Onlangs vond ik onverwacht de ruimte die heet “het herbergzame meningsverschil”. Een dame dankte mij in een ecologische denktank facebookgroep voor de nuance die ik had aangebracht in de kwestie van de menselijke verhoudingen met dieren. Dit naar aanleiding van een stukje in Knack over nertsenkwekerijen. Zij kwam met een persoonlijk getuigenis dat de bontmantel van familieleden uit de jaren zestig haar een heerlijk kledingstuk waren; dat zij die echter niet meer durft te dragen, omwille van de gewijzigde mentaliteit. Omwille van het feit dat deze duurzame kleding die traditioneel over de generaties werd overgedragen, eventueel na her-stikken in een atelier, niet meer politiek correct is.

Ik dankte de dame voor het authentieke getuigenis en de waardering voor mijn gewaagde inbreng van expertise. (De meeste leden van de groep die er met zowat achtduizend nadenken over allerlei transitie vraagstukken zijn tegen jagen en tegen bont). Daarbij greep ik de gelegenheid in de nieuw geschapen ruimte van aandacht en vertrouwen, verder in te leiden in de mysterieuze wereld van de jager en zijn verhouding tot de dieren en het landschap. Of het nu akkers, bossen, wouden of Alpijnse Bergen zijn. Ik laat mijn tekst hier integraal volgen. Ook juist op deze dag dat een dertiental geleerden in een opiniestuk hebben laten voelen hoe ver en hoe fout een houding van vervreemding tegenover de Natuur hen, en in bepaalde mate ook onze gemeenschap en onze tijd kan leiden.

“Overigens moet ik nog eens aandringen heel zorgvuldig met terminologie om te gaan. Ik heb tientallen jagers van dichtbij leren kennen en ben er zelf een geweest. Wij hebben door de band ontzag en sympathie voor de dieren (persoonlijk ervaar ik intense liefde). Je doet ons dus groot onrecht te veronderstellen dat wij “voor de fun” jagen. Termen als voldoening, vreugde, re-creatie, deugddoende activiteit, heling, een kans om echt deel uit te maken van de natuurlijke wereld, en inderdaad ook een aantal meer zuiver spirituele termen zijn veel meer op hun plaats. Voor zowat alle actieve en bewuste jagers is dit geen “hobby”. Het gaat om een levenshouding, een levensstijl. Dat merk je ook aan het concrete gebruiken als het optreden van een jachthoornensemble dat jonge mensen vragen bij hun huwelijk, of het verlangen de eigen begrafenis te laten opluisteren met een gezelschap van deze musici.

Andere tekens zijn de gebruiken zoals het houden en persoonlijk africhten van de behulpzame Jachthond. dat is een ware opvoeding en training die tientallen, honderden uren samen werken en oefenen vereist; deels onder leiding van specialisten tijdens opleidingen, in open lucht. Die vriendschappen jager-hond gaan vaak zeer diep. Natuurlijk kiezen vele jagers dan ook voor een terreinwagen om mee te rijden en reisjes te maken. Mijn indruk is in dit verband dat de rage om met een SUV te rijden, die momenteel veel luchtvervuiling en productiekosten redundantie meebrengt met miljoenen bezitters, ontstaan is door afgunstig kijken naar de natuurgebruikers, de natuurmensen die de jagers zijn, in de jaren negentig. Ook wat ander materiaal betreft, vertolkt zich dit willen leven in dicht contact met de natuur en de broeders de beesten; bijvoorbeeld in degelijke, dure veldkijkers en in dito kleding, uiteraard. Jagers brengen vaak lange dagen in de zon of in de sneeuw door.

Persoonlijk zie ik wat er met de SUV-modegolf is gebeurd op deze manier: aan de periferie van hun universum namen sommige burgers, onvervulbaar in hun verlangen als ze zijn en nooit meer tevreden in de moderne stad, bepaalde concrete jagers waar. Het viel de burgers op hoe deze natuurverbonden mensen blijheid en voldoening, concentratie en broederlijkheid en meer uitstraalden. Uiteraard was het ondenkbaar ook jager te worden. Omwille van impulsieve minachting, onbegrip, verregaande onwetendheid, veronderstelde hoge kosten én omwille van de intensieve studie voorbereiding en proeven, examens die daartoe nu eenmaal vereist zijn. De stedelijke, auto-minnende mens die de Vlaming is, (en wellicht begon het in Duitsland, waar nog meer jagers zijn!) heeft dan onnozel als hij is, pogend getracht het zinvolle levensgevoel van jagers toe te eigenen… door simpelweg zijn soort voertuig te adopteren. En daar veel geld voor neer te tellen. De stedeling vandaag is ondanks al zijn oppervlakkige trots en drukke bezigheden in mijn visie een verloren, een gevallen wezen. Ook juist omdat hij zijn band met de Grote Natuur (waaronder het contact met de seizoenen en de groene open ruimte) en de (grotere) dieren volkomen ontgroeid is. “