is er publiek onderwijs dat gratis is en onderworpen is aan allerlei regels. Maar er is geen woonbeleid dat er op gericht is om iedereen aan een waardige woonst te helpen. We hebben een dominante privé-woningmarkt waar de meeste mensen zich in moeten begeven. Een heel zwakke sociale woningmarkt die enkel dient om aan de zwaksten van de zwaksten een plek te voorzien na jaren op de wachtlijst te staan, en die plek is vaak in heel slechte staat. Dit is een bewust strategie.”

“Er is bij ons geen woonbeleid zoals je een onderwijspolitiek hebt. In het onderwijs is er publiek onderwijs dat gratis is en onderworpen is aan allerlei regels. Maar er is geen woonbeleid dat er op gericht is om iedereen aan een waardige woonst te helpen.”

“Na WOII zijn er twee strategieën ontwikkeld in Europa. Eén strategie, zoals in Frankrijk met de bouw van veel sociale woningen, of zoals in Amsterdam de massale bouw van publieke woningen die niet perse sociale woningen zijn. In België hebben we daarentegen gekozen voor een politiek die inzette op het verwerven van een privé woonst.”

De Belg is geboren met een baksteen in de maag’. Het is een bewust socio-politiek beleid.”

“Ons land was één van de eerste landen op het continent dat een industriële revolutie doormaakte. Je kreeg een grote influx van arbeiders naar de steden. Eens in de steden heeft de kerk er minder greep op en daarnaast sluiten die mensen zich ook aan bij een vakbond. Men probeerde in België daarom zoveel mogelijk de arbeiders in hun dorpen te houden.”

“Zo zie je dat er nog altijd de gewoonte is dat de werkgever je transportkosten grotendeels betaalt. Treinlijnen werden doorgetrokken tot de verste dorpen met goedkope abonnementen waarvan de werkgever een groot deel betaalt.”

“En een ander speerpunt in het beleid is de nieuwe stedelingen helpen aan het gemakkelijk verwerven van een eigendom. Dat zorgt ervoor dat de arbeiders zich settelen waardoor de werkgevers zekerheid hebben op stabiele arbeidskrachten. En daarnaast zorgt een lening op lange termijn er ook voor dat men minder geneigd is om te gaan staken. Dit beleid werd bij ons in alle snelheid voortgezet, ook na de oorlog. Vandaar de uitdrukking: ‘De Belg is geboren met een baksteen in de maag’. Het is een bewust socio-politiek beleid.”

“En dus de enige manier om je te verzekeren op een woning is kopen. Er worden je geen andere mogelijkheden gegeven om zekerheid te hebben dat je op de lange termijn in je appartement kunt blijven en verankeren in een wijk als huurder.

“En dus de enige manier om je te verzekeren op een woning is kopen. Er worden je geen andere mogelijkheden gegeven om zekerheid te hebben dat je op de lange termijn in je appartement kunt blijven en verankeren in een wijk als huurder. Je kan op elk moment uit het appartement gezet worden door de eigenaar als die zelf het appartement wil verkopen of zegt dat die het zelf nodig heeft.”

Zoete herinnering aan hoe het anders kan

“Twintig jaar geleden was er in Nederland een heel ander beleid voor de neoliberalisering. De staat bezat een deel van de woningmarkt en kon de huurprijzen zo onder controle houden. Tijdens de neoliberaliseringen zijn een groot deel van deze woningen verkocht aan privé-eigenaars. Mensen die huurden, zagen de prijzen in no time stijgen. Veel grootsteden zoals Amsterdam zijn quasi onbetaalbaar geworden. Tijdens de Housing Action Day op 11/09 kwamen meer dan 30.000 mensen op straat in Amsterdam. Daar is de beweging voor de aanpak van de woningcrisis veel groter, omdat ze in tegenstelling tot België nog de herinnering hebben aan een ander beleid.”

“Tijdens de Housing Action day kwamen meer dan 30.000 mensen op straat in Amsterdam.  Daar is de beweging voor de aanpak van de woningcrisis veel groter omdat ze in tegenstelling tot België nog de herinnering hebben aan een ander beleid.”

