Asielzoekers hebben te kampen met een negatief imago. Velen vragen zich af wat ze hier komen doen. “Gelukzoekers” worden ze vaak genoemd. Het klinkt beschuldigend. Is het verboden je geluk te zoeken?  “Ze zorgen voor overlast,” hoor je ook al eens beweren. Welke overlast? Dat ze voor je deur op straat lopen? Dat ze op een bankje zitten te kijken naar kinderen die zich op een pleintje amuseren? Dat ze in de GB aan de kassa staan aan te schuiven om belkrediet voor hun gsm te kopen? Er heersen veel vooroordelen over asielzoekers. Het zijn mensen die we niet goed kennen en daarom zijn we geneigd hen uit te sluiten We vinden dat ze niet thuishoren in het sociaal weefsel van de stad of het dorp. Onbekend is onbemind.
aZIELzoekers

Om al die negatieve gevoelens van antwoord te dienen vatte Jef Lingier het plan op om deze mensen via poëzie aan het woord te laten komen. Hij ging naar het asielcentrum van Houthalen-Helchteren om er samen met enkele van hen poëzie te schrijven over hun situatie. Drie thema’s kwamen aan bod: ‘op de vlucht’, ‘ter bestemming’ en ‘herinneringen’. Ze schreven in het Engels. Lingier vertaalde nadien hun teksten in het Nederlands. Er kwamen 23 deelnemers naar de sessies. Tien ervan ontpopten zich tot dichter. Het resultaat van hun werk is te lezen in de bundel “aZIELzoekers”.  De groep bestond uit zes Pakistani, twee Afghanen, een Servische en een Kameroener.  Ze noemen zichzelf dichters zonder grenzen (poets without boundaries).

Door de lezers een inkijk te bieden in hun eigen leefwereld hopen ze de vooroordelen de wereld uit te helpen. Het schrijven werkte helend, maar het was ook hard. Twee deelnemers moesten afhaken. Voor hen was de ervaring te confronterend. In deze bundel kan je de gedichten niet alleen in vertaling lezen, maar ook in de taal waarin ze zijn geschreven, het Engels.
Taliban
Toch is literatuur geen evidentie. Het schrijven van poëzie heeft soms vreselijke gevolgen, zo ondervond Toofan Kaliwal. Hij woonde in een dorp vlakbij de grens met Afghanistan, in de Swatvallei, waar de Taliban heer en meester is.  Hij schreef een kritisch gedicht over de Taliban. Dit kostte hem zijn vrijheid. Hij vluchtte naar België en moest vrouw en kinderen achterlaten (8 jaar en 3 jaar). Zijn vrouw beviel van een derde kind toen hij reeds in België was.

Rode Kruismedewerkster Liesbeth Wouters was de verbindingspersoon in dit project. Zij zorgde zowel voor de rekrutering als de opvolging van de deelnemers. Ze bracht ettelijke uren door met de dichters en praatte met hen over hun  werk en hielp hen bij de redactie ervan. Fotograaf Stijn Beeckman legde heel wat  kilometers af om de dichters te fotograferen. Financiële steun voor dit project kwam er van Cera, de Provincie Limburg, de gemeente Houthalen, het Rode Kruis en Passa Porta. David Van Reybrouck schreef een prachtig woord vooraf. Een aanrader voor wie de binnenkant van mensen op de vlucht beter wil leren kennen.

Vanavond – in het kader van de nationale gedichtendag –  om 20uur in Passa Porta, Dansaertstraat 46 te Brussel heeft  er een presentatie en lezing  plaats van deze gedichten. Vrijdag 27 januari om 20uur wordt dit overgedaan in het Cultureel Centrum Casino in Houthalen (Varenstraat). Aanvang 20uur. Vrije toegang.
Bestellen kan via www.azielzoekers.be    Prijs: 5 euro (exl. verzendingskosten)
De opbrengst gaat integraal naar vzw Warm Hart, een vereniging waar armen het woord nemen.