De obsessie met de hoofddoek en de zogenaamde onderdrukking van vrouwen met hoofddoek moet niet in een feministisch licht begrepen worden, dan wel als de angst om gedomineerd te worden door een religie, net als voorheen met de Katholieke Kerk. Of om zelf te domineren: over vrouwen, of onwetende onverlichte hulpeloze wezens die Goden en Heilige boeken aanbidden. Dat weten we nu ondertussen wel. Hoewel er andere manieren zijn om persoonlijke trauma’s te verwerken , lijkt dit nog niet echt ingeburgerd in huidig Vlaanderen.
Enkele dagen geleden speelde de hoofddoek – weliswaar ongevraagd – de hoofdrol in episode 97.575. Komkommertijd of om even afwisseling te brengen in het nieuws rond de duizenden vluchtelingen die aan hun lot worden overgelaten – laatstgenoemde blijft soms aan ons geweten knagen.
Maar laat duidelijk zijn dat mensenrechtenschendingen bij ons ook belangrijk zijn, en dus ja de hoofddoek. Groen deed een poging (al dan niet gemeend) om het verbod te vernietigen gezien de uitspraak van de Raad van State. Zulk verbod gaat in tegen mensenrechten, punt.
In de politiek moet je vooral strategisch wezen om in de peilingen iets te kunnen betekenen. Dat weten Elke Decruyenaere (Groen) en Sophie Bracke (Open Vld), met als gevolg dat ze posities innemen in het (non)debat rond de hoofddoek. Dat burgers om transparantie vragen mag dan ook geen issue zijn.
In een democratie is het fijn – om maar te zwijgen over de noodzaak – om te weten welke partij opkomt voor wiens belangen. Ook voor burgers met een moslimachtergrond, want ze zijn burgers die willen weten welke partij nieuwe belastingen zal invoeren, wie zich inzet om de ongelijkheid recht te trekken of wie de stijgende energieprijzen hindert. De analyse van Vander Taelen bij VRT News houdt dus geen steek.
Wanneer het hoogste Belgische gerechtsorgaan zich eerder al uitsprak over het ongeoorloofd en onrechtvaardig verbod en iedereen het lijkt te negeren – als directie, politici of gemiddelde burger – is dat een democratie onwaardig. Maar vooral allesbehalve respectvol ten aanzien van mensenrechtenverdragen die we ooit ondertekend hebben en waarbij plechtig gezworen hadden om deze naar behoren uit te voeren. Los van allerhande fantasieën over onderdrukte vrouwen.
Want de jonge 19-jarige vrouw die in de straten van Anderlue wandelde ‘s avonds laat om 23 uur, werd niet onderdrukt door haar vader, broers of neven. Neen ook niet door de plaatselijke imam of geestelijke geleerde uit Saoedi-Arabië.
Wel door 2 ‘onbekende mannen’ die haar hoofddoek van haar hoofd trokken, haar ontkleden en verminkten met ‘een scherp voorwerp’. Verlichte mannen die wellicht door islamofobe schrijfsels het idee kregen in hun recht te staan toen ze een jonge vrouw – al schreeuwend van de pijn – achterlieten. Moederziel alleen.
Het zijn die ‘onbekende mannen’ die denken te mogen oordelen over de klederdracht van een vrouw en geweld gebruiken, die onze aandacht verdienen. Die ‘onbekende mannen’ moeten we bestrijden met man en macht, niet de vaders en broers die het bericht kregen van politieagenten en met verstomming werden geslagen toen ze hoorden dat hun dochter/zuster – volledig ontkleed, aangerand en verminkt door ‘2 onbekende mannen’ – in de straten van Anderlue werd ontmenselijkt.
Zelfs de media vond het weinig noemenswaardig. Sommige littekens mogen dan wel verdwijnen, andere blijven voor eeuwig gegrift in het geheugen.