Tinneke Beeckman schrijft in vier delen het kerstessay in De Standaard. Het derde deel is getiteld “De eenzame zoektocht naar jezelf “. De inleidende samenvatting gaat als volgt: “Voor jongeren is ‘jezelf kunnen zijn’ de belangrijkste kwestie in hun leven, ondanks de klimaat- en gezondheidscrisis. Het idee leeft dat je je authentieke zelf móét ontdekken en ontplooien, ziet Tinneke Beeckman. Maar die zoektocht maakt het niet makkelijk om je met anderen te verbinden.”
Enkele citaten:
Af en toe over jezelf nadenken is ongetwijfeld een goede zaak. Maar heeft authenticiteit in de publieke ruimte wel zin? Daar passen waarden zoals oprechtheid of rechtlijnigheid beter
‘Wees jezelf’ hangt samen met een zorg voor jezelf, en met een gerichtheid op de eigen beleving. Mensen gaan minder op restaurant – ze laten Deliveroo komen – en ze spelen liever een videogame dan dat ze naar het theater gaan
Hierbij maak ik met plezier een paar bedenkingen.
Dit essay is geen gemakkelijk stuk, maar het gaat om interessante materie die goed wordt behandeld. Ik heb jongeren leren kennen, zowel eminente activistes als “rare vogels”, tijdens een twintigtal klimaatbetogingen. Het is met sommigen inderdaad lastig overleg plegen. De innerlijke werelden verschillen met de man van bijna zestig die ik ben. Ook al vonden wij elkaar prachtig in de gemeenschappelijke strijd. Dat is voor mij ook een vierde mogelijke reden voor de karakterwijziging bij jongeren nu: de strijd bij uitstek, de oorlog is al zo lang geleden! Jongeren zijn in een hyper veilige omgeving opgegroeid, in die zin. Er vallen geen bommen op je kop, elke week. Er is geen Gestapo. In die zin zie ik verwekelijking. Regressie in het slakkenhuis. En fragmentatie, waar strijd unificeert. Ten vijfde zie ik een oorzaak van de hang naar authenticiteit en veiligheid in de vlucht vooruit van veel ouders: de ratrace naar geld, werk en prestige en plezier.
Er zijn geen ouders meer. Niet zoals vroeger. Met intense nabijheid en tijd. Van het moeder- tedere, die warme vrouw waar je altijd op het schootje kon gaan zitten, die je elke avond waste in de teil, tot de houding van de ouders die in de avonden zonder TV of games geregeld kwamen met het getuigenis-verhaal over hoe zij zelf soms in moeilijkheden kwamen, en daar doorheen zijn geraakt, wat een pedagogisch zeer waardevol gebeuren is; en natuurlijk ook: de klets als correctie is onder invloed van postmoderne pedagogen volkomen weggevallen. Geen wonder dat kind en jongere dan overmatig bang worden van alles dat je door elkaar schudt… en de cocon gaan verkiezen telkens wanneer dat mogelijk is. De afkeuring van elke pedagogische schudding en klap, wreekt zich, volgens mij omdat die visie bijzonder on-natuurlijk is. In het verleden, en we spreken over miljoenen jaren die de menselijke geest en het hart hebben gevormd, hadden veel ouders beslist geen tijd en ruimte om het de hele tijd zonder klapje te proberen, wanneer hun kroost foute, dwarse of gevaarlijke stappen zette of streken uithaalde!
SHS, 28 XII 2021
Illustratie: met overmatig pamperen en overladen met producten, om welke reden ook, vanwege de ouders, maak je geen sterke persoonlijkheden. Iemand als Churchill is daarvan het sprekende voorbeeld. Zie mijn duiding bij zijn persoonlijkheid en kracht in vorige blogs, zoals https://www.dewereldmorgen.be/community/winston-s-churchill-30-november-1874/
