De klimaatopwarming laat zich meer en meer voelen op diverse continenten, en grote delen van de publieke opinie beginnen zich stilaan grote zorgen te maken over de toekomst voor kinderen, kleinkinderen en meer in het algemeen de menselijke soort. Wie de dagbladen doorneemt, wordt ook elke dag geconfronteerd met een ontstellend gebrek aan daadkracht op globaal niveau om de ergste scenario’s nog te voorkomen.  Als we eerlijk zijn en in eigen boezem kijken, kunnen we dat onze politici zelfs niet eens kwalijk nemen. We zien in hen gewoon de uitvergroting van onze eigen gebreken.

Ik kan me voorstellen dat dit ook zo’n beetje de sfeer was eind de jaren ‘30, toen mensen in Europa en elders een nieuwe oorlog op zich zagen afkomen, en zich even machteloos voelden om dit onheil nog af te wenden. Joden zaten uiteraard al wat vroeger in het verdomhoekje en in een spiraal van toenemende wanhoop. 

Echter, een relatief beperkte ingreep – het uitschakelen van Hitler – had toen allicht nog WO II of toch de ergste nazi-excessen in Europa kunnen voorkomen, in tegenstelling tot nu, waarbij we die luxe niet lijken te hebben. Er is niets minder nodig dan een totale hervorming van ons sociaal-financieel-economisch systeem, en dat vereist onder meer een andere mindset bij zowat iedereen, inclusief mezelf. We moeten leren duurzaam denken en handelen. De meesten onder ons vermoeden dat de menselijke soort daar domweg niet toe in staat is, en zeker niet op de vereiste relatief korte termijn. Wat bijdraagt tot het gevoel van onmacht.

Meer nog dan eind de jaren ’30, lijkt het wereldtoneel dus op een horrorfilm in slow-motion.  Benieuwd of we de Olympische Spelen binnen een paar decennia nog met evenveel aandacht zullen volgen.