Wat denk ik als criminoloog over het Reuzegomarrest van het hof van beroep? Voor mij zijn bij de beoordeling van de gerechtelijke afhandeling van criminele feiten drie aspecten belangrijk: de ernst van de feiten, het maximaal beperken van recidive en streven naar verzoening tussen dader en slachtoffer. Om herhaling van deze en andere ernstige feiten te voorkomen had ik, mede gezien hun acties om bewijsmateriaal te doen verdwijnen, liever een voorwaardelijke straf gezien en vermelding op hun strafblad. Op die manier zouden ze onder meer bij sollicitaties in de toekomst nog herinnerd worden aan deze veroordeling. De opgelegde werkstraffen zijn enkel zinvol als er een inhoudelijke link is met de fatale doop zoals hulpverlening in een ziekenhuisafdeling waar dronken en vergiftigde personen, slachtoffers van geweld… behandeld worden. De boete wordt door velen als laag beoordeeld, maar de definitieve schadevergoeding aan de familieleden moet nog bepaald worden.

Wat het gevaar voor herhaling in deze zaak betreft is het niet onbelangrijk erop te wijzen dat de dood van Sanda een gigantische ommekeer teweeg gebracht heeft in het overheidsoptreden ten aanzien van studentendopen. Zowel op Vlaams als lokaal zijn verstrengde doopcharters ingevoerd. In Leuven zijn die door alle erkende studentenclubs ondertekend, iets wat tot voor een paar jaar totaal ondenkbaar was. In deze stad moet elke studentenclub sinds dit academiejaar zijn doopscenario vooraf voorleggen aan de politie dat nadien via steekproeven controleert. Dit academiejaar was er in Leuven geen enkel doopincident. Dat de 18 beschuldigden zich nog eens aan dergelijke mensonterende feiten zullen schuldig maken is ook om die reden zeer onwaarschijnlijk..

Wat het punt van de verzoening tussen dader en slachtoffer betreft is het zeer sterk te betreuren dat enkele familieleden van Sanda hier op hun honger blijven zitten. Op het proces hebben alle beschuldigden wel hun spijt betuigd en de moeder van Sanda leek hier genoegen mee te nemen. Dat is echter geenszins het geval met de entourage van de vader. Wellicht hadden de beklaagden en hun advocaten schrik dat een te grote openheid over wat er werkelijk gebeurd is tijdens de rechtszaak voor hen nefast zou uitdraaien in de rechtbank. Hopelijk zal de openheid aan de kant van de Reuzegommers er toch nog komen als de rechtszaak definitief voorbij is en de periode om cassatieberoep aan te tekenen verstreken.

De wijdverspreide roep aan de media om de namen van de daders te noemen kan ik niet onderschrijven. De code voor de raad van journalistiek eist hiervoor een maatschappelijk belang en dat is er niet. Namen moeten zou ook niets bijbrengen, tenzij dat zelf uitgeroepen volkstribunalen de betrokkenen ten eeuwigen dage kunnen blijven achtervolgen, iets waar ik helemaal voor pas. Ik vind overigens dat media het noemen van namen van verdachten of veroordeelden drastisch moeten terugschroeven en liefst beperken tot politici die bijvoorbeeld wegens alcoholisme hun uitvoerend mandaat niet meer op een aanvaardbare manier uitoefenen.
Luc Vanheerentals