Geachte mevrouw De Coninck,

Als arts lees ik met verbijstering dat u plannen hebt om zieke werknemers verplicht thuis aanwezig te laten zijn. Vergoelijkend zegt u wel dat uitzonderingen mogelijk zijn, zoals voor het ophalen van kinderen, maar in de praktijk zal dit voor de meeste mensen huisarrest betekenen.

Hoewel dit uiteraard een makkelijk systeem creëert voor het controleren van zieke werknemers en u wellicht ook hoopt dat het globale ziekteverzuim hierdoor afneemt, wil ik hier vanuit gezondheidsoogpunt absoluut tegen ingaan.

Als minister weet u wellicht dat ziekte en gezondheid vele aspecten omvatten. Zo definieert de WGO gezondheid als een toestand van lichamelijk, sociaal en psychisch welzijn. Niet(-meer)-gezond is men als één of meer van deze luiken verstoord is. Uiteraard is het niet voor iedereen die een gezondheidsmankement heeft nodig om in ziekteverlof te gaan, maar evengoed geldt dat niet iedereen die niet gezond genoeg is om te werken zo ziek is dat hij verplicht thuis moet blijven! Meer zelfs, in het grootste deel van gevallen zal het verplicht thuis blijven de ziekteduur en genezingskansen negatief beïnvloeden.

Hoe kan immers je lichamelijke conditie toenemen als je zelfs niet de vrijheid hebt om wat te gaan wandelen en te genieten van de gezondheidsbevorderende effecten van het zonlicht (niet iedereen heeft een eigen zuid gerichte tuin)?

Hoe kan je je sociaal welzijn verbeteren als je verplicht bent om (meestal eenzaam en alleen) in je huis of flat te blijven, hopend en wachtend op bezoek van vrienden of familie, en je wereld zich verengt tot vier muren, een raam en … de TV?

Hoe kan je je psychisch welzijn verhogen als je de kans niet meer krijgt om de wereld opnieuw te ontdekken, om weer te leren genieten van simpele dingen als de bloemen in het gras, een lachend kind op een speelpleintje, de wind in je haren, een praatje bij de bakker, …?

Daarnaast zijn er ook heel wat mensen die net ziek worden en ziek blijven dóór hun thuiscontext: een vochtig en slecht verwarmd huis, een veel te kleine ruimte met amper daglicht, een partner die gewelddadig of verslaafd is, lawaai- en geurhinder, …

Tenslotte wijs ik u ook graag op de oude wijsheid van mijn grootvader zaliger: “rust roest”.

Rust is natuurlijk vaak een broodnodig onderdeel van het herstel, maar activatie is dat minstens evenzeer! Wie verplicht thuis moet blijven bij ziekte zal misschien veel mogelijkheden hebben tot rust (bed en zetel binnen handbereik), maar de kansen tot activatie zijn binnenshuis toch wel minimaal.

Ik pleit dan ook met hart en ziel voor een gezondheidsbeleid, ondersteund door een vernieuwend arbeidsbeleid, waarin zieken niet alleen gecontroleerd maar ook echt ondersteund worden om hun lichamelijke, sociale en psychische gezondheid te verbeteren via een goede mix van rust binnenshuis en activatie buitenshuis, zo nodig aangevuld met medicatie en andere medische zorgen.

Hippocrates wist het eeuwen geleden al: “walking is man’s best medicine”!

Patricia Vanoutrive is arts, coach en lector hoger onderwijs gezondheidszorg

Deze brief wordt mee ondertekend door huisartsen Dries Ampe, Ans Driessens, Sofie Blancke, Leen Vermeulen, Iris Knockaert, Marijke Vandekerckhove en door Dirk Van Duppen, voorzitter van Geneeskunde voor het Volk