Er gaat geen week voorbij of er wordt in één of andere krant wel eens verwezen naar de vorige keer dat ACV-voorzitter Luc Cortebeeck het had over de nakende staatshervorming. U weet wel: de zogenaamde stemoproep in De Standaard die er eigenlijk geen was, behalve in de dik aangezette titel boven het artikel.
Cortebeeck weet dat hij zich dus op glad ijs begeeft toen hij aan het eind van het toekomstcongres van het ACV ook even naar het heden keek. Naar de moeizame onderhandelingen over de staatshervorming bijvoorbeeld.
“Ik besef het. Dat is een moeilijke boodschap om te geven als vakbeweging. Omdat je moet opboksen tegen die opiniemakers die ons al jaren voorhouden dat je na een grondige ontmanteling van het federale beleid het paradijs bereikt. En dat de mensen nog niet aan den lijve ondervinden welke schade dit kan gaan aanrichten”, zegt Cortebeeck.
Volgens het ACV is een staatshervorming nodig, maar dan wel binnen een aantal krijtlijnen. Zo moet de financiering van de sociale zekerheid gevrijwaard blijven.
“98 procent – ik herhaal 98 procent – van de vergrijzingskosten zit daar. Ik aanvaard niet dat men de federale begroting opnieuw als suikertante ziet om een staatshervorming rond te krijgen. De sociale zekerheid moet er versterkt uitkomen, niet verzwakt”, zegt Cortebeeck.
Ook de solidariteit tussen werknemers moet overeind blijven. Cortebeeck waarschuwt ook voor dumping binnen de Belgische grenzen. “Ik weet waar Voka en Unizo op uit zijn. En net zo goed een deel van het Franstalige patronaat. Dat is niet meer of minder dan een race to the bottom, een neerwaartse concurrentie organiseren binnen België, op het vlak van loonkost, inkomstenbelasting en vennootschapsbelasting. Dat alles heeft niets te maken met responsabilisering. Dat heet dumping.”
Een staatshervorming moet de zaken ook niet nodeloos ingewikkelder maken, aldus Cortebeeck. “Hou het simpel. Drie gewesten of drie gemeenschappen, dat betekent drie keer regels, drie keer formulieren. En nog veel meer regels en paperasserij voor wie van gewest of gemeenschap verandert.”
“Ik besef dat we als vakbond roepende in de woestijn zijn. Daar zijn ze weer, die oude unitaire bolwerken die met chaos dreigen om vooral niks te moeten veranderen, heet het dan”, zegt Cortebeeck.
“Maar moeten wij het normaal vinden dat werknemers overal hetzelfde bijdragen voor de werkloosheid, maar binnenkort ongelijk behandeld worden als beslist wordt over hun uitkering of hun toegang tot het brugpensioen? Mogen we niet de vraag stellen wat de gevolgen gaan zijn voor de verhoogde kinderbijslagen voor zwakkere gezinnen als de gewesten daarvoor niet meer de financiering gaan krijgen? Mogen we niet even de opmerking maken dat die immense speelruimte die zou worden gegeven aan de gewesten voor lagere belastingen op bedrijven en gezinnen, tot een opbod tussen de gewesten dreigt te leiden? Met almaar minder belastingen, maar daardoor ook almaar meer ongelijkheid en een almaar grotere ontwrichting van onze sociale voorzieningen. En omdat Brussel niet gaat meekunnen in die race to the bottom, die trip naar de dieperik, met ook heel wat stadsvlucht tot gevolg. Mogen we zelfs niet meer de vraag stellen wat we ermee opschieten als we binnenkort niet meer één minister, maar drie ministers van Justitie hebben met elk hun hofhouding en administraties.”
Cortebeeck ziet ook een sociaal-economische agenda achter de staatshervorming. “Uiteindelijk is dat hun agenda: de staatshervorming als hefboom om een beleid te kunnen uittekenen dat vooral de bedrijven en de grootverdieners moet plezieren. Weg met de uitkeringen voor werkloze jongeren. Beperking in duur van de werkloosheidsuitkeringen. Afschaffing van de brugpensioenen. Harde saneringen om het geld te vinden voor lastenverlagingen voor bedrijven en hoge inkomen. Hoe meer splitsing, hoe beter, zegt men ons. Maar wat we horen en zien zijn vooral asociale maatregelen.”