“Ook in Berlijn is de beweging voor het recht op betaalbaar wonen heel groot. Ook daar zagen ze hoe de deregulering van de overheid ervoor zorgde dat de markt in korte tijd overgenomen werd door grote investeerders.”

“Wenen is ook een goed voorbeeld van een ander beleid. Ze hebben tussen de WOI en WOII gekozen voor een duidelijk woonbeleid, namelijk het bouwen van sociale woningen door de onteigening van de grote privé-eigenaars. 40 procent van de markt bestaat uit sociale woningen en op nog eens 20 procent van de woningen staat een limiet qua prijsstijging. Dus 60 procent van de huurmarkt wordt door de overheid beheerd. Dat geeft een heel andere stad en dat toont ook aan dat een ander beleid wel degelijk mogelijk is.

Eigenaarschap impossible dream ook voor middenklasse?

“Het aankopen van een woning wordt voor steeds grotere groepen in de maatschappij, ook bij de middenklasse, moeilijker. Tenzij je ofwel een goede erfenis hebt, steun van de ouders, of op een andere manier de aankoop deelt met een aantal mensen. Zoals we hier met ons huis gedaan hebben. Daarnaast moet je je ook veel langer in de schulden steken om je eigen huis te kunnen bekostigen. En de leeftijd waarop mensen kunnen kopen is ook verlaat. Als je geen erfenis hebt, kan je pas na je 45ste iets kopen. Terwijl dit voordien rond je 30ste was.”

“Mensen uit de middenklasse kunnen niets meer kopen in middenklasse wijken zoals Elsene, St. Gillis etc en gaan naar goedkopere volkswijken zoals ik nu naar Molenbeek ben gegaan. Het is een soort dominosysteem.”

“Mensen uit de middenklasse kunnen niets meer kopen in middenklasse wijken zoals Elsene, St Gillis etc en gaan naar goedkopere volkswijken zoals ik nu naar Molenbeek ben gegaan. Het is een soort dominosysteem.”

“Mensen die heel hun leven in Molenbeek wonen, zien de prijzen stijgen en zijn verplicht om buiten de stad te verhuizen als ze een eigen huis willen, waar ze geconfronteerd worden met hoge kosten en slechte voorzieningen zoals openbaar vervoer.”

Afbraak sociale rechten en precaire contracten

“Momenteel denkt iedereen nog dat hij/zij een huis of appartement zal kunnen kopen. We kennen ook allemaal nog mensen die een huis of appartement hebben gekocht, waardoor men minder geneigd is om interesse te tonen voor de situatie op de huurmarkt.”

“Maar dus, deze hoop kan maar blijven bestaan zolang het economisch goed gaat. Wat we daarenboven ook nog zien, is de aanval op de sociale rechten in het algemeen. Er zijn minder contracten van onbepaalde duur, meer precaire statuten en tijdelijke contracten waarin mensen gedwongen worden. Die geven minder recht op een hypotheek bij de bank.”

“Mensen plaatsen dit woonprobleem niet in een bredere context, maar zoeken zelf individueel strategieën zodat ze het toch financieel kunnen bolwerken om een huis te kopen of te behouden. Onze eis voor de verlaging van de huurprijzen wordt dan gecounterd met argumenten zoals ‘mijn tante of mijn vrienden moeten wel een verdieping aan een hoge prijs verhuren anders kunnen ze de lening niet betalen’. Maar daar gaat het net om. Het schandalige is dat die tante of die vrienden iemand anders moeten uitbuiten om te kunnen overleven.”

“Als je geen grote erfenis hebt, of zal krijgen, heb je zelfs als kleine toekomstige eigenaar niets aan snel stijgende huizenprijzen.”

“Als je geen grote erfenis hebt of zal krijgen, heb je zelfs als kleine toekomstige eigenaar niets aan snel stijgende huizenprijzen. En ook als je al eigenaar bent en je hebt kinderen en kleinkinderen, heb je er geen baat bij. Want ook al stijgt de waarde van je eigen huis, jouw kinderen zullen nooit kunnen kopen als je geen grote spaarpot opzij hebt gezet om ze een duwtje in de rug te geven.

