Vandaag schijnt de zon. De ochtendwandeling heb ik voor het eerst alleen gedaan, zonder onze hond. Ik woon godzijdank in een rustige buurt. Met vogels en bomen. Het is koud. Lastig aan de handen, en tegelijk heerlijk. Ik had geluk, ik kon de zonsopgang boven Leuven even schouwen. Ik woon op een berg. Er waren veel vliegtuigen in de lucht, schitterende insecten, hoog en speels in de lichtblauwe lucht. Ik weet het, ik zou me zorgen moeten maken over de uitlaatgassen en de lege toestellen. Ik kon het niet. Beter zo, toch? Intussen heb ik een tweede rondje gestapt. Dit keer met de handschoenen aan en Fellow in het kielzog. De stemmen van de Koolmees, Pimpelmees, Merel, Zwarte Kraai, Ekster, Spreeuw, Halsbandparkiet en Vinken & Kneutjes (in groepjes over onze hoofden op trek naar het zuiden wegens de koudegolf) klinken helderder, als gevolg van de koude lucht. Op een bepaald punt naderen wij een Houtduif, (ze lijkt groot en dik in haar verenpak dat zij heeft opgezet om beter geïsoleerd te zijn), die in een voortuintje op een klein voederhuisje is gaan zitten om pogend een graantje mee te pikken. Ik besluit mijn pas in te houden om het dier niet te verstoren bij het foerageren. De vogels hebben het niet gemakkelijk in de winter. Ik ben wel eens meer verwonderd over de vraag hoe zij het uithouden op hun noodgedwongen karige dieet. Er is een tweede weg, een omweg mogelijk, maar daarginds zitten op een dak van een van de witte huizen rustig en stil twee Zwarte Kraaien. Zij hebben ons in het oog ze vragen zich zichtbaar af of ik het op hen gemunt heb, of ik hen zal naderen. Ik besluit dan maar even op de plaats rust te houden. Om de tijd te doden, steek ik een sigaret op. Het is een aangenaam plekje, er groeien grassen tussen de dolomietkorrels die de verbeelding aanspreken, geel beschenen in de eerste stralen van de zon. Ze spreken over de Ardennen in de winter van 1944-45, en over de prairies van de Lakota. Even later herhaal ik verderop de oefening van het wachten, dit keer voor onze hond; hij wil nog niet terug naar huis. Ook hij merkt waarschijnlijk het schone, deugddoende & mooi-rustige op van het moment. Hij is een fijnproever, dat kent geen end.

Wanneer wij de wandeling afronden, besef ik dat ik een twintigtal motorvoertuigen in beweging heb gezien. Personenwagens, bussen, vrachtwagens, aangedreven met giftige fossiele technologie. Daar tegenover staat dat ik slechts van ver en zonder dat er een vriendelijk contact van kwam, twee mensen heb ontwaard. Ik woon in een aangename buurt, maar dit is geen Afrikaans dorpje met lemen hutten, waar je samenleeft met je buren… Moeilijk te zeggen wat verkieslijker zou zijn; vooropgesteld dat je eigen lot zozeer wat betreft de essentials kon sturen. -Tijdens een derde ronde, (intussen is het licht overweldigend, zijn de zonnestralen als de zin van het leven zelf, die alles betekenisvol en genietbaar maken), komt dat contact, die verheffende kleine ontmoeting met een paar buren er wel van. Alles heeft zijn tijd… Ik sprak met de zestiger die een dierenliefhebber en levensgenieter is, die zelf zijn zalm rookt in een oventje in de tuin, en doorheen de seizoenen de zangvogeltjes in zijn volière vakkundig verzorgt en geniet. Hij is zijn ramen aan het lappen. De man maakt met zijn vrouw soms duifjes en kwartels klaar; die diertjes pluimen  zijn eega en hijzelf dan eigenhandig, bij  een emmertje gezeten in de tuin, waar de veertjes in terecht komen. De beestjes worden voorafgaand met heet water overgoten, volgens de regels van de kunst, om de schachten beter te laten lossen. Afrika is soms vlakbij. In het bloemperk in het straatje zonder verkeer voor zijn deur, heeft hij in overleg met de betrokken diensten, er op toe gezien dat een oude, dikke, gebleekte stam van een boom blijft liggen tussen de kruiden en bloemen. Toen ik een onderzoekje deed  naar dat stukje dood in onze buurt, bleek dat de kerel, die er met zijn snor niet geheel anders uit ziet dan de archetypische sergeant of kapitein, een sentimenteel trekje bezit; hij bevestigde dat hij die appelaar lang geleden zelf  had aangeplant, en dat hij graag de kale, prachtige stam bij zich in de buurt houdt. De maatschappij ging akkoord. Waarin een kleine natie toch allemaal groot kan zijn. Het schone schuilt vaak in een klein en niet opwekbaar hoekje. Zoals toen rond elf uur ik plots oog in oog stond met een van die prachtige Halsbandparkieten, van kop tot staartpunt groter dan het stuur van een auto. Hij had mij niet bemerkt, ik zat geknield bij de hond, en ik kon zien hoe hij genoot van het rondkijken op zijn takje in de Linde, en hoe hij als een aapje of een mens, zich met veel goesting onder de kin krabde met zijn rechter pootje. Die dieren zijn hier toevallig in het ecosysteem aangeland, na door liefhebbers te zijn ingevoerd om in de woning of de tuin te houden, te voeren en te bewonderen. Hun verenkleed op rug en vleugels is van een fraai fel groen. Het zijn babbelaars, felle kreten verraden hun aanwezigheid intussen doorheen alle seizoenen overal te lande. Zo ken ik nog  iemand.

Van de sledemenner in Rusland tot de tapijtarbeider in Ardooie, van de tempelmonnik te  Kyoto tot de sinaasappelboer in San Francisco, van de parkwachter van Kaapstad tot de postbode op de Fidji eilanden. Van de glorieuze literaire en militaire Britten onder Queen Victoria in het Commonwealth Empire, tot de Romeinen op hun boerderijen en in de legioenen; van het muzikale Wenen van de jaren achttienhonderd tot vandaag. Mensen, het is geen evident of gemakkelijk werkwoord. Ook al helpt het wat als je tenminste al goed weet te vogelen.