Onder meer in De Standaard kon u lezen dat Joep Konings zijn mosterd haalt in Denemarken. Dat klopt eigenlijk niet. In Denemarken zijn de uitkeringen hoog (tot 90 procent van het vroegere loon) en dat blijft zo vier jaar lang. Tijdens die periode worden de werklozen heel nauwgezet begeleid. Als ze daarna nog werkloos zijn, krijgen ze geen werkloosheidsuitkering meer, maar hebben ze wel nog recht op sociale bijstand.
Konings wil de uitkeringen tijdens de eerste periode vlak na het ontslag verhogen tot 70 procent om ze na één jaar te laten dalen tot 40 procent. Wat hij voorstelt, lijkt daardoor eerder op het Duitse model. Sinds de Hartz-hervormingen tussen 2002 en 2004 (genoemd naar de voormalige VW-personeelsdirecteur Peter Hartz die later ontslag moest nemen na een seks- en omkoopschandaal) krijgen Duitse werklozen nog maar één jaar lang een uitkering. Daarna vallen ze terug op een forfaitair bedrag van 345 euro en een woontoelage.
Voor samenwonende werklozen in België is die 40 procent trouwens al lang realiteit. Zij vallen al terug op dat bedrag na één jaar. Afhankelijk van hun loopbaan krijgen ze na verloop van tijd nog slechts een forfaitaire uitkering van 447,20 euro per maand.
Alleenstaanden krijgen na één jaar een uitkering die 53,8 procent bedraagt van hun laatst verdiende loon. Alleen werklozen die een gezin moeten onderhouden, hebben recht op 60 procent.
Working poor in Duitsland
De lage uitkeringen in Duitsland missen hun effect niet. Op de zomerblog van het ACV is te lezen dat één op vijf Duitse werknemers bruto minder dan 10 euro per uur verdient. Meer dan één miljoen werknemers verdient zelfs minder dan 5 euro per uur (bruto!). Duitsland is daardoor een land geworden met een enorme kloof en met een steeds groeiende massa working poor.
Er zijn trouwens al genoeg rapporten bekend die aantonen wat er gebeurt met werklozen in ons land die hun uitkeringen verliezen (of tot een minimum beperkt zien). Slechts één op vier vrouwen die eind jaren ’90 geschorst werden onder het ondertussen afgeschafte Artikel 80 vond later opnieuw werk. De grote meerderheid verdween dus gewoon van de arbeidsmarkt.
Eind vorig jaar verscheen ook een quasi onopgemerkt gebleven rapport over de gevolgen van het activerings- en schorsingsbeleid. Op de laatste dag van het kwartaal waarin de sanctie viel, is maar 30 procent aan het werk. Daarmee scoren ze niet beter dan de niet-gesanctioneerden. Twaalf procent van de geschorste werklozen komt bij het OCMW terecht. Twee op vijf definitief geschorsten verdwijnt helemaal uit de statistieken. Die mensen trekken zich dus volledig terug uit de (witte) arbeidsmarkt.
Geen leefbaar model
Het is niet de eerste keer dat Joep Konings de kranten haalt met een door Duitsland geïnspireerd voorstel. Vlak voor de vakantie verscheen zijn studie in opdracht van werkgeversorganisatie VBO waaruit bleek dat een verlaging van de Belgische lonen met 3,5 procent ten opzichte van de buurlanden tot 73.000 jobs kan opleveren.
Over de Duitse loonmatiging zei de Franse minister van Economie Christine Lagarde onlangs in de Financial Times: “Duitsland heeft de laatste tien jaar buitengewoon goed werk geleverd, door (…) zwaar druk te zetten op de arbeidskosten. Ik ben er niet zeker van dat dit op lange termijn een leefbaar model is voor de gehele groep van de eurozone.” (geciteerd op de zomerblog van het ACV)