Vlaanderen, schatter bepaalt hoeveel je mag lenen

Met de nieuwe regeling wil de Vlaamse regering dat nieuwe eigenaars pas een lening krijgen van de bank nadat de schatter van de bank het huis heeft geschat en enkel dat bedrag zal de bank lenen. “Wie zal dan nog kunnen lenen”, reageert Sarah verontwaardigd?

“Alleen diegenen die genoeg geld hebben om er bovenop te leggen. Het zal meer mensen uitsluiten om nog eigenaar te worden en de druk op de huurmarkt zal groter worden. Je creëert zo een situatie waarin de grote investeerders met een aanzienlijk deel van je huizenmarkt aan de haal zullen gaan.”

Brusselse immomarkt, hét walhalla voor investeerders

“Tussen 2005 en 2020 zijn de prijzen op de Brusselse woonmarkt gemiddeld met 25 procent gestegen, vergeleken met de lonen. Het is niet dat de kwaliteit van de huurwoningen plots verbeterd is, integendeel. Je betaalt als huurder meer voor hetzelfde en je houdt minder over om van te leven. Hoe lager je loon, hoe groter de impact.”

“Volgens cijfers uit 2012 (we wachten nog op nieuwe cijfers die dit jaar uitkomen) komt de helft van de huishoudens in Brussel uit de arbeidersklasse met een gemiddeld laag loon. Ongeveer veertig procent van de bevolking is eigenaar van een woonst. Het zou me niet verbazen dat het aantal ondertussen gedaald is. Zestig procent van de mensen die in Brussel wonen zijn dus huurders. En we hebben ongeveer zeven procent sociale woningen. Dit betekent dat de meerderheid van de Brusselse inwoners huurders zijn op de privé-markt waar de prijzen de laatste vijftien jaar de pan uit swingen. In sommige gemeenten zoals St Gilles, Vorst etc. zijn de prijzen zelfs verdubbeld in twintig jaar tijd.”

“De meerderheid van de Brusselse inwoners zijn huurders op de privé-markt waar de prijzen de laatste vijftien jaar de pan uit swingen. In sommige gemeenten zoals St Gilles, Vorst etc, zijn de prijzen zelfs verdubbeld in twintig jaar tijd.”

Hippe co-share appartemenen en airbnb’s

“Omdat de waarde van huizen op de Brusselse markt alsmaar stijgt, trekt het ook investeerders en ontwikkelaars aan die appartementen en huizen kopen als opbrengsteigendom. Van gewone verhuring tot hippe co-housing appartementen voor de jonge middenklasse en Airbnb om het rendement maximaal te verhogen.”

“In St. Gillis bijvoorbeeld zijn er een aantal investeringsbedrijven die heel wat woningen hebben opgekocht de afgelopen jaren om er co-sharing appartementen van te maken. Dit betekent dat de waarde van die opgekochte huizen niet meer gebaseerd is op de waarde van een eengezinswoning, de prijs die een gezin met een dubbel inkomen zou kunnen betalen, maar op basis van het potentieel van het aantal kamers dat je kan verhuren voor co-sharing.”

“Een co-sharing appartement is enkel voordelig voor de witte jongeren uit de middenklasse met een vangnet.”

“Deze co-sharing appartementen werden ook positief onthaald door de gemeenten. Maar ook daar zie je die gentrificatie. Een co-sharing appartement is enkel voordelig voor de witte jongeren uit de middenklasse met een vangnet. Als je als jongere in een co-housing zonder werk zit, zal je al gauw problemen ondervinden om een uitkering te krijgen.”

