Beste Hendrik Vos, waarde intellectuele partner,
vanmorgen, tijdens de stilte na de storm Eunice, wil ik mij even tot u richten: wij leven misschien toch ook in de stilte vOOr de storm. De zaken verstillen zich niet aan de Russische Westgrens, wel integendeel. Midden vorige week hebt u interviews gegeven aan kranten waarin u stelde dat u geen oorlog verwacht vanuit het Kremlin, met het Rode Leger. Bart Schols heeft naar uw visie verwezen die avond in De Afspraak. U en ik, hebben daar later over van gedachten gewisseld. U gaf de mening, die ik niet geheim hoef te houden zij stond allicht ook in de kranten,, dat u van oordeel bent dat velen belang hebben bij escalatie van spanning, maar niet bij een oorlog. Sta mij toe daar aan te twijfelen. Staatsman Poetin is uit ander hout gesneden.
Voor sommigen is oorlog een levensstijl. Een soort “natuurelement van de mens”. De Russische winter is ook vaak hard en koud. Daar hangt ook een specifiek wereldbeeld aan vast. Het is bekend dat Poetin trots is op het feit dat eerder in de familiale stamboom, personen persoonlijk voor Lenin en Stalin hebben gewerkt; die politici en generaals waren geen doetjes, dat is algemeen bekend. Bovendien leren wij altijd veel uit het sprekende concrete detail.
Zo zag ik onlangs een video passeren die wel tien minuten lang in beeld bracht hoe Vladimir Poetin tegen zijn entourage in, of toch tegen zijn vleugeladjudant, lijfwachten en aanwezige collega’s in , zich in ijsregen liet natregenen, de grote paraplu weigerde, tijdens een ceremonie ter ere van het Sovjetrijk en bepaalde gesneuvelden. Hij verantwoordde die wat vreemde houding met te stellen (bij monde van de commentator) dat hij vond dat hij zelf wel wat mocht lijden, om de voorouders uit Rusland te eren, die door zoveel ontberingen (en oorlog) waren gegaan. Hij komt graag authentiek, eerbiedig en eervol over, toch juist in die welbepaalde zin. Het is voorts een bekend gegeven dat V. Poetin niet te spreken is over een aantal westerse waarden en deugden die haaks staan op zijn martiale kijk op mens en wereld. Dingen in de sfeer van gender en erotiek, bijvoorbeeld. Het ethos van de eeuwige soldaat, met zijn mannelijke waarden als dapperheid en overheersing van de vrouwelijke mens, staat in fel contrast met hedendaagse westerse inzichten en praktijken.
Verder denk ik, bij een persoonlijke poging om voelsprieten te vormen om Poetin te begrijpen en de toekomst te kunnen voorspellen, aan die andere grote staatsman en generaal, Julius Caesar: op een jaar of 25 stond die bij een standbeeld van Alexander de Grote, zoals u weet. Hij huilde teleurgesteld en beschaamd, omdat hij nog niet veel had bereikt op de leeftijd dat de Macedoniër al een wereldrijk had gesticht. Misschien tikt bij V. Poetin ook de klok van de leeftijd. Als hij de wereld nog een lesje wil leren, en duidelijk maken dat zachte en mercantiele waarden niet de enige waardevolle zijn, dan is het moment gekomen. Kortom, ik ben van mening dat u de factor emotie in de internationale politiek en in de beslissingen van leiders onderschat. Zoals u dit lang hebt gedaan in de Brexitkwestie. Ik verwijs naar het standaardwerk “De geopolitiek van de emotie van Dominique Moïsi.
Ik hoop dat ik ongelijk heb. Ik vrees dat ik gelijk krijg.
zaterdag 19 februari 2022. 10 u 55, gedeeld aan professor Vos en op eigen profiel en bij Mark Eyskens en Jonathan Holslag op Facebook
