Voor ons is wildbraad van bij de jacht geschoten herten, evers en reeën het gezondste, lekkerste, meest biologische en eerlijkste vlees dat te krijgen is. Het aanbod was groot de laatste dagen in de Match supermarkt aan de Bondgenoten laan in onze thuisstad Leuven.
Ik braad het gebraad (cerf/biche, hert, venison) met integraal gedroogde Oregano uit de Italiaanse winkel in de Mechelse, met look, zout en verse peper. In een sobere stalen pan; zonder teflon. Ik ben niet zo een fan van bak-comfort dat steunt op stoffen als PFOs dat de hormoonbalans verstoord. Na verloop van tijd haal je de hulpmiddelen en techniekjes in huis waarmee je het aanbaksel vlot de baas raakt. (Wie zijn potten en pannen niet voldoende reinigt, die loopt het risico de dodelijke ziekten disenterie of dyfterie op te lopen; dat leert ons de krijgsgeschiedenis en de verslagen van de diverse legers te velde aan het front in de tweede wereldoorlog).
Deze dieren, die ik al tig keten persoonlijk heb mogen observeren in de Belgische en Poolse bossen en wouden met mijn veldkijker, hebben een heerlijk en vrij leven gehad. Ze stierven een snelle, goede dood. Dit voedsel is voor ons de beste keuze voor een.licht feestelijke maaltijd in de Herfst. Zeker voor wie verbonden wil leven met de Natuur, de bossen, de dieren, de seizoenen en ons landschap.
De jager beoefent overigens het oudste, meest traditionele beroep. De Homo sapiens begon ermee een tot een half miljoen jaar geleden. Moeder en vader spelen heeft natuurlijk een nog langere stamboom…
In het gezegende jaar 1994 heb ik persoonlijk deze dieren graag mogen bejagen in de Koninklijke Domeinbossen van Hertogenwald in de hoge Ardennen. Een paradijs waar iedereen mag wandelen en uitkijken. De populatie Roodwild is zo gezond en groot dat er gemiddeld elk jaar een aanwas is van een honderdtal dieren die geschoten mogen, moeten worden. Tijdens zestien excursies legde ik zes keer een dier om, elk schot was raak en dodelijk. Een klein verschil misschien toch met de miljoenen huishoudens die dagelijks in betonnen stalletjes opgekweekt dierenvlees halen in de grote rekken in de supermarkt, maar soms nog nooit een koe of hert van dichtbij hebben bekeken en evenmin een slachthuis.
De man of vrouw die het vlees in de keuken of op tafel versnijdt, plaatst zich met het gebruik van het mes overigens in een zeer lange, eerbiedwaardige en wellicht sacrale traditie. Het mes van silex, ooit vuistbijl genoemd, maakte in het paleolithicum dat de mens zich voor immer zichtbaar, tastbaar onderscheidde van de dieren. Het hielp ook onze geest te denken: onderscheid te maken. De eerste vuurstenen messen dateren van wellicht anderhalf miljoen jaar geleden. In perioden die de archeoloog aangeeft met namen als het La Tène tijdperk of het Acheuliaan, als mijn herinnering nog klopt.
Als drank nam ik naast een glas fris leidingwater uit een beker in Accaciahout een eenvoudig rood wijntje; gemaakt van de Pinot Noir druif in de Elzas (Alsace) uit de Colruyt; een streek op de grens van Frankrijk en Duitsland waar de mensen zeer geleden hebben in de twee wereldoorlogen. In mijn beleving bewijs ik deze populatie en dit land daarmee eer.
Op de achtergrond speelt Borodin; de Russische componist die heel goed de zachte sfeer weet te verklanken van de wijdse landschappen waar wilde en halfwilde grazers toeven.
Na de maaltijd steek ik met een grote lucifer de olijfhouten pijp uit Oost Europa aan gevuld met een sobere, natuurlijke Semois- tabak uit eigen land. Ingevoerd in Leuven van bij de speciaalzaak Windels in Mechelen. Deze avondervaring waarbij alle vijf zintuigen betrokken worden helpt bij het rouwproces voor onze moeder die ik onlangs ten grave heb gedragen.
Van wilde dieren houd ik op alle mogelijke manieren.