Gentrificatie onder het mom van sociale mix

We krijgen vaak vanuit de beleidsmakers het verhaal te horen van ‘oh een bepaalde wijk is te homogeen’ – waarmee ze bedoelen: er zijn vooral arme mensen of migranten – we moeten zorgen voor een sociale mix. Maar men heeft het nooit over nood om een wijk als Ukkel, Woluwe of Elsene sociaal te mixen wegens een te homogene bewonersgroep. De ruimtelijke segregatie gaat van de rijke wijken naar de arme wijken en niet omgekeerd.”

“Door de stijging van de prijzen in de betere wijken komen de middenklassers naar armere wijken waar ze nog iets betaalbaars vinden en dat zorgt voor wat we gentrificatie noemen.”

“Door de stijging van de prijzen in de betere wijken komen de middenklassers naar armere wijken, waar ze nog iets betaalbaars vinden en dat zorgt voor wat we ‘gentrificatie’ noemen. Vanuit de beleidsmakers worden ze met open armen onthaald onder het mom van’ een meer sociale mix brengen in de armere wijken’. Maar op termijn duwen ze de armere inwoners uit hun eigen wijken.”

“Er ontstaat wat we de ‘dubbele degradatiemechanismen’ noemen voor de inwoners van de wijk. Ze zien hoe de huurprijzen stijgen en moeten meer betalen voor hetzelfde, of hun standaarden verlagen en een slechtere woonst zoeken die nog betaalbaar is in hun wijk.”

“Daarnaast wordt ook het sociale weefsel van hun wijk geleidelijk vernietigd. Niet alleen het netwerk van bekende buren die stilaan vertrekken, maar ook bijvoorbeeld de kleine kruideniers en goedkope winkeltjes en bakkers worden vervangen door duurdere fancy koffiebars en franchise zaken.”

“Criticasters counteren het verhaal door te stellen dat in St Gilles toch ook nog een grote groep uit de lagere klasse wonen. En inderdaad diegenen die daar nu huren betalen veel meer dan voordien, voor hetzelfde.”

Citymarketing om de middenklasse te lokken

“Steden moeten zichzelf meer en meer zelf financieren en dat betekent dat ze maar al te graag de middenklasse en gezinnen met een dubbel inkomen naar hun stad of wijk willen trekken die voor de nodige belastinginkomsten zullen zorgen.”

“Steden moeten zichzelf meer en meer zelf financieren en dat betekent dat ze maar al te graag de middenklasse en gezinnen met een dubbel inkomen naar hun stad of wijk willen trekken.”

“Ze voeren een hele city-marketing-beleid om de stad of wijk te promoten en gentrificatie aan te moedigen. Naast wijkvernieuwing zie je ook allerlei projecten om de toegang tot eigendom voor de middenklasse aan te moedigen door bijvoorbeeld regionale ontwikkelingsmaatschappijen als Citydev Brussel. Via subsidies zorgen ze ervoor dat de prijzen van nieuwbouw appartementen toegankelijk blijven voor de middenklasse.”

“Dat vind ik een problematisch beleid omdat hier ook vooral ingezet wordt op die middenklasse die nog kan kopen terwijl er 49.000 gezinnen in Brussel wachten op een sociale woning. En als je de som maakt, gaat het over één op drie Brusselse gezinnen die nu op de privé-huurmarkt zitten en recht hebben op een sociale woning wegens te lage inkomen. Dus de keuze maken om vooral te investeren in het aantrekken van de middenklasse in de steden, zegt veel over de politieke prioriteiten.”

“Daarenboven is er amper onderzoek gevoerd naar het effect van dat soort gesubsidieerde woningen van maatschappijen als Citydev Brussel. Mensen die het 20 jaar later verkopen, gaan aan de haal met de meerwaarde van het onroerend goed en de steun die ze gekregen hebben. En de vraag is of ze in de stad zijn gebleven of naar de rand zijn verhuisd.”

De perverse marktmechanismen op de woonmarkt

“Een woning heeft twee functies. Het is een plek dat je nodig hebt om een stabiel leven te kunnen hebben. Zonder een dak boven je hoofd, hou je het niet lang vol. Een andere functie is de kapitalistische functie, namelijk de snel stijgende waarde van onroerende goederen die het een gegeerd investeringsproduct maken bij investeerders om hun portefeuille te diversifiëren. Deze twee functies staan haaks op elkaar.”

