Le Lion Flamand
Ik heb De Vlaamse Leeuw herschreven en bewerkt! Ik heb daartoe het ritme gewijzigd en mijn bedenkingen toegevoegd. En alles vertaald in het Frans. Joepie. De eerste strofe in mijn versie is letterlijk overgenomen: een oproep tot geweld, tot bloedvergieten en triomferen als de vijand in bloed gedood wordt. Om te reageren tegenvijanddenken, verbaal en ander geweld, om te reageren tegen extremistische partijen. Het allergrootste deel van de Vlamingen herkent zichzelf niét in die tekst en vlag. Want zijzijn niét agressief en gewelddadig. Zij willen teder geluk en genieten. Willen hun kind zien spelen in de tuin als symbool van leven en eeuwigheid. Dit zijn enkele gedachten die motiveren waarom.
Ik heb een positief mensbeeld, en niemand kan me daar van afbrengen. Maar ik kijk en luister sinds enige tijd naar de berichtgeving; en er is iets wat me tegen de borst stuit, steeds opnieuw, soms steeds in grotere proporties. Twee dingen. Ten eerste: de agressiviteit in taal en beeld. Ten tweede: het gemak en onverschilligheid waarmee men die agressief geladen woorden, zinnen en gebaren binnenlaat en aanvaardt. Ik voel een toename van vijanddenken, van agressieve taal, van lompheid in menselijk gedrag, in een toename van groftaalgeschut, in een accepteren van dat verbale en para-verbale geweld in nieuws en beeldvorming. Ik zie de onverschilligheid van de onderuitgezakte massa die machteloos toekijkt en de frustraties van de voorbije dag verteert in het aanschouwen van een fake-wereld op het scherm, bevolkt door bekende sterren en tv-persoonlijkheden. En in die facebook-democratie, als nieuwe religie, gaat men ventileren en reageren; en lijkt er langzaam een gebrek aan engagement en solidariteit, aan positieve waarden en het beschermen van het leven.
Er is de versmalling in de samenleving. Dat is : het krampachtig verdedigen van de eigenheid, van de eigen cultuur, van het eigen volk. Dat is : het versmallen van denkwijzen, van het blikveld, het schrappen van andere meningen, andere mentaliteiten met andere talen, met andere relatievormen. Dat is ook : het zweren bij eigen universum, het schrappen van andere stijlen, van andere soorten muziek, het aanvaarden van een zaligmakende eendimensionaliteit die cultureel wordt verpakt en verkocht als politiek. En dat leidt tot het schrappen van mensen en andere standaarden. En zo hebben we altijd gelijk. We worden mee opgezogen in een denkmodel dat overal vijanden ziet. En dit vijanddenken wordt aanvaard, wordt politiek verwoord en verkocht als Identiteit. Dat alles is: verrechtsing. En daarbinnen past een symbool als De Vlaamse Leeuw; meer en meer een symbool van verrechtsing, kramp en schrik voor het andere. De tekst van de hymne illustreert die kramp.
En in dit kielzog groeit de agressie. Die zal er wel altijd zijn geweest. Ik denk aan de overal aanwezige monumenten die rechtstreeks of onrechtstreeks geweld, vijanddenken en macht bejubelen. Als kind was ik geïmponeerd door die statigheid. Nu ben ik ouder en kan de mythologische beelden van Vrouwe Vrijheid in wild joelende fonteinen met mythologisch aura, wel waarderen. Maar voor die verheerlijking van geweld, dat bejubelen van onbekende soldaten die stierven voor de politieke leugens, die eeuwige vlam voor romantische ideeën, het zalven met beloftes die pas gerealiseerd zouden worden ‘als de vijand weg is’. Ik heb daar geen begrip voor. Belachelijk. Al die onbekende soldaten wilden het liefst van al gewoon terug naar vrouw en kind. En gelukkig zijn.
Ik geloof niet in de held noch in de zuiverheid van Blonde Siegfried (van Wagner). Ik geloof dat iets moois pas kan bloeien uit de wrijving van tegengestelden, van botsende waarden, van op het eerste zicht niet compatibel-lijkende culturen. Vlaanderen wil soms teveel terug naar dat oude Vlaanderen, toen iedereen nog samenbleef en niemand scheidde, toen iedereen nog blank was en op zondag ter kerke ging. Dat was de tijd toen er slechts één land het mijne kon zijn.
En steevast hangt e een redenering mee samen die spreekt over ‘zuiverheid’. Ontvoogding lijkt dan met Zuiverheid te maken. En die zuiverheid moet bevochten worden op de vijand, zingt de Vlaamse leeuw. Ja, mythes, vlaggen en volksliederen laten dat geloven. Ik geloof niet dat een zwaard moet worden getrokken bij elke mens of elke potentiële vijand. De leiders zijn géén mythologische helden; ze lijken me op Hyacinth Bucket, die in haar eigen huis rondhost en vreemden op afstand houdt. De handtas waarmee ze naar de wereld mept zit vol eigen gelijk. Het komt mij voor dat de Nieuwe leiders géén nieuwe samenleving willen waar mensen op basis van Gelijkwaardigheid en Vrijheid kunnen samenleven, welke identiteit ze ook hebben. Men verkiest gehoorzaamheid boven originaliteit. Vlamingen moeten Vlaams denken, zich Vlaams gedragen, een Vlaams bewustzijn en Vlaamse idealen hebben. Sorry, hier haak ik af. Ik wil immers Vlamingen met stukken en brokken, bruine Vlamingen, kebab-vlamingen, appelmoes-vlamingen, op-zondag-wandelen-met-blote-kuiten-vlamingen, hoofddoekvlamingen en che guevarra-vlamingen. Ik wil Vlamingen die Nederlands of Engels of Frans zingen. En wil dat ook op de radio horen.
Verschillende mensen en culturen komen en blijven. Het kan een oase worden. Wij gaan aan de oase voorbij zonder te drinken. Ooit zal ons dat zuur opbreken. Want de wereld is geen wereld met eenvoudige zuiverheid die zich opdeelt per natie en volk. De realiteit is een wereld vol verbrokkeling, en daaruit groeien wij. Het begrijpen en aanvaarden van de wereld vol verschillen en tegenstellingen, vol botsende waarheden en frustrerende gedragspatronen is een voorwaarde voor een psychisch gezonde mens. Ik geloof degenen niet die iets anders zeggen, want dat leidt tot pseudomysticisme dat zich verkoopt als Vlaams-Nationalisme; ik geloof niet in dat narcistisch sjamanisme dat zich verkoopt als kracht tot verandering.
