Wat leven we toch in vreemde tijden. De indruk dat tijdgenoten om de een of de andere duistere reden elkaar en onszelf geen pleziertje kunnen gunnen zonder enorme schuldgevoelens te ervaren en te moeten ventileren, op elkaar projecteren, die stamt wat mij betreft van vroeger dan de corona tijd. Neem nu de gewone genoegens van onze voorouders, de traditionele spellen en gezonde sociale gewoonten. Iets zoals samen zitten in de winteravonden en lol trappen bij den kop warme koffie of een glas tafelbier. Destijds inderdaad vaak omheen de Leuvense stoof. Dit beeld en dit aspect van mijn uitgewerkte maatschappijkritiek komt naar boven wanneer ik tot mijn vreugde én ongenoegen bijgaand beeld zie met de opmerkelijk culpabiliserende titel; een product van onze nationale nieuwsorganisatie. Het jammerlijke is dat dit soort wetenschappelijk, sociologisch, psychologisch en filosofisch zeer zwak onderbouwde “mededelingen en bedenkingen van het nieuwsfront” door veel minder nadenkende en weinig geleerde de mensen meteen via sociale media als zoete koek worden gedeeld. Met veel genoegen kruip ik dus weer  even in de pen.

“Vuurkorven zijn een ramp voor onze longen” bloklettert de omroep. Bij een mooi beeld van een vader en zijn kroost die samen in de vlammen kijken.

Hoewel dit soort affirmatie de eenvoud en de logica zelf lijkt, ga Ik helemaal niet akkoord. In de volgende paragrafen vindt u mijn opinie over deze en aanverwante kwesties en “verboden” in een notendop. Want het is wel avond na een lange werkdag. Wie echter mee wil bewaken dat de boot van de Samenleving voort vaart op optimale koers, heeft zelden de gelegenheid zijn hoofd lange tijd volkomen zorgeloos te rusten te leggen.

Het is overigens al door vele collega’s observatoren opgemerkt: het lijkt wel dat de moraliserende toon en het bijhorende vingertje dat in het verleden door pastoors, paters en censoren van de kerk werd ingezet, in deze fel geseculariseerde samenleving vlotjes en goed weggemoffeld is overgenomen door bepaalde instellingen en wereldlijke autoriteiten. In weerwil van een deel van de tijdsgeest die wil dat milieu activisten niet met succes zullen “schuldgevoel” inzetten, vanuit de redenering dat de moderne mens zich niet gemakkelijk schuldig voelt, en integendeel zich laat opwekken door wervende verhalen en beloningen als succes, lijkt het erop dat veel (halve) autoriteiten erg graag inspelen op de ongetwijfeld in de natuur van de mens sluimerende gevoeligheid voor schuld en schaamte.

Vuur & pijp. Geest & lijf. Schuld of genieten?

Wat deze casus betreft, ik zou met volle overtuiging zeggen:

We moeten toch opletten dat we de voorouderlijke Breugeliaanse deugden niet verleren: zoals door het jaar voor een eerder  sober bestaan gaan, en dan op gezette tijden onbezorgd en met alle plezier het leven vieren.

Vandaag lijkt soms een groep mensen te denken dat alleen plezier dat veel kosten meebrengt, echt plezier is.

Dat riekt naar misvorming in het denken en waarderen onder invloed van een overmatig commerciële tijdsgeest.

En dan nog mijn belangrijkste kritiek: hoe lang nog gaan overheden, media én bepaalde medici de fout maken totaal over het hoofd te zien dat bepaalde activiteiten naast enige schade aan onze body, heel wat meer heilzame effecten brengen voor onze menselijke GEEST.

Het brein lijkt in deze vlakte van harde werkers wel het minst populaire orgaan van de mens.

Vergeet niet dat intussen meer dan vijftig procent van de gevraagde medische zorg en problemen over het mentale gaan. Weet je hoeveel middelen naar Geestelijke Gezondheid gaan? Zes (6) procent.

Traditionele manieren van ontspannen zoals bij het open vuur samenzitten, converseren en grappen en verhalen uitwisselen, en ook tabak genieten in de pijp, ze verdienen veel meer waardering.

Als Bezinningsbegeleider (van laatstejaars scholieren van het secundair onderwijs) heb ik gemerkt dat samen rond het vuur zitten bijzonder rustgevend is. Tegelijk komen de tongen los; rond de vlammen zitten, de warmte voelen, het vlammenspel in het oog houden, het werkt als Knuffelen: het geeft dadelijk verbondenheid. In ons brein komen hormonen vrij die Vertrouwen bevorderen. Was dit laatste niet net wat er in toenemende mate begon te ontbreken in onze “‘samen-leving”? Van huisgezinnen tot de bankenwereld… Niemand zal mij vermoedelijk kwalijk nemen als ik er op wijs dat dit probleem pas ongezond is voor samenleving, sociaal weefsel én de economie!

Gelukkig zijn er nieuwe bewegingen van mensen die met heel het hart houden van bossen en van samen in tenten leven en leren tussen de bomen, onder de blote hemel. Ver van het geluid en de onwelriekende geur van het verkeer. In de ochtend en de avond zijn wij bij de Bush Craft-beweging zeker van een bepaalde vorm van uitstekend gezelschap, fenomenale dingen die ons hart en onze ziel diep deugd doen en revitaliseren: een aantal open vuren met prachtige vlammen.

Deze Grote Bush Craft weekends zijn een van de redenen waarom ik soms verlang dat de unieke post war corona crisis- kansentijd toch geen tien of twintig jaar blijft duren.