“Als we de markt vrijlaten, klinkt het, dan zal de vraag en het aanbod op de woonmarkt elkaar in evenwicht houden. Deze overtuiging beantwoordt helaas niet aan de realiteit, als het gaat om essentiële goederen zoals woonst.”

“Onze beleidsmakers geloven er heilig in dat de markt zorgt voor de natuurlijke verdeling van de beschikbare middelen. Als we de markt vrijlaten, klinkt het, dan zal de vraag en het aanbod op de woonmarkt elkaar in evenwicht houden. Deze overtuiging beantwoordt helaas niet aan de realiteit als het gaat om essentiële goederen zoals woonst. En dat vertaalt zich niet alleen in de huurprijzen maar ook in de aankoopprijzen.”

“Oh we lossen het probleem op door projectontwikkelaars te laten bijbouwen en als er meer aanbod is, zullen de prijzen dalen”, klinkt het bij de politici. “Maar ook dat verhaal klopt niet. De ontwikkelaars bouwen buildings met dure appartementen die opnieuw gegeerde goederen worden voor investeerders. En eens daar geïnvesteerd wordt, stijgen ook de prijzen in de wijk rondom die nieuwbouwprojecten. Dus in plaats van een daling van huur- en koopprijzen, krijg je net het omgekeerde effect.”

“Kijk naar het voorbeeld van de Tour & Taxi nieuwbouw buildings. Die zullen ervoor zorgen dat de waarde van de huizen in heel de buurt zullen stijgen, waardoor ze nog aantrekkelijker worden voor investeerders die een opbrengsteigendom zoeken. Kortom de huurders worden geduwd in een meedogenloze competitieve kapitalistische privé-markt.”

Algemene daling van de huurprijzen

“Onze belangrijkste eis als collectief ‘Action Logement Bruxelles’, is de daling van alle huurprijzen met 30 tot 35 procent om de mensen waardig te laten leven. Deze eis voor een algemene daling van de huurprijzen kan toegepast worden naargelang het aantal eigendommen dat iemand bezit, waarbij investeerders hun huurprijzen forser moeten laten dalen dan bijvoorbeeld een kleine privé-eigenaar met een lening van 30 jaar die moet afbetaald worden.”

“Onze belangrijkste eis,  is de daling van alle huurprijzen met 30 tot 35 procent om de mensen waardig te laten leven. Deze eis kan toegepast worden naargelang het aantal eigendommen dat iemand bezit.”

“Als je als gezinshoofd met twee kinderen van 1.200 euro moet leven, mag in principe je huur niet hoger zijn dan 300 euro want al de andere levenskosten en facturen betalen met de overige 900 euro is amper voldoende.”

“De logica van een woonbeleid moet op die manier gevoerd worden. Het is een essentieel goed en een beleid moet het recht op wonen, net als het recht op gezondheid of onderwijs, voor ogen hebben in plaats van het over te laten aan de marktmechanismen van vraag en aanbod.”

“Als we de situatie op de woonmarkt op zijn beloop laten, dan zal de markt overgenomen worden door grote investeerders omdat meer en meer groepen geen toegang meer zullen hebben tot gigantische leningen en of steun vanuit de familie. Enkel eigenaars die meerdere woningen hebben of in de immowereld zitten, hebben dus baat bij stijgende woningprijzen.”

“Nu worden mensen nog wijsgemaakt dat ze ook voordeel hebben bij stijgende prijzen. Er is een heel nieuw bewustzijn daarrond nodig. Werknemers die vooral moeten leven van een salaris of een vervangingsinkomen hebben alleen voordeel bij een daling van de woningprijzen, zowel huurprijzen als aankoopprijzen. Als het niet voor henzelf is, is het voor hun kinderen, kleinkinderen, neven of nichten.”

“Werknemers die vooral moeten leven van een salaris of een vervangingsinkomen hebben alleen voordeel bij een daling van de woningprijzen, zowel huurprijzen als aankoopprijzen. Als het niet voor henzelf is, is het voor hun kinderen, kleinkinderen, neven of nichten.”

