‘Weg
met islamisering – Stop kinderverkrachters – Stop Islamterreur’ op de gevel en
de straten van twee moskeeën in Zelzate.
‘’Neger!’ als
scheldwoord op de gevel.
De
gevel van een moskee in Sint-Niklaas met varkensbloed beklad.
Marokkaanse en Turkse Vlaggen
weggehaald bij een tentoonstelling over 50 jaar migratie in Ninove.
“Het
probleem is niet de vergrijzing, maar de verbruining,” uit de mond van een
verkozene des volks op de TV.
Een
computerspel om moslims te vernietigen door een toegelaten politieke partij op het
internet gegooid.
Het is allemaal ongestraft aan ons voorbijgegaan gedurende
de voorbije weken.
Volgende week spreekt niemand daar nog over. Maar het blijft
pijn doen als je zelf, je lief of je kinderen een donkere huidskleur hebben.
Als je zelf moslim bent. Of als je vrienden of collega’s hebt die een donkere
huidskleur hebben of moslim zijn. Het stapelt zich op, ergens in je binnenste.
En telkens de racismeduivel weer de kop opsteekt komt er een laagje bij: bij
sommigen eelt op de ziel, bij anderen ingehouden woede, bij nog anderen angst
en onrust. Jouw soort of die van wie je lief is, is hier niet gewenst. De kleur
is verkeerd, je godsdienst zonevreemd. Je wil niet weten hoeveel er zo
rondlopen in onze samenleving, gekwetst door racisme. En vooral: dat dit
allemaal ongestraft voorbijgaat. Zelfs als de daders bekend zijn. Dat doet de
hele samenleving geen goed. Uiteindelijk zijn we er allemaal slachtoffer van.
Terecht staan koningen, ministers en burgemeesters klaar
bij een bloedige aanslag om hun medeleven te betuigen en terreurdaden te
veroordelen. Een dergelijke houding is echter ook op haar plaats als racisme zich
toont. Op welke grond dan ook: huidskleur, herkomst, levensbeschouwing, beperking,
geslacht, geaardheid,… Het neemt de pijn, de kwaadheid of angst niet weg,
maar zo’n kordaat optreden van gezagsdragers – zeker van de burgervaders en -moeders – geeft er wel erkenning aan.
Bij de recente
provocatie in Sint-Niklaas leerden we: een burgemeester die in de moskee, in
het bijzijn van de pers, een standpunt inneemt tegen racistische provocaties
maakt duidelijk dat hij of zij burgemeester is van iedereen.
Dat bedaart niet
alleen de gemoederen, maar maakt voor alle burgers tegelijkertijd duidelijk dat
de islam net zoals alle andere levensbeschouwingen deel uitmaakt van het lokale
sociale weefsel: de islam is een levensbeschouwing die hier thuis hoort. Dat is
niet alleen een feitelijkheid, het is
ook een wettelijk en decretaal verankerde realiteit. De islam is Belgisch en
Vlaams. Dat hebben de moslims en de niet-moslims gehoord van hun burgemeester.
Het politieke niveau dat het dichtst bij de burger staat
groeit aan belang. Er is geen betere manier van dicht bij de burger staan dan
door het krachtig veroordelen van het kwaad dat de inwoners van de stad of
gemeenten treft. Een superdiverse samenleving is pas leefbaar als iedereen zich
gelijkwaardig behandeld weet. Een belangrijke opdracht voor elke
burgemeester.