In deze laatste rechte lijn naar mijn zestigste verjaardag, gezapig opstomend aan een stevige koerssnelheid in de herfst van mijn bestaan, realiseer ik mij dat ik in feite wel over een goede kristallen bol heb beschikt.
Zo wel wat bijvoorbeeld elektrische auto’s betreft, ik las en dacht daarover al midden jaren zeventig, als zestienjarige. Over circulaire, vernieuwbare energie als enige mogelijkheid om niet de natuur op termijn te verknoeien, het klimaat te doen opwarmen: daar gaf ik al les over als piepjonge leraar, kort na mijn afstuderen als leraar geschiedenis in 1989. Ik herinner mij goed dat ik er in de les Engels als scholier al een ‘spreekbeurt over gaf, dat moet voor 1982 zijn geweest! De leraar kon mijn appel toen niet beamen, en het was geen dwaas, medeleerlingen hoorden het in Keulen donderen.
Zoals veel andere “observatoren” was een van mijn grootste intellectuele partners, een bekend hoogleraar geschiedenis, lange tijd niet overtuigd van het gelijk van de scholieren die buiten de lesuren een vuist maakten voor het klimaat en tegen fossiele brandstoffen. Voor biodiversiteit en soortenrijkdom. Vorige week gaf de geleerde man toe. “Ik had het nooit kunnen denken dat Greta zo invloedrijk zou zijn; jij had het van in het begin gezien”. Ik stak ook mijn nek uit, met enthousiasme en volle overtuiging, toen ik manifesteren ging te midden van de duizenden in Brussel, als enige met het gasmasker, maar ook als ik op die manier beschermd geregeld ging inkopen doen in de thuisstad. Het idee over de schadelijkheid van de lucht zoals ze is, het moet nog altijd goed doordringen, tot op vandaag. Het grote, doeltreffende masker roept blijkbaar bij velen teveel negatieve associaties op. “Het is toch geen oorlog?”, hoor je dan. Als mensen de toestand van hun longen konden monitoren, ze zouden wellicht vaak anders oordelen. Uitlaatgassen en verwarming samen veroorzaken bijna onzichtbare vervuiling, je kon het verschil zien van op een berg kijkend naar de stad, tijdens de eerste grote lock down in het jaar twintig. Maar die onzichtbare mix van gassen is wel degelijk zeer ongezond en sloopt ons lichaam op termijn, op sluipende manier. Het zal nog vele jaren duren, zo valt te voorspellen, voor de lucht zuiver is voor de adem.
Of over het belang van diervriendelijkheid. Ik sprak al eensgezind over de introductie van katten en honden in ouderlingentehuizen toen Magda Aelvoet minister was met die bevoegdheid, rond 2000. En dat constructieve vooruitzicht was toen al wel twintig jaar het mijne. Pas sinds een jaar of vijf wordt het idee doorgevoerd, met goede resultaten.
Of over het belang van de Ecologische gedachte en principes: ik herinner mij dat ik in het zesde leerjaar op de speelplaats in de school aan de Vaartstraat al een soort visioen had daaromtrent. Dat moet zowat 1972-3 zijn geweest.
Of over het onmisbare belang van knuffelen, van veel huidcontact en warme affectie, iets dat blijkbaar pas sinds Corona bij de goegemeente doordrong. Dat voelde ik al zo aan, en ik voelde het vreemd dat volwassenen niet veel meer teder waren, toen ik bij moeder op schootje zat elke dag, als vijfjarige of eerder.
Of over mijn idee uit de kindertijd, dat er toch veel meer interesse hoorde te leven voor geschiedenis, voor de wereldoorlog, en veel ruimer ook, voor wat er aan cultuur leeft ver buiten onze landsgrenzen. Over Hitler wordt sinds een jaar of acht eindelijk veel gepubliceerd. Dat debat over openheid voor het Afrikaanse, inheemse Amerikaanse en aloude Aziatische denken, dat bereikt pas sinds enkele weken de rectoraten van onze universiteiten, ook in De Standaard! De situatie heeft tot op vandaag iets dat tot plaatsvervangende schaamte aanleiding kan geven. Terwijl je evident je speelruimte, je wereld moet kennen, nu er zoveel interactie is met zeer verre landen in diverse domeinen..
Het kan wel zijn dat, zoals in The Matrix of zo, het eerder een glazen oog is dat ik bezit.
Daar gaat mijn hoop op een aantrekkelijke uiterlijk!
