De foto in De Standaard bij het stukje over onverdoofd slachten, maakte voor mij plots alles kristalhelder. Een mooie, lieve, koe met opmerkelijke beigekleurige pels is de blikvanger. Maar we zien alleen haar kop. Het lichaam is volkomen gevat, gepakt, opgesloten in een grote, kille, zwarte ugly machine. De industriële slachter die een ugly tool, een soort mechanische hamerpin, boven op de schedel houdt voor de fotograaf, zou dus de moreel hoogstaande figuur in het spel zijn… Dit cultureel conflict is in de grond een strijd tussen menselijkheid en “machienigheid”. Ik wik mijn woorden. De moslims verdedigen het standpunt dat onze meest getalenteerde filmische profeet van vorige eeuw al meegaf in “Modern Times”. En waar de mystieke en dus buitengewoon wijze Rainer Maria Rilke over schrijft in “De Sonetten aan Orpheus”. (996 woorden)
Ik ga het kort houden. Omdat ik consequent wil zijn, en de schrijfmachine en communiceercomputer eigenlijk niet wil gebruiken, niet meer dan nodig. Buiten heb ik net langs straten en parkpaden gewandeld in short, de zon op mijn lijf. Zo gekleed, reageren mensen dadelijk vriendelijker. Logisch: je legt met je T-shirt je harnas af. De wereld zit vol paradoxen. Wie zich kwetsbaar opstelt, daar de moed toe heeft, die straalt ontwapening uit. Die wordt niet met wapens benaderd. In die zin ben Ik voor de moslims. Ook als het gaat over hun traditionele feest met schapen. In deze kwestie zijn de goeden, de verdedigers van mededogen en van dier en mens, niet wie ze op het eerste zicht lijken.
Pleiten voor verdoving is pleiten voor ontmenselijking, in werkelijkheid
Inspiratie tot het doorprikken van het valse mooie rechtse “dierenwelzijndiscours” vond ik in een confronterend verhaal, een jaar of vijfentwintig geleden. Toen trok mijn broer mijn aandacht op een artikel in het Amerikaanse tijdschrift “Mothering”. Hij was toen wereldwijd de leider en bezieler van de vakbond voor midwives, vroedvrouwen. Hij was al actief in globale computergestuurde communicatie nog voor het world wide web op poten stond. In dat stukje trof ons de diepte-verklaring van een top sociologe over het waarom dat vrouwen in “beschaafde landen” bij het baren van hun kindje letterlijk worden omringd met machines en toestellen, in de ziekenhuizen (!). In de landen die het meest prat gaan op hun goede cultuur en comfort. De onze. Omringd ook met mannen die professioneel gezag uitstralen in hun witte labo schorten.
Dat is een Rite de Passage. Een conditionering op nieuwerwetse wijze. Op zo een belangrijk levens moment dringt elke (opgelegde) handeling diep door in het bewustzijn van de mens, de vrouw. De rare maar intelligente jongens maken daar sluw gebruik van. Het gaat om een onderwerping (letterlijk en figuurlijk), maar wel aan een bizarre wereld. Een schadelijke wereld: deze waarin “de technische intelligentie” (Piet Nijs) de overhand neemt. De technocraat domineert en indoctrineert. De vrouw krijgt als boodschap: uw persoon, uw lichaam, die betekenen niet veel. U liet uw kindje niet zélf goed groeien in uw buik; wat telt, zijn onze machines! Die maken leven en dood uit. Wetenschap! Dat is wat telt! Technologie, mevrouw!
Het is niet verwonderlijk dat in een land dat kreunt onder de aanbidding van zeven miljoen “automobielen”, vrij fel verzet komt tegen het slachten van schapen.
Het gaat om het verzet, de in the long run tot verliezen gedoemde strijd tegen de normale, natuurlijke, traditionele, wijze en menselijke omgang met dieren door mensen die heel anders denken. En uiteindelijk om de Grote Vraag:
Wat is het meest menselijk?
Wie zijn de barbaren?
Die mensen met Arabische achtergronden verdedigen zich vanuit hun eigen gehoorzame en bescheiden natuur met het verwijzen naar een Koranvers dat terug gaat op de grote denker en voeler uit hun traditie. In een milieu waar geloof in de Goede God allergische reacties oproept… Maar dat is niet zo onzinnig als het lijkt. Ik kan als geboren westerling trachten duidelijk maken dat achter die hele idee juist de meeste wijsheid en menselijkheid schuil gaat.
Dier
Onze eigen cultuur weet niet meer wat een dier is.
Hoe je dat goed behandelt.
Hoe dat denkt en voelt.
Koud staal
En wat erger is: zij weet niet meer wat echt respect is. Wat echte menselijkheid is. Eens te meer geven rechtse denkers blijk van vrees voor echt “contact”. Ze kunnen niet zonder hun wapen. Hun ijzeren speeltuigje.
Etiquette
Weet u wat volgens de waardevolste, toonaangevende handboeken over Etiquette aan tafel het meest beleefd is? Om zo veel mogelijk gerechten zonder gebruik van vork of mes te nemen. Gewoon, natuurlijk, met de handen.
Vreselijk hè? Zo een menselijke wereld?
Tot slot, ik ging het kort houden, een Getuigenis. Dat is altijd een sterk genre, denk maar aan de Evangelies, of aan documentaires. Dit stukje heb ik eerder gepubliceerd bij een recent nieuws-item voor Knack.be.
Ik zag twee schapen slachten
Ooit op een mooie dag mocht ik getuige zijn bij de slachting van twee volwassen schapen in de stal van een boer. Door een vakbekwame vriend, omringd door een aantal vrienden die zulk een traditioneel gegeven eens wilden meemaken. Het doden gebeurde met een lang, gereinigd, goed geslepen, scherp Mes. Onder de zorgvuldig gehangen schapen, opengewerkte balen stro. De daad werd met grote vakkundigheid en respect gedaan. Allen waren onder de indruk. De schapen, ik verzeker u, waren de hele tijd zelf rustig en sereen. Ik zag geen teken van verzet, en geen teken van pijn. Voor de mensen aanwezig was dit een bijna sacraal gebeuren. En tegelijk heel aards.
Boeren slachten al duizenden jaren hun vee zelf.
Met terecht geroemde Boerenwijsheid.
De campagne tegen onverdoofd slachten daarentegen, die kadert in een nieuwerwetse ideologie van consumenten die dood en pijn beu zijn. Hoewel deze Feiten bij het leven zullen horen, voor altijd.
De consument is een speciale soort. Hij heeft een beetje geld op zak,
&
hij is specialist in zelfbedrog.
Met vriendelijke groeten, nu ga ik wat mensen en dieren ontmoeten, en gewoon rusten, in deze zomerse warmte. Er zijn nog mensen die contact met de natuur hoog in het vaandel voeren.
Stefaan Hublou Vojvoditz
