Via sociale media schreef ik in enkele minuten een kritiek op bijgaand stukje dat de auteur mij vriendelijk heeft bezorgd. Ik dacht dat wel meer mensen het met genoegen gingen lezen.
[De ngo Grootouders voor het klimaat werd door enkele van mijn goede kennissen in Wallonië en Vlaanderen opgericht, waaronder de voormalige Groen politicus en VRT-journalist Hugo Van Dienderen. De organisatie richt geregeld zinvolle activiteiten in voor de leden-senioren. Een merkwaardig en tof initiatief is de instelling van “Ambassadeurs van de Grootouders”. Persoonlijk bracht ik Pol Goossen (bekend van de soap en als auteur van enkele vlotte boeken over respect voor dieren) aan als Ambassadeur. De honderdste in de reeks was een internationale beroemdheid, Jane Goodall, als ik mij niet vergis.]
Beste Ambassadeur Toon,
Dit stukje mag er zijn. Voor sommigen zal het iets bijbrengen. Ik zelf volg de situatie al bewust sinds zowat 1976. In het revoltejaar 19 stapte ik 19 marsen mee. Mijn positie kon daarom evolueren. Ik ben over de shock heen. U schrijft dat de subsidies te beperkt blijven om het Zuiden te helpen. Dit standpunt gaat voorbij aan grote hulp die deze naties zelf vragen: energie van steenkool te mogen gebruiken. Die betekent leven voor hen. Schaf dit brutaal af, en het laat zich raden dat miljoenen verarmen en duizenden sterven.
U spreekt verder over schuldig verzuim op COP26; hoe ver kan bewustzijnsvernauwing reiken? Het verzuim duurt al zowat tweehonderd jaar.. De Europese mens heeft de natuur niet in haar recht op ontzag gezien. Vanaf de stoommachine op kolen. Hoe simpel is het te verwachten dat iets dat zo lang fout is gegroeid, in een paar maanden of jaren te keren valt? Neen, laat die valse hoop, valse trots en valse verwijten los.
Mijn gegronde hoop haal ik persoonlijk uit de eeuwige veerkracht van de mens. Sinds de Romeinse invallen respectievelijk ineenstorting, sinds Vikingen en pest en Nazis… hebben wij flessenhalzen doorsparteld (een al te onbekend gebleven Leuvens woord!) en zijn er gelouterd gekomen.
Nu op het gaspedaal duwen is dwaasheid. Wat traag groeit, groeit beter. Eikenhout, diamanten in de steenkoollagen én maatschappelijke veranderingen.
Door nu de landen in ontwikkeling hun steenkool af te nemen, om geen andere reden dan onze eigen historische en actuele zonden, dat zou betekenen dat wij, de rijke planeetbewoners, deze volken – die altijd dichter bij de Natuur hebben geleefd -, na de ambivalentie van de opgedrongen kolonisatie nog een tweede keer doorheen een pijnlijk proces dwingen omwille van ons comfort en onze veilige welvaart. Je zou toch verwachten dat wij iets hebben bijgeleerd intussen?
Dank voor de link en de inspiratie, mijnheer de Ambassadeur voor het Klimaat.
Link naar het oorspronkelijke stukje van Toon Van den Brempt: tristesse als kracht?
