Als syndicalist ben ik altijd op zoek geweest naar politici en partijen die mijn sociale verzuchtingen vertaalden in hun programma’s en in het beleid.

Als ACV ‘er keek ik vooral uit naar wat de christendemocratie te bieden had. Ik ben immers een kind van de verzuiling.

Ik vond dat de CVP een meerwaarde had in ons politiek bestel. De standen binnen een christelijke visie samenbrengen voor een gezamenlijk project.

Zolang de economische koek groeide was dat samenbrengen niet zo problematisch. Na de oliecrisis  werd dat heel wat moeilijker. De CVP kreeg het moeilijk.

De verkiezingsuitslagen zorgden voor een negatieve trend, enkel Tindemans kon dat even keren met een bijna presidentiële campagne : met deze man wordt het anders.

Onder impuls van Y. Leterme kwam er een kartel met de NVA. Wat ik altijd voor onmogelijk achtte werd werkelijkheid. De christelijke arbeidersbeweging, het toenmalige ACW gelinkt aan Vlaams nationalisten. Voor mij stond dat als een tang op een varken.

Het ging van kwaad naar erger, het communautaire met allerhande staatsvervormingen nam de bovenhand. Dit terwijl syndicalisten zoals ik oog hebben voor wat ons samen brengt , keek de CVP vooral naar wat ons verdeelt.

Alhoewel ik tijdens de Letermeperiode geen enkel partijkaart had voelde ik me verweest achtergebleven. Had de Cardijngedachte binnen de christendemocratie afgedaan?

Meer en meer groeide bij me de overtuiging dat sociale drukkingsgroepen zich best onafhankelijk opstellen t.o.v. de enge partijpolitiek . Als sociale beweging moet het ACV en Beweging.net kunnen zeggen welke partijen de juiste standpunten innemen, en dat zijn de linkse partijen. Ik verlies zeker niet uit het oog dat er binnen de christen democratie politici zijn die mijn vakbond genegen zijn en zich ook inzetten voor de gewone man en vrouw, ze zitten echter in een partij die de NVA achterna loopt en dat is spijtig voor hen maar ook voor mij.

Op Manifiesta ,het evenement van Geneeskunde voor het Volk en Solidair ,gaan elk jaar opnieuw mijn ogen open. De CM, het ACV is er sterk aanwezig samen met de rode vakbond en haar mutualiteit .

Daar ligt de toekomst  van de werkende klasse. Verschillend in origine maar samenkomen rond onze idealen en er samen strijd voor voeren.

Ik noem dit schrijven dan ook een ode aan Peter Mertens want het is deze voorzitter die ziet dat de werkende klasse moet verenigd worden zonder haar eigenheid te verliezen. Dank zij deze man zijn vele ACV ‘ers tot het besef gekomen dat de strakke verzuiling voorbij is en dat we samen moeten gaan voor Solidariteit.