Hier in Haspengouw kennen we momenteel een invasie van fietsers. Het weekend van 9 en 10 april was een topper. De bloesems waren op hun mooist en de fietsroutes werden bevolkt door wat haast op één langerekt peleton leek. Allemaal mensen op zoek naar de laatste restjes platteland van Vlaanderen.

En hebben ze ze gevonden? In hun ogen waarschijnlijk wel. Maar ik die een deel van dat platteland hoor te zijn zie met weemoed hoe iedere dag weer een stukje van dat platteland verdwijnt. Boerenbedrijven verdwijnen, stedelingen nemen hun plaats in. En met de stedelingen komt een nieuwe mentaliteit. Ze tennissen en houden luide feestjes. Ja, op het platteland kunnen ze herbronnen.

Met al die toeristen en al die stedelingen die op het platteland willen zijn, zijn wij plattelanders heel fier geworden. We hebben iets om fier over te zijn. We planten hagen en bomen. We ontsluiten de laatste mooie plekjes. Zelfs de kleinste kerkewegeltjes worden verhard en zijn nu fietspad geworden. En overal zijn er mensen. Maar wat wil je? We zijn dan ook met 11 miljoen. En ik? Ik voel me nu parkwachter.