“En ja we kunnen in een nieuw gevoerd woonbeleid van algemene daling van woonprijzen extra beschermende overgangsmaatregelen invoeren voor de kleine eigenaars. Het gaat om het aanpakken van de ongelijkheidskloof die heel die huizenmarkt nu creëert.”

“De vraag is in welke wereld willen we dat de toekomstige generatie terechtkomt. Hoeveel jobs moeten onze kinderen en kleinkinderen combineren om hun huur of lening te kunnen betalen?”

“Ik zit regelmatig in debatten over de wooncrisis en krijg achteraf veel feedback, ook van eigenaars die beamen dat ook zij zich zorgen maken om hun kinderen of kleinkinderen die veel problemen ondervinden om een betaalbare woonst te vinden.”

“Voordien was ik vakbondsmilitant en dacht ik dat ik de ongelijkheid via werk kon aankaarten, maar ik ben er nu van overtuigd dat actief zijn rond het recht op wonen de manier is om de ongelijkheid aan te pakken.”

“Voordien was ik vakbondsmilitant en dacht ik dat ik de ongelijkheid via werk kon aankaarten maar ik ben er nu van overtuigd dat actief zijn rond het recht op wonen de manier is om de ongelijkheid aan te pakken. Het gaat iedereen aan. Iedereen wil in een propere betaalbare woning wonen en zijn of haar kinderen opvoeden.”

Wat kunnen we doen?

“Wonen is een politieke thema dat ons alleen aangaat en we moeten de druk opvoeren op de verkozenen. En ophouden te geloven in de wet van vraag en aanbod. Mensen hoeven zich niet machteloos te voelen, maar moeten zich engageren in het thema. Creëer of sluit je aan bij een collectief dat actief is rond het recht op wonen in je stad of wijk. Of ondersteun de bewegingen die rond het thema actief zijn.”

“Als er grote immoprojecten in je buurt komen, organiseer je en ga er tegen in actie. Of je nu huurder of kleine eigenaar bent. Je hebt totaal geen baat bij een nieuwe woontoren met dure appartementen in je wijk. Ook al is het misschien niet meteen een probleem voor je op de korte termijn, het wordt wel een probleem voor je kinderen en kleinkinderen, die niet de kans zullen hebben om eigenaar te worden door de stijging van de prijzen.”

“Iedereen die recht heeft op een sociale woning wegens zijn/haar inkomen zou zich ook effectief moeten laten registreren en op de lijst laten zetten. Ook al weet je dat je lang moet wachten, of ook al heb je geen zin om in een sociale woning te wonen. Alleen zo krijgen we een zicht op de reële noden. Veel vrienden van me met een freelance contract verdienen zo weinig dat ze in feite ook recht hebben op een sociale woning. Ook al zouden ze dat niet willen aanvragen.”

“Kraken is ook iets dat opnieuw moet gedaan worden. Ook al is het illegaal geworden. We moeten op die manier de leegstand aanklagen en zo de druk op te voeren bij onze beleidsmakers. Als je trouwens alle woningen die er in Brussel zijn zou nemen dan is er voldoende om alle gezinnen in Brussel een deftige woonst te bezorgen. Het is een kwestie van verdeling van de middelen.”

“En aan de kleine eigenaars, ook jij kan helpen door de huur betaalbaar te houden, door aan mensen te verhuren die op de privé-markt vaak uitgesloten worden zoals alleenstaanden met kinderen, mensen van kleur, families, werklozen, …

Ik droom ervan dat we ooit burgerlijke ongehoorzaamheidsacties houden zoals een massale huurstaking, besluit Sarah.

“Ik droom ervan dat we ooit burgerlijke ongehoorzaamheidsacties zouden houden zoals een massale huurstaking.”

 

* Meer info:

https://www.actionlogementbxl.org/

https://www.stopexpulsions.be/

http://www.housing-action-day.be

Creative Commons

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!