“Als we geen sociale huurwoning hadden gekregen, hadden we de kinderen niet kunnen laten studeren”, getuigt Lia in de reportage De wachtlijst van Pano. Voor haar en vele anderen is sociale huisvesting een vaste grond onder de voeten die de nodige financiële en mentale ruimte geeft.
Er zijn 176.025 wachtenden voor u
Steeds meer mensen wordt de kans die Lia kreeg echter ontzegd, zo bracht de reportage opnieuw onder de aandacht. Maar liefst 176.026 mensen staan op een wachtlijst. Op zo’n wachtlijst kan je jammer genoeg niet wonen en de wachttijden lopen op tot 5 à 10 jaar.
Terwijl in onze buurlanden het percentage aan sociale woningen schommelt tussen de 15% en 30%, zijn slechts 6% van de woningen in Vlaanderen sociale woningen. Bovendien zijn veel sociale woningen dringend aan renovatie toe en staan 1 op de 10 sociale woningen leeg.
“We voelen ons vergeten”, getuigt een van de bewoners in zo’n wijk met veel leegstand. “Vroeger zaten we hier in de zomer allemaal buiten. Nu is dat een beetje uiteen gevallen”, getuigt een andere.
Doelbewust beleid
Wanneer minister van Wonen Matthias Diependaele (N-VA) hier in zowel Pano als Terzake mee geconfronteerd wordt, antwoordt hij simpelweg dat “het niet de doelstelling is van de Vlaamse overheid om zo veel mogelijk sociale woningen te bouwen.”
Het probleem is met andere woorden niet dat het sociale woonbeleid faalt. Het probleem is eerder dat het woonbeleid niet sociaal is.
De bedoeling van zijn beleid, zo legde de minister geduldig uit in Terzake, is dat zo veel mogelijk mensen op de private markt gaan huren en liefst zelfs kopen. Sociale huisvesting ziet hij niet als een vaste grond onder de voeten, maar als een tijdelijke oplossing, enkel voor de allerarmsten.
Vandaar ook dat onder zijn beleid de voorwaarden om in aanmerking te komen voor een sociale woning strenger werden gemaakt en dat hij het recht op een sociale woning tijdelijk maakte.
Wanneer het gaat over sociale huurders is de N-VA plots de grootste pleitbezorger van een controlerende overheid
Opvallend is daarbij dat er ook een middelentoets is ingevoerd waarbij mensen die wat gespaard hebben om hun kinderen te kunnen laten studeren het recht op een sociale woning kunnen verliezen.
Wanneer een vermogensbelasting wordt voorgesteld, klinkt het bij de N-VA steevast dat men gruwelt van het idee dat de overheid zou bijhouden wat je bezit. Wanneer het gaat over sociale huurders daarentegen is men plots de grootste pleitbezorger van een sterke, controlerende overheid.
Een links alternatief
Het voordeel van iemand als Diependaele die letterlijk zegt te vinden dat men moet “stoppen met alleen te focussen op de 20 procent armsten”, is dat hij rechtuit is over welke visie hij verdedigt.
Het cynische gevolg van dit beleid is echter dat het de voedingsbodem vormt voor het ongenoegen dat ook de N-VA tracht te capteren, maar waar vooral het Vlaams Belang garen bij spint.
Wanneer je in de plaats van een sociale mix te creëren sociale woningbouw enkel voorbehoudt voor de allerarmsten, dan creëer je samenlevingsproblemen. De combinatie van lange wachtlijsten en de retoriek over “mensen die het echt nodig hebben” zorgt er mee voor dat fabeltjes over migranten die voorrang zouden krijgen er vlotter ingaan.
Ook daarom is er nood aan een offensief links antwoord op dat ongenoegen. Tegenover de heldere rechtse visie van Diependaele zou links met een ambitieus en geloofwaardig plan moeten komen om van sociale woningbouw opnieuw een emancipatorisch project te maken.
Een stad als Wenen, waar meer dan de helft van de woningen in publieke handen zijn, bewijst dat zoiets mogelijk is.
Steun voor een nieuwe website
We hebben uw hulp nodig voor een essentiële opfrissing van de website. Om die interactiever, sneller en gebruiksvriendelijker te maken hebben we 30.000 euro nodig. Elke bijdrage, groot of klein, helpt. Met uw donatie ondersteunt u onafhankelijke journalistiek die de verhalen blijft brengen die er echt toe doen. Laat uw hart spreken.
