Zo heel af en toe bekruipt mij een gevoel van moedeloosheid. De drang om mijn mening over alles en nog wat via het internet in de openbaarheid te gooien, en waarvan ik mij bewust ben dat 99.99999999989% van diegenen die daar de mogelijkheid toe krijgen, geen enkele boodschap aan heeft, ebt dan tijdelijk weg. De scheidingswand tussen mijn relatief gelukkig bestaan en de, enerzijds via rijkdom gevoede decadente weelde, en anderzijds, de bewust in stand gehouden armoede, ellende, oorlog, en zichzelf en zijn leefomgeving vernietigende mensheid,  wordt dan heel transparant. 

Elke week speur ik koortsachtig in alle media naar enig licht in de spreekwoordelijke duisternis. Een duisternis waarin de overgrote meerderheid onder ons, dank zij de technologische ontwikkeling een zodanig goed ‘nachtzicht’ hebben ontwikkeld, dat het minste licht eerder als storend wordt ervaren. 

  Maar, hoe goed ik ook kijk, behalve enkele flikkerende sterren welke een droomwereld trachten te creëeren, is er geen échte lichtbron te ontwaren. Enkel  een wereld waar, als het om de toekomst gaat, hopen en geloven nog het enige is. Maar, waar hoop uit wensdromen voortkomt, heeft geloof toch een bepaalde grond nodig. Een fundering waarop het ‘geloof in’, gestoeld is.

  De geschiedenis heeft geleerd dat maatschappelijke en inter-relationele problemen , welke ontstaan door de in de mens ingebakken tegenstrijdigheid tussen zijn individualistisch egoïsme en de noodzaak om in groepsverband te leven,  mettertijd, al dan niet geweldloos op te lossen zijn, ofwel zichzelf stabiliseren. En tot voor enkele decennia voorzag de natuur in voldoende draag- en veerkracht om de onnatuurlijke bevolkingsaangroei en navenante levenswijze van het mensdom op te vangen.

 De toekomst moest altijd beter zijn. Maar  de individualistisch-egoistische natuur van de mens heeft er tot op de dag van vandaag voor gezorgd dat die beterschap erg ongelijk, en volgens de natuurwetten van ‘de sterkste” verliep. Voor een relatief groot deel van de mensheid is die betere toekomst echter steeds een onvervuld verlangen gebleven…

Hoe dan ook, tot op vandaag predikt men nog steeds de hoop en het geloof op een, voor ons minstens aan vandaag evenwaardige, en voor wie dat nodig heeft, een betere toekomst.  Uiteraard, hoop! Maar geloof ?

 Dat de draag- en veerkracht van de natuur ons daarbij niet meer behulpzaam kan zijn, mag nu stilaan voor iedereen duidelijk worden. Daar hebben wij trouwens zelf voor gezorgd. En dat zullen wij, tegen beter weten in, en onder het mom van “wij willen wel, maar kunnen niet”, ondanks alle moeizame beloften en (zogenaamde) inspanningen, ook de komende jaren,  verder blijven doen. 

 Men kan uiteraard hopen. Hopen dat ‘de mens’ zich gaat vragen stellen bij hoe hij 12, 15, of meer miljard mensen gaat voeden, huisvesten, en een aan ons gelijkaarde welvaart gaat bezorgen. Hoe hij de de daarvoor verder noodzakelijke ontbossing en de immense afval en vervuiling zou kunnen opvangen. En hoe men de klimaatverandering en -gevolgen, die, zelfs al lukken wij er in om de co²- en andere schadelijke stoffen-uitstoot te stoppen, onverminderd zal blijven doorgaan.

 Of stelt men die vragen niet, omdat men er geen antwoorden op weet?

 Men kan hopen…hopen dat wij inzien dat onze westerse levensstandaard en -wijze  sterk dient teruggeschroefd te worden, in heel grote mate voor diegenen die in weelde leven, in grote mate voor diegenen die het h”l goed hebben, in mindere mate voor diegenen die het ‘gewoon’ goed hebben, en in generlei mate voor de minderbedeelden. Men kan hopen dat men de (begrijpelijke) drang in de opkomende industrielanden zoals Rusland, China, India, Brazilië e.d. ervan kan overtuigen dat ook zij ‘het roer dienen om te gooien’ en niet onze ecologische fouten mogen herhalen. Men kan hopen dat men (hoe onmenselijk het ook klinkt) de bevolkingsaanwas weet te stoppen. Men kan hopen…

 Maar, daarvoor moet men er kunnen in geloven.

En laat er in de dagelijks berichtgeving niets te bespeuren zijn dat een dergelijk geloof kan rechtvaardigen of voeden. Integendeel!

Waarschijnlijk zal mijn gevoel van moedeloosheid binnen enkele dagen terug verdwijnen, en plaats maken voor nieuwe hoop, waardoor ik de energie verkrijg om met mijn gezeur verder de sociale media te blijven terroriseren.

 Mét hoop, maar zonder geloof…