Hebt u ook het gevoel dat de Vlaamse Regering maar niet in actie geraakt? Dat politieke profileringsdrang in het licht van de gemeenteraadsverkiezingen de daadkracht verlamt? Dat interne discussies, ondanks gesloten deuren, toch over het Martelarenplein uitwaaieren om in de kranten beslecht te worden … want daar worden de stemmen verdiend? Als na één week mediadebat het gevoel overblijft dat een belangrijk dossier als de hervorming van het secundair onderwijs een C-attest dreigt te krijgen, dan moet je besluiten dat Vlaanderen beter kan. Zo stel je de eigen toekomst en deze van de aankomende generaties niet veilig.
Niet goed bezig? Of toch wel?
‘Horesco referrens’ (‘Ik huiver als ik er aan denk’), vanuit die gedachte zette behoudsgezind Vlaanderen zich met zijn volle gewicht af tegen zowat elke denkbare hervorming van het secundair onderwijs. Ongepast en bovendien slecht getimed, als je nadien in de update van de Pact 2020 indicatoren leest dat niet alleen de impact van het onderwijs op de arbeidsmarkt daalt, maar dat daarenboven het aantal dertigers met een diploma hoger onderwijs achteruitgaat! Voor de 14 meetbare Pact 2020 doelstellingen rond een warme en lerende samenleving ligt het ambitieniveau blijkbaar zo hoog dat nog maar één doelstelling kon gerealiseerd.
Gelukkig kon ondernemend Vlaanderen zich opwarmen aan de vaststelling dat Vlaanderen nu reeds een topregio is voor wat de arbeidsproductiviteit en de loonkost per eenheid product betreft . Enige zelfgenoegzaamheid hierover is toch wel op zijn plaats na die voortdurende klaagzang van de werkgevers en hun zelfbeklag over de te hoge loonkosten die niet in verhouding staan tot … de productiviteit.
Actie! Of waar Vlaanderen wel mee moet bezig zijn
Er zijn uitdagingen genoeg om aan te pakken en zich mee te profileren. De al genoemde hervorming van het secundair onderwijs bijvoorbeeld. Om zo op termijn de jaarlijkse uitstroom van maar liefst 9000 ongekwalificeerde jongeren in te dijken. Welk onthaal bieden we hen op de arbeidsmarkt? Zorgen we er via werkinlevingsstages en individuele beroepsopleiding (IBO) voor dat ze een ‘lerende werkplek’ krijgen waarop ze zich toch nog kunnen kwalificeren? Proberen we via een goede begeleiding de schoolloopbaan de uitval en schoolmoeheid te beperken? Investeren we voluit in een leerweg waarbij jongeren via leren op de werkplek een arbeidsmarktgerichte kwalificatie halen? Het antwoord is drie keer volmondig ja, wat ons betreft.
Want ook in Vlaanderen stijgt de werkloosheid het sterkst bij jongeren. En allochtonen hebben het zo mogelijk nog moeilijker op de arbeidsmarkt. Het is zaak om al deze mensen zo vlug mogelijk op te pikken in een traject op weg naar werk. Met opleiding, werkervaring en begeleiding op maat. Tegelijk moeten via sensibilisering én een zero-tolerance beleid alle discriminaties op de arbeidsmarkt eruit. Een samenleving, die prat gaat op een hoge graad van beschaving en die tegelijk aan een strak tempo vergrijsd, kan het zich niet permitteren om mensen uit de arbeidsmarkt te stoten.
De voorbije weken sneuvelden heel wat banen in vooral de industriële sectoren. De sociale drama’s bij Photovoltech, Desso, Mewaf, CG Power Systems,… versterken de overtuiging van het ACV om mee te bouwen aan een Nieuw Industrieel Beleid (NIB) in Vlaanderen. Dat NIB, een paradepaard van de Vlaamse regering, werd een jaar geleden afgetrapt. Er werden 50 acties uitgestippeld, ronde tafels opgericht, een heuse industrieraad met grote namen uit de Vlaamse industrie opgericht. Kris Peeters temperde recent echter de verwachtingen en vergeleek het NIB met het lopen van een marathon. Inderdaad, de eerste 100 meter van een marathon loop je best niet in 10 seconden. Maar, wat mogen we dan wel verwachten?
Dit industriebeleid zal moeten inzetten op een helder transitieproces. De Vlaamse industrie zal zich meer en meer moeten richten op duurzame producten die antwoorden geven op maatschappelijke behoeften en ontwikkelingen zoals vergrijzing, zorg, mobiliteit, vergroening. En mag dus niet afglijden tot een debat dat enkel en alleen gaat over loonkosten en productiviteit.
Het ACV steekt op dit punt zijn kop niet in het zand, dat heb je al kunnen lezen in eerdere posts op deze blog. Maar industrieel beleid gaat vooral over de juiste producten voor de juiste markten, over scholing, over het beheersen van fouten en kwaliteit , over het beheersen van energie- en materiaalverbruik. Via innovaties in de arbeidsorganisatie willen we lerende en leefbare loopbanen helpen creëren. En dit met betrokkenheid van de werkvloer. Werknemers op de werkvloer weten waar producten en processen kunnen verbeterd worden. Zij hebben ook inzicht hoe innovaties technisch, organisatorisch én sociaal kunnen worden aangepakt.
Het is maar een greep uit de grabbelton van projecten waar Vlaanderen en de Vlaamse Regering voor moet gaan. Projecten waar ook het ACV zich ten volle voor wil inzetten. Niet voor niets sloten we de laatste jaren, samen met de andere Vlaamse sociale partners, meerdere akkoorden met de Vlaamse Regering om hieraan te werken. Onlangs nog het VESOC-akkoord rond loopbaanbeleid. Met het sociaal overleg zit het in Vlaanderen dus snor voor de toekomst. Daar zien we al actie. Van de Vlaamse Regering kunnen we dit vandaag alvast niet zeggen.
Ann Vermorgen – Nationaal secretaris ACV
