Al een paar weken kom ik het artikel tegen op social media. In restaurant Flynn’s in Australië zijn kinderen onder de 7 jaar niet meer welkom. Sinds de uitbaters van het restaurant deze beslissing genomen hebben, hebben ze het nog nooit zo druk gehad. Discussies laaien op tussen voor- en tegenstanders. De voorstanders zeggen dat ze betalen voor een fijne ervaring op restaurant, zonder gegil, geroep en groene snottebellen onder neuzen. De tegenstanders vragen zich af of ze nog ergens welkom zullen zijn met hun kroost.
Maar laten we voor- en tegenstanders een loskoppelen van wat dit is. Dit, beste lezer, dit is een symptoom. Een symptoom van een maatschappij die gericht is op volwassenen (en volwassen, blanke mannen in het bijzonder, maar dat is voer voor een andere blog). Onze maatschappij zit momenteel zo in elkaar dat men verwacht dat je een kind verstopt, niet meeneemt en zeker niet laat deelnemen aan activiteiten voor volwassenen. Wanneer deze kinderen dan een redelijke leeftijd bereikt hebben (afhankelijk van de activiteit waar het over gaat), mogen ze buiten komen en moeten ze zich ook meteen correct gedragen. Neem nu het voorbeeld van het restaurant. Kinderen worden niet graag gezien op restaurant. Ze blijven niet stil zitten, ze praten, ze stellen vragen, ze smakken, boeren en laten scheten. Dus wordt er verwacht dat kinderen niet mee gaan op restaurant. Probleem opgelost, zou je denken. Maar wanneer een kind 7 jaar is, mag het plots wel mee. Weet dat kind dan hoe het zich moet gedragen? Wat de regels van de etiquette zeggen over welk bestek je eerst moet gebruiken en of je al mag beginnen eten wanneer je tafelpartners nog geen eten hebben? Die kans is erg klein, dat die zevenjarige dit zelf bedacht heeft.
Het kan anders. Maar we moeten het wel willen. Kinderen leren namelijk het beste door voorbeeld. Vertel een kind hoe het zich moet gedragen en het gaat het ene oor in en het andere oor uit. Laat een kind zien wat er van hem verwacht wordt, en het zal zich naar alle waarschijnlijkheid zo gedragen. Dit geldt op veel gebieden. Daarom moeten we de manier waarop we met onze kinderen omgaan eens herbekijken. Waarom verwachten we van een kind waar tegen geroepen wordt, dat ze stil praten? Hoe kunnen we verwachten dat een kind als jongvolwassene kan meedraaien in een maatschappij waar hij nog nooit iets van gezien heeft? Neem je kinderen dus gerust mee op restaurant, mee naar de winkel, en mee in je leven. Inclusie van àlle kinderen